ر من همیشه شاعری از کوه
سر می خورد اما نمی افتد
در من زنی با دامنی گلدار
می رقصد و از پا نمی افتد ...

ﺣﺮﻑهات دوره ﻣﻲکنم. دوستان مرده دوﺭﻩت. زار برﻣﻲگردم. از دکان بازاری که. ﻳﻚﻻقبایی. قد بر تو ندارد. برزابلند! این آﺳﺘﻴﻦهای ﮔﺮﮒپوش. مخمل ناب ﻧﺎﺏاند. این داﻣﻨﻪهای دراز. ﭘﻠﻴﺴﻪچین.ﺩﺳﺖباف چشم باداﻣﻲهای نجیب چین یا ماچین ...

بوی تند علف ﻣﻲآید
ﺁﻥسوی هر در
مادر که دامنی سرخ داشت
صندوﻗﭽﻪی قدیمی را گشوده بود
ﻛﺮﻩای سمند با پیشانی سپید ...

برگزاری آئین ها و جشن ها، از اعصار کهن بر مفهوم زمان استوار بود و بدین ترتیب انسان ها از دیر باز، زمان را به دو دسته زمان های مقدس و نا مقدس تقسیم می کردند. در زمان مقدس که بر مبنای دوره های ماهیانه، فصلی و یا سالیانه اتفاق می افتاد،‌افراد به برگزاری اعمال و آئین ها و یا باز ساختن صحنه های وقایع دور دستی که توسط خدایان در آغاز خلقت انجام یافته می پرداختند و ...

از میان شاﺧﻪهای درخت سیب
زاده شد
مه را کنار زدم
باد از پای درخت
ﺳﻴﺐهای سرخ را به نهر ﻣﻲغلتاند ...

نامت را به دل راندم
که جاری شوی
وقتی که گرم از تنورۀ لبت می‌گذشتم
ریه‌هایت را پُر کن از رطوبت رگ‌هایم
ریه‌هایت را پُر کن از هوای از هوش رفته ...

یک ‌بارِ دیگر بهار از درِ خانه بازمی‌گردد و می‌رود
یک ‌بارِ دیگر بهار بی‌تو سپری می‌شود
گویا
یک ‌بارِ دیگر بهار ...

هنوز آفتاب نزده،
گل‌ها شکوفان شدند امروز
بر صورتم.
برق زد چشمانم ...

در باغچه،
شکوفه‌های درخت آلبالو
به میوه نشسته‌اند ...

پشت ابرهای پراکنده
آسمانی تا هنوز
مرا مست ِ –
فرﺻﺖهای تازه ﻣﻲکند
وقتی ترکیب تن
ورق ﻣﻲخورد ...