حس‌های خوبی به من دست نمی‌داد
از کودکی
به صف‌های یکنواخت که می‌رسیدیم
که می‌دیدم ...

تو آغاز شدی
آغاز شدی
آغاز، از سمت دیگر تخت
چهار زانو داشت تنت
به سمتی که می‌گفتند رفتی ...

پای چشمهایش گود افتاده بود و صورتش به زردی می زد.اما هنوز هم چند ثانیه ای طول می کشید تا آدم به خودش بیاید و از نگاه کردن به آن چشمهای درشت دست بکشد.حالا پشت سر او روی لبه پهن استخر راه می رفت و سایه هایشان را تماشا می کرد. سایه ای کشیده که یک سایه پهن نصفه نیمه و لرزان دنبالش راه افتاده بود ...

در این نوشته نخست می‌خواهم گزارشی مختصر و کوتاه از شعر سه دهه‌ی پایانی قرن گذشته دهم و به این پرسش پاسخ دهم که چرا اکنون شعر فارسی گویا به رکود و انحطاط و در جا زدنی رسیده که منتقدان دل‌آگاه به آن اشاره می‌کنند و آنان که دلسوزان واقعی شعر فارسی - این هنر دیرپای ایرانی - هستند راهی برای برون‌رفت از آن می‌جویند ...

سیروس رادمنش و رفتار ادبی او را اگر بخواهم شرح دهم باید بگویم او مشابهت های رفتاری بسیاری با پرویز اسلامپور و نوشتنش داشت: جنون و فیگور. در نزد شاعران "شعر دیگر" و مدهوشی از جهان و واقعیت هایش یا همان که رمبو نوشت: " من دیگری هستم" این حالت ها را می توان در زبان و تصاویر اشعارشان دید ...

بنا بر تعریف بینامتنیت، هر متن با بازآفرینی معانی گذشته، صورت متحول شده متون پیش از خود است. رولان بارت با طرح بینامتنیت خوانشی و توجه به مخاطب، گستره نوینی را به روی تاویل معنا و خوانش چندباره آثار هنری و ادبی گشود.
در این نوشتار سه اثر از مجموعه آثار فیگوراتیو منصور قندریز، به روش توصیفی- تحلیلی، توسط نویسنده و جامعه آماری منتخب وی، مورد خوانش بینامتنی قرار گرفته است ...

افسون و رؤیا بودیم
آن شب
که روبه‌روی دریا نعره می‌زدیم
آن شب که باد ...

کودکی و اردیبهشت پر از مه بود
مه
کودکی دریاست
ساحلش ما ...

روزی روزگاری ماهیگیر پیری بود که پسر پیرتری داشت و هر چه قسم می‌خورد که پسر اوست، هیچ‌کس باور نمی‌کرد تا این‌که در آن شهر قحطی بزرگی اتفاق افتاد و قرار شد که پدرها برای حفظ جان بچه‌ها و جوان‌ها خودکشی کنند ...

در تمامِ طولِ راه‌آهن راه رفتم
آسمانی سیاه هم‌راه‌ام
راه رفت ...

من صورت نااُمیدِ دهانِ دیگری‌ بودم
دیگری در صورتِ منفعل من مُرد
و ماهِ جوان پدیدار شد در برید‌ه‌ی دو لب ...

چند روزیست
روزنامەها؛ دورند از کلام رود
لبریز؛ از رویداد زبانی اخگری
که کوچەهای جنگل را مرور می‌کند ...

یک سال و ده روز است که دیگر نیستم. تمام شده ام و چهار دیواری که خانه ام بود پر شده است از عکس هایم. خانه ام تغییر کرده است. حتا لباس هایم. با یک دست لباس سفید که دوختی نداشت مرا به این خانه سپردند. خانه ای بی پنجره بی آسمان. گاهی دست هایم را از زیر خاک بیرون می آورم و اجازه می دهم آفتاب و باران ...

از روزهاي رفتنت پاييزتر بودم
از شمس هاي ديگرت تبريزتر بودم
باران اگر آن سوي شيشه داشت مي باريد
اين سوي شيشه بي هوا، من نيز تر بودم ...

ما خُرده های شیشۀ عمرِ صداقتیم
اسنادِ محرمانۀ صدها جنایتیم
ما گوشت های چرخ شده در کنارِ هم
گلبرگ های سوختۀ بی قرارِ هم ...

سڵاو! هەموان حاڵمان باشه‌
خەفەتێک نییە، جگە لەدیارنه‌مانی جار جارەی خەیاڵێکی دوور
کە خەڵکی پێی ده‌ڵێن شادومانی بێ هۆ
...

روز شنبه خیال کردم مرده ام
به خودم گفتم باید ارثی باقی بگذارم
اما چیزی نیافتم
گفتم باید دوستی را صدا کنم ...

می‌توانید صدایم را بشنوید در مصراع‌هایم
اگر گریه کنم؟
می‌توانید لمس کنید با دست‌های‌تان
اشک‌هایم را؟ ...

سواری از دور می آید. جلوی پایم می ایستد. تیغ آفتاب نمی گذارد صورتش را ببینم. کیسه ای کوچک دستم می دهد و چهارپایش مثل باد می رود. سرِکیسه را شل می کنم. سکه ای از آن بیرون می آورم. نقش هرکول با یک دسته ‌گل آلاله به دور سر، روی سکه حک‌شده است ...