آهوي آب‌هاي بي‌دريغ!
دريا براي اين دريا شد
كه رنگ چشم‌هاي تو را نفهمید ...

سرطانی هستم
که در حافظه ات چرخیدم
وهر بار که از حال رفته ام
بانبض درنایی که در چاله ی
بناگوش ات می زد ...

تکه تکه کردیم
روز را
هی خواستیم بچپانیمش
توی کمد
توی خانه
توی شهر
نشد ...

از چشم‌ها
به سرخ‌ترین‌شان
حسادت می‌کنم
از باران‌ها
به هاشورهای قرمزی ...

موتور آقا،موتور...موتور فوری
.
.
کاش پیدا شود مسافر من
داخل چرخ های بی دنده
سالها گم شده است شاعر من ...

تنهایی یک نسل یک آغوش یک شهر
بغض هزاران کوه در من راه دارد
روح زنی محتاط و مومن در درونم
از عشق ورزی با جهان اکراه دارد ...

اکثر رمان‎هایی که در فضای ذهنی راوی سیر می‎کنند و مدام حدس و گمانه‎های او را بازگو می‎کننند، خسته کننده‎اند! مونولوگ‎هایی که مابه‎ازای بیرونی نداشته و نویسنده کمتر بهره‎ای از عناصر داستانی برده است! ساحت نشانه‎ای (عواطف) راوی در جهان برساخته‎ی داستان، به امرنمادین مبدل نشده و او بجای کنش، به گمانه‎زنی می‎پردازد و وضعیت ذهنی افراطی و منزجز کننده‎ای را در بر می‎سازد ...

ادبیات در نظر زیگموند فروید تجسم آرزوهای برآورده نشده است و بیشتر منشا جنسی دارد به دلیل حاکمیت اجتماعی ومولفه­ی اخلاق که موضوعی عمومی ست یعنی در تمام جوامع بشری اخلاق به یک صورت واحد تعریف شده است ، اجازه ی بروز این آرزوها را به فرد نمی­ دهد. ...

شهرستان بهارستان با جمعیتی حدود هفتصد هزار نفر طبق آخرین آمار رسمی، در منطقه ای از جنوب غرب تهران به وسعت تقریبی شصت و چهار کیلومتر مربع، دارای یکی از بیشترین تراکم های جمعیتی در کشور و همچنین در خاورمیانه است. این در حالی است که این ناحیه در جنوب تهران، به رغم مسایل و ظرایف بغرنج فرهنگی و اجتماعی ناشی از مهاجرت اقشار ضعیف از روستاها به حاشیه ی پایتخت و رشد قارچ گونه ی شهرنشینی، از کمترین امکانات بهداشتی ...

"هادی ابراهیمی رودبارکی " خود را شاعری تجربه گرا می داند. اگر شاعر خود هم اذعان نمی کرد کارنامه شاعری او نشان می دهد که بیش و پیش از آنکه با شاعری حرفه ای طرف باشیم در صفحات کتاب هایش به دیدار شاعری تجربی خواهیم رفت ...

داستان، از بی صداترین اختراعات بشر است. هیچ کس از تاریخ تولد آن خبر ندارد.قطعاً می توان قدمت آن را برابر با درازای عمر بشر دانست. شاید هضم این گفته دشوار باشد. اما در ادامه خواهیم دید که چنان هم به بیراهه نرفته ایم ...

می‌ترسم
باران ببارد و
پنج کودک نشسته
در آستانه‌ی در گاه ...

تنها که ورق می‌خوری روی پوست ساحلم
زن می‌شوم
و چند ماسه لای انگشتانم به شعور می‌رسند
نه غوص می‌خورد نهنگ مانده در یونسم
...