سال سردی همیشه دی ماهم، فصل هایم بهار کم دارد
عشق وقتی درون من یخ بست، شعرهایم دچار کم دارد
درهوایم که مانده بغض آلود، دردها روی هم تلنبارند
تا بپاشد به روی دستانم، بغض من انفجار کم دارد ...

-و حال دغدغه ی شرع، حس معنوی است
حدود شهر پر از بوی گند پس روی است
-زمانه پر شده از آیه های انسانی
که در فلاکت پس کوچه هاش، منزوی است ...

به تو که فکر می‌کنم
موهات می‌ریزد روی شانه‌های من
اندام برهنه‌ات ماه
هربار که دست می‌برد در رویای یک رود ...

اینگونه که نگاه می کنم
به رویش اطراف
ریشه دواندنم طبیعی نیست
چگونه حساس نشوم به خاک
دایره دایره ...

من دردم، یعنی چهره‌ی پاییزی تو
ناامید
بعضن قامتت، بعضن دهانت
سایه‌سار چشمانت ‌یعنی کودکیت، یعنی کوچه‌ای در بورسا ...

نمی‌رفتم کجا می‌ماندم
وقتی آبادی از من رفته بود
درد رفته بود
و دیگر استخوان‌های هیچ زنی روی هم نجوا نمی‌کرد
مرگ توی موهایم پیچید ...

شکل یک نعره ی محبوس به یک پیرهنم
گل نه! از باد شده ساخته اجزای تنم
انتزاعات سه بعدی، نیستی در هستی
معنی و ماده و این پارادوکسی که منم ...

اصلا من زن
که خلق شده ام با گل های اطلسی
نشسته بر بافه های یمنی
توی خلیج رها
های هویِ باد های موسمی
...

نشر قطره جلد 1 و 2 آنتولوژی نقد شعر شاعران معاصر با نام "کلمات بیش از آدمی رنج می برند!" نوشته ی سریا داودی حموله را منتشر کرد. در جلد دوم این آنتولوژیِ شعر شاعران معاصر ، به کارنامه ی شاعرانی نظیر رضا براهنی ، یدالله رویایی،فریاد شیری،عباس صفاری،گروس عبدالملکیان،رسول یونان،رضا چایچی،کورش همه خانی،مهرداد فلاح، علی عبداللهی، بهزاد زرین پور،یزدان سلحشور، منصور خورشیدی،فرهاد کریمی،علیرضا آبیز،بهزاد خواجات، علی الفتی، ایمان صفری،بهنام فرخی،احمد فریدمند،محسن مرادی،ابراهیم عالیپور،فراز بهزادی،حامد رحمتی،ابوالفضل پاشا،میثم ریاحی ...

دیر آمدی و از دهان افتادم
رسمی حرف می زدی
و سرِ زانوهای ام پاره می شد
اوایل ضربان قلب ام که از پروانه بالا می رفت
به پهلو می خوابیدم ...

من بهمن ام همواره از کوهی سرازیر
تو جاده ای با پیچ و خم های نفس گیر
می غلطم و می لغزم و می ریزم از کوه
با سنگها و صخره های راه درگیر ...

این خاکستر کیست در هوا؟
این جمجمه برهنه در آینه چیست؟
زمین زاده توست
و باد که ﮔﻞهای سرخ را ...

به هیئت سلیمان
پشت پنجره ایستادن
و ﺷﻜﻞدادن به وداع
که شروع پیاﻣﺒﺮﻱست ...

یک گفتگو با گریه های احتمالی
دو صندلی،یک پنجره،دو جای خالی
فریادهایی بر تنِ تب دارِ دیوار
باگورهای بی جسد در این حوالی ...

جاده مبهوت مانده پشت سرم،باز از من قطار جامانده
هر چه رفتم تو دورتر بودی،جاده ای بیقرار جامانده
نیمی از من نصیب حادثه شد،توولی نیم دیگرم بودی
در دل خسته ی ترک ترکم بغض صدها انار جامانده ...

آبشار بلند گیسوها!
شب افتاده توی ابروها!
جنگل و چشم بچه آهوها!
توی منظومه های تاریخی... ...

هوای پرزدن دارم،
به شوق بال اردک ه‍ا
ازین زندان مردابی،
ازین زنجیر جلبک ها ...

تو منطقه ي كشف مني
و محل زد و خورد
با خاك

تو انقلاب فرانسه اي
در كف دست هاي من ...

ستایش می کنم تو را ای نخستین و ای آخرین بعد از تمام آخرها
ستایش می کنمت ای سرحد نخستین و سرحد فرجام
ستایش می کنم تو را که چشم ها از دیدنت ناتوانند و وصف ها از گفتنت عاجز ...

آه! اگر می‌توانستم
از اندوه نشاط و از نشاط امید می‌ساختم؛
دلم را به اندوه قسمت و به تمام کودکان دنیا مهر و محبت عرضه می‌کردم... ...