بادی وزید و سیب سرخ از شاخه افتاد
افتاد سیب از شاخه و شد باد "ایجاد"
بادی وزید و شاخه ای افتاد از سیب
شاخه جدا از سیب شد آغاز شد باد ...

قهوه ای / و هاشوریْ سرخْ سوخته / و زرد
و آفتاب
و آفتابگردان

گُلی –اما آفتابگردان
در کنارِ گُلی
اما آفتابگردان ...

از ابرها
آن تکه یی که تویی
نخواهد بارید
مِه همان خواهد بود
چشم بسته و فرو رونده ...

تعبیرخوابهای من انگار بعد تو
سنگ است تا همیشه و دیوار بعد تو
رمال های کولی درپارک خوانده اند
از خط دست من غم بسیار بعد تو ...

و برف زﻣﻴﻨﻪی خوبی است برای پاشیده شدن خون
خون ﺑﻲگناه زنی که یونیفرم پوشیده است
سوءتفاهم داستان را زیبا ﻣﻲکند
به قصه کشش دراماتیک ﻣﻲدهد
ماتیک ﻣﻲدهد دست راوی که روی ﺷﻴﺸﻪی پیشانی خودش بنویسد"تعطیل است"
بنویسد ماموشکا! کاش یک بار دیگر رﻭﺱها به ایران لشکرکشی کنند ...

تو ز من پرس که این عشق چه گنج است و چه دارد
تو مرا نیز از او پرس که گوید چه کسستم
به لب جوی چه گردی بجه از جوی چو مردی
بجه از جوی و مرا جو که من از جوی بجستم ...

برابر این کوه
نفس هایم به نام کیست
صبح عجیب
در طنین نور
گوشم به خاکستر
که از شکفتن می نویسم ...

بادیه نشین در زمان خود بسیار پیشرو تر از شاعران هم نسل خود بوده است و به عبارتی شعرهایش ، زبان کلیشه ها نبود . ترکیب سازی ها ، ساختار و فضای متفاوت شعرهای بادیه نشین همراه با الحان درونی شعر و تصویر سازیهای بکر و تلفیق آن با طبیعت و زندگی مدرنیته ی شهری وجه تمایز سروده های این شاعر است .
نوع نوشتار و کاربرد آوا ها و موسیقی در شعرهای این شاعر قالب و زبانی خاص را به خود اختصاص داده است . شاعر با بکار گیری اسطوره در شعرهایش ، نگاه وفضایی جدید برای تاثیر پذیری شاعران ...

درشکه های عجیبی که درخیابان اند
هنوزمنتظرسایه های انسان اند
دهان دلهره ی دره های طوفانی
طنین لرزشِ شنبادهای ویران اند ...

درچشم هاتان قاب يک تصوير بوديم
ازخواب هاتان آخرين تعبير بوديم
نفرين ِ پَست آفرينش در شبي سرد
يک تور پاره دست ماهيگير بوديم
...

کاغذ که دختر جنگل بود
عاشق تو شد تا نوشتم نام تورا
عروسی کاغذهای باکره آغاز شد
و اندوهِ مادر جنگل ها که می دانست ...

این اولین دیدار ماست
من اما
از تو در خود انعکاسی دارم
که فورا آن را باز خواهی شناخت
از میان هزاران رهگذر ...

در سرم زنی شکسته است
که هر بار
خرده ریزه هایش
تکه ای از خوابهایم را می بُرد
در سرم زنی ست شکسته ...

ب باش
خوابیده بر سطری کهن در جسمی تازه
آنگاه در هیئت الفی الاهیاتی
وارد می شوم
و رمز وحدت را به تو می گویم ...

می آیی / ای سراغ!
می گیری و دوباره دور می شوی
بر سنگ ردّ پایی و
در آسمان خورشید ...

اینجا پرنده‌ها
در یک شعاع محدود
پشت حصارهایی از آهن
خود را،
با زندگی تازه خود وقف داده‌اند ...

هرچیزی از ابتدای خودش آغاز می شود
روزها از ابتدای خودشان
که صبح است
و شب ها هم از امتداد روزها
که عصر است
اِه چطور شد؟! ...

اگر از آسمان –
که کویری ست –
تنها یک پرنده به آبشخور گیاه رود
من با این دستهای ترس
جزام را به میکده می آرم ...

فقط بود
کسی که چشمانش از عشق بود
و گندم بود
و طلوع تفنگ . ...

-این قدر به عقربه های ساعت التماس نکن
این سوی دیوار
همان قدر می چرخد زمین
و ما همان قدر می توانیم سایه بگیریم از آفتاب
کافیست این چهار تا دیوار را پشت و رو کنیم : ...