حالا پدر همه جا بود، روی دیوار هال عکس بزرگ او بود ایستاده کنار سردار، دست روی شانه¬ی هم، توی بیابانی که نمی¬دانستم کجاست؛ آن¬جا دست تکان می¬داد، ...

قایق آماده‌ی پرتاب است
خطوط را
دایره کوچک واژگان
آن جمله‌های مواج
پیچ در پیچ
همه را
سوار خواهم کرد
و نام کوچک تو بر عرشه
سکان تاریک را خواهد چرخاند ...

دلِ من در تن‌ام جا نمی‌شود و
تنِ من در خانه‌ام.
اتاقِ من در خانه‌ام نمی‌گنجد و
خانه‌ی من در دنیا.
دنیای من در کائنات جا نمی‌‎شود و
متلاشی خواهم شد
...

می خواهم خورشید را ، در جزیره ای مخفی ، قربان کنم،
با تیغ ِ نقره ، که ناف را هم حتّی نمی برد
دو نقطه از نور،
که افتاده لای ِ دفتر ِ اخبار، گیج و ُ سرگردان ...

یک روز را اگر می‌بخشیدیم
هر یک از ما
به ابراهیم
روزهایی که برای خودش می‌خواست
سرشار می‌شد
می‌گفت برای واژه‌ها
سر پناهی، چیزی می‌سازم ...

کفش‌های پسران‌ام
شبیهِ جوجه‌‌مرغ‌هاست
همیشه یک وجب از کفش‌های من عقب‌تر می‌ایستند
آن‌ها آرزو دارند مثل کفش‌های من بزرگ شوند... ...

نویسنده:روناک سیفی
صفحه سیاه
می‌بینی؟ سر سوزنی جا نمانده برای نوشتن روی این صفحه سیاه. روی تخته سفیدی که وقتی کشاندیش توی اتاقم جیغ زدم و گفتم این را چطوری پر کنم؟ ماژیکی دستم دادی و گفتی: فقط تاریخ روزهای خوب را بنویس.
...

فصل سوم از کتاب «مجمع ‌الروایات فی احکام‌ القضات» اثر «ابو رضوان‌ محمود بن محمد بن قاسم تالشی» را می‌خواندم. نسخه‌ای قدیمی بود و من هرازگاهی از ذره‌بین استفاده می‌کردم. ناگزیر بودم کلمات کمرنگ و مخدوش را نادیده بگیرم. دوست داشتم هرچه سریعتر حکم قاضی را بدانم. حدس می‌زدم حکم قطعی و نهایی، قصاص باشد. ...

روزی‌که قهرمانِ اسیری را
جلاد سؤال‌پیچ می‌کرد
گفت که در دستان شما نمی‌میرم
هستی، تا زمان طولانی زنده‌ام خواهد داشت
گفتند: چشمان‌ات را کور می‌کنیم
دیگر نمی‌بینی
...

انجیرها
کال
طعم ستارگان خاموش را می‌دهند
طعم میلیون‌ها سال نوریِ مانده در دهان
خاک
غبارها
و دودهایی که شهر را
تصرف کرده‌اند.

با موهای آتش گرفته‌ام در بادها می‌دوم
چون شاعران دیگر زمین
زیر لایه‌هایی از سنگ و صدا
 نفس می‌کشم ...

مصادف بود با لیل‌ الرمادی
مدام پوستم را به تأخیر انداختم
از خریده‌ القصر
خودم را به خودم می‌کوفتم
تا جریده‌ العصر
همه‌ی تکه
پاره‌ها را که نمی‌ریزم بیرون شما ببینید ...

آسمان را بو کشید
ماه را بو کشید
گرگ خاکستری رفت تا تنها بماند ...

کتاب شادی من کتابی ست از سعید اسکندری شاعر جنوبی که به تازگی از در اهواز و از سوی نشر خوزان در 116 برگه به چاپ رسیده است.
تا انجا که می دانم این چهارمین کتاب شعر اوست . از او پیش از این کتاب های " دستم ستاره دریایی ست " ،" تا زانو در زمانه فرو رفتم " و " صفحاتی از تو در کتابخانه من نفس می کشد".
...

سانِت ( Sonnet) یا غزل‌واره سبکی از شعرسُرایی در ادبیّات بعضی زبان‌های اروپایی، از جمله انگلیسی، فرانسوی، و ایتالیایی است. سونت قطعه شعری‌ است که معمولاً دارای ۱۴ مصراع است و در پنج بحر سروده می‌شود. در مقایسه با ادبیات فارسی، سونت ساختاری بسیار شبیه به غزل دارد و در زمره‌ی ادبیات غنایی می‌گنجد. در سرودن سونت‌ها، معمولاً احساسات فردی،عشق، ستایش معشوق و اخلاقیات نقش بسیاری دارند. ...

ای روزگار شکست ها، چرا؟
شعر بر کفش فاتحان بوسه می زند؟
ای روزگار کشتار در صبرا و شتیلا ...

میان کتاب هایی که در چند وقت اخیر و به ویژه در این ایام قرنطینه خواندم ، رمان «اشراق درخت گوجه سبز» از شکوفه آذر برایم تجربه تازه ای در امر خواندن ادبیات داستانی ایران بود . زیرا در چند سال و شاید حتی بتوان گفت در دو سه دهه ی گذشته کمتر آثاری از نویسندگان ایرانی خارج از کشور بوده که هم به لحاظ محتوایی و هم به لحاظ تکنیکی و دارای بودن روح یک اثر ادبی ... ...

■ بهت و حیرت

می‌توانم‌ دوست بدارم
آن‌هم چه دوست‌داشتنی!
از من بخواه هر چه می‌خواهی
جان‌ام را، چشم‌هایم را
...

ننه‌‌عنكبوت از شدتِ درد و لذت به ‌‌خودش می‌پيچيد‌. آن‌قدر آه و ناله‌های مكيفِ پُر سر و‌ صدايی راه انداخته بود كه همه‌ی فضای مستراح را پُر می‌كرد‌. طوری عرق می‌ريخت و سرش به‌ كار خودش گرم بود كه اگر دنيا كن‌فيكون می‌شد‌، اصلاً اهميت نمی‌داد‌. ...

از پل که رد شدیم راننده گفت: جلوتر نمیرم.
و همانجا نگه داشت. مینی بوسی چند متر جلوتر داشت مسافرهایش را پیاده می کرد. مردی که روی صندلی عقب کنار من نشسته بود گفت: انگار نه انگار که جنگه.
...

تو به چراغ‌هایت عادت کن
من شمع‌ها را روزی
بیرون خواهم کشید
از آوارِ نذر و عشق
تو روشن نگه‌دار
همچنان که من گلوی شعله را
به دو انگشتِ دریغ، خواهم فشرد. ...