ساکت و بی حرکت روی تخت می نشینم، اندوهی تلخ و سمج یکسر بر دلم پنجه می کشد، مات مات به تمام چیزهایی که می بینم خیره می شوم و تشویشی فزاینده رفته رفته در من بیدار می گردد. با خشم گوشه ی سبیل و لبانم را می جوم. صدای زوزه ی باد در پشت در است. باران تند شده و صدای شر شر آن توی خانه را پر کرده ...

ما مردانی توخالی هستیم
ما را پُر کرده‌اند
که بر هم تکیه زنیم
کله‌هامان از کاه پر شده، افسوس ...

مهتابی که پِرپِر می‌کند
در سالن بهداری
با نگاه نگهبان عبوس
رعشه می‌اندازد بر اندام شعر
این شعر هم بافتی دارد
که با میل بافتنی
...

آفتاب کژتابی کرد
بلند شدم، خودم را زدم به بیداری
به شهر روانه شدم با دل‌تنگی‌های مخملی در تن‌ام
نبض‌اش را گرفتم
چراغ‌های راهنمایی هنوز روشن و خاموش می‌شدند
شاید تاریخِ انقضای‌مان را در پیشانی‌مان ...

شورش؛ واژه‌ای همگام با تاریخ که با سرنوشت انسان گره خورده است. گاه به امید رسیدن به سر و سامان و خواسته‌هایی که در خیال می‌پرورانند، ملتی را به کام خود می‌کشد و بر تلاطم و آشفتگی می‌افزاید و گاه خواسته‌ها رنگ واقعیت به خود می‌گیرند و سرانجام همان می‌شود که خواستارش بودند. اما از طرفی دیگر چنین سامانی که به دست آمده گاه مقدمه‌ای‌ست بر شورشی دیگر. همانند سرابی که از دور لب تشنه‌ای را بر می‌افروزد ...

چنان هنگامی بیا که گذشتن از تو ممکن نباشد.
زخمِ زنجیرها بر دستان‌ام، هنگامه‌ی تلاش برای گسستن‌شان
اندک‌اندک رو به التیام گذاشته باشد ...

نه فقط بوسه، که صد شاخه نباتم دادی
نانم آجر شده بود، آب حیاتم دادی
من که با هر هوسی دست و دلم می‌لرزید
بر سرم دست کشیدی و ثباتم دادی ...

تکرار این‌که من بیایم
به این در
و تکرار این‌که تو بمانی
چه‌قدر این تکرار را دوست دارم

اما تکرار مردن‌ها ...

گفتی «أرنی» رفت دلش صاحبِ خانه
رفتی به تماشای خداوند، شبانه
مرگ از تو فراری شد و بی‌واهمه رفتی
یک عمر تو با مرگ خودت شانه به شانه ...

شهادت می‌دهم به نور،
حال که تاریک‌تر از همیشه بال می‌زنم
و ملکی مقرّب در گوشم اشهد می‌خواند:
«پرهایت سیاه،
...

نه فقط بوسه، که صد شاخه نباتم دادی
نانم آجر شده بود، آب حیاتم دادی
من که با هر هوسی دست و دلم می‌لرزید
بر سرم دست کشیدی و ثباتم دادی ...

بانو "ڕوبار عبدالطیف مولود عبدالکریم" مشهور به "دەریا هەڵەبجەیی" (دریا حلبچه‌ای) شاعر کورد، زاده‌ی ۲۸ فوریه ۱۹۷۰ میلادی در محله‌ی "سه‌رای" شهر حلبچه در اقلیم کوردستان است ...

بلند می‌شوم از گوشه‌ی سطرها
و تو را از کلمات شکسته و کِرخت شب
پس می‌گیرم
تا آفتاب
عبور کند از ذهن‌ پنجره و صمیمیت بادها ...

بافته‌ی موها، تابِ تارهای دلش
سیاه می‌نوازد
بر قله‌هایِ زمین، زن

مسیح سهمِ سیاهان نمی‌شود ...

مجموعه داستان "می‌کشمت بی شرف" مجموعه داستانی است که سعی دارد داستان‌هایی واقع‌گرا و عینی را برای خوانندگان و مخاطبین خود ساخته و پرداخته باشد. پرداخت هر دوازده ایده این مجموعه تابعی از بینش‌ شخصی و جهان فکری نویسنده داستان است. در داستان‌ اول مجموعه با حذف عملکردهای شخصیت‌های پویا ...

افروخته شود صبح
لایِ سطوحِ عریان
وُ خُنْیای پرنده
لایِ لایِ نای ...

مه می‌آید
و صدای پچ‌پچ جنگل محو می‌شود
پاورچین پاورچین
از طرح نیمه‌تمام درختان می‌گذرد
با پنجه‌های نرم ، تا پشت پنجره
تشویش را می‌آویزد روی پرده‌ها ...

آن‌گاه که در مسیری شگَرف
تن داده بودی به آسایش،
آن‌ گاهِ روشن در نفحاتِ جان،
لغزنده‌ای چرک در لاشه‌ای مشبک ...

آفاق پنجره را باز می کند. نور ماه به اتاق می ریزد. به قرص سپید ماه در سیاهی شب خیره می شود. آنقدر به او نزدیک است که اگر دستش را دراز کند، می تواند آن را بگیرد. به رزهای نباتی که جلوی پنجره گذاشته، نگاه می‎کند. نفسش را بالا می‌کشد. پوستش تکیده و صورتش استخوانی شده. چشمانش کم¬سوتر شدند ...

در آن شبِ رشت
شبِ لیوان‌های پیاپی
شبِ تلوتلوی آشپزخانه
گریه می‌کرد پنجره،
رضا
و آسمانِ سفیدِ رشت که ...