می‌ترسم
باران ببارد و
پنج کودک نشسته
در آستانه‌ی در گاه ...

تنها که ورق می‌خوری روی پوست ساحلم
زن می‌شوم
و چند ماسه لای انگشتانم به شعور می‌رسند
نه غوص می‌خورد نهنگ مانده در یونسم
...

لهجه ات را دوست دارم
وقتی فارسی می گویی
و سعی داری پنهان اش کنی ...

نه تقویم شمسی
نه بوی لباس عید
نه شکوﻓﻪی هلو
ربطی به آمدن بهار ندارند
بهار ...

آوازى ﻣﺤﻠﻲست، چرخ خیاطی
و دﺳﺖهای مادربزرگ از اجرایی دوباره برﻣﻲگردند
برﻣﻲگردد پیراهنم به جواﻧﻲاش
به تکه پارﭼﻪای
و کرم ابریشمی که مشغول به کار بود ...

لیوان خواب را سر کشیدم
به آب رفتم
تو را دیدم
ایستاده روی صخره
تو را
آخرین پری دریایی ...

به چشم های سیاهت، به گونه های ترت
به شب نشینی کابوس های توی سرت
نگاه میکنم از پشت پنجره به تو و
به مبل لم داده پشت گردن و کمرت ...

تسخیر هر ترانه به تأکید یک گمان
تأکید یه گمانه به تسخیر هر زبان
ایمان تو به ساعت میدان دون ِ شهر
تنظیم ساعتت به همان لحظه‌ای که آن ...

چيزهايي گفته كه من مي ترسم
از زنده و مرده ي خودم مي ترسم.
حالا دو سه روز قبل است ...

متناقض‌نمایی و برجسته‌سازی عنصر طنز، مطایبه و گروتسک،از مهم‌ترین مولفه‌هایی است که شعر امروز فارسی فرآیندهای معناسازی خود را بردوش آن‌ها یله کرده است.اگرچه نقش تعلیق و تعویق معنا به مثابه شاخصه‌هایی محوری درمتن که همواره مولفه‌های زبانی، بیانی و وجوه زیبایی شناسی خاصی را در حجم گسترده‌ای از شعر پراکنده‌اند، همچنان قابل رصد شدن‌ هستند ...