آیدا مجیدآبادی در شعرهایش به طرز اعجاز آمیزی به مکاشفه ی انسان، اشیاء و طبیعت دست می زند، آن هم آنقدر مستقیم و بی واسطه که خیال می کنی شاعر خود آنها را خلق کرده است و شگفتزده می شوی وقتی بدانی آیدا به شکلی مادرزادی از بینایی محروم است. اما جهان را روشنتر از من و شما می بیند که ظاهراً دو چشم سالم داریم ولی آنچه را که باید ببینیم نمی توانیم ...

دروغ می گفت انگار :
زیر پیراهن افق
ستاره هایی نشسته اند ...

ده پیراهن دارم
یکی می­ پوشم
یکی می­ پوشانم به همسایه
یک پیراهن به فتانه ­ی مجنون ...

اتفاق تازه ­ای نیست
دیروز
در کوچه­ ی ما درختی را بریده­ اند
که پیراهن گلدار می­ پوشید ...

مثلث متساوی الساقینی که دور خود می چرخد
منم / من ، منی که نیم من هم نیست و
من من / می کند
میان رستاخیز کلمات ...

یا اختی!
با کتف شکسته ات
میان کفن
چه کنم؟! ...

در امتداد بادها از کوه سرازیر میشوم
به دور دست ها
به دشتهای پر از گیاه فکر میکنم فکر میکنم
از اینجا به کجا بروم؟ ...

"حرف زدن همه جا ممنوع است" داستانی است بی زمان، بی مکان و هولناک، آنقدر هولناک که باورکردنش دشوار می نماید و در عین حال آنقدر آشنا و ملموس که ما را از پذیرشش گریزی نیست. روایت تجربه ی سلول انفرادی و اتاق تمشیت، تحقیر و تن دادن به انتقاد از خود. روایت دستمال تیره ی قانون و انسانی که برای رهایی از زندان باید به انکار خود برخیزد. ...

ﺳﺎﻝ 94 ﻫﻢ ﺑﺎ ﻓﺼﻞﻫﺎﻳﻲ اﺯ ﺧﻮﺷﻲﻫﺎ و ﻧﺎﺧﻮﺷﻲﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﻝ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ "ﻛﻠﻤﻪ" ﺩاﺭﻳﻢ!
ﻋﻠﻲﺭﻏﻢ اﻳﻦ اﻣﺎ ﻓﻀﺎﻱ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ "ﺷﻌﺮ" و "ﻧﻘﺪ"، ﻓﻀﺎﻳﻲ اﻣﻴﺪﻭاﺭﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﭼﺸﻢﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻴﺮاﮊ 200-300 ﻧﺴﺨﻪاﻱ ﻛﺘﺎﺏ اﺯ ﻃﺮﻓﻲ! و اﻧﺘﺸﺎﺭ ﺳﺮﻃﺎﻧﻲ ﺷﺒﻪﺷﻌﺮ و ﺩﻟﻨﻮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﻣﺠﺎﺯﻱ اﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ، ﺣﺎﻝ "ﺷﻌﺮ اﻣﺮﻭﺯ" ﺭا ﺧﺮاﺏ ﻛﺮﺩﻩ ...

بسکه ازش می ترسیدم، چشمم که گرم شد خوابش را دیدم...می دانستم می آید سراغم...صدای موتور بولدوزرش آشنا بود. انگار بولدوزرش با بولدوزرهای دیگر فرق داشت. اول ها راننده هاش را می فرستاد تا اتاقک هایی که بی خانه ها، شبانه، با چنگ و دندان سر پا کرده بودند ...