پیش از این ها نیز زبردست از این تجربه های گوتیکی را تجربه کرده بود. تمام شعر سهم گوش نیست. تمام شعر هم چشم. ولی چشم، شعر را مدرن تر می کند و کرده است.
نیما نوشته بود که شاعر باید پروژکتورش را از آسمان به سمت زمین بچرخاند. باید وصفی و روایی باشد. باید شاعر بتواند شخصیت ها را درآورد و واقعی کند ...

«مدرنیزم در شعر ترک» عنوان کتابی‌ست از «یالچین ارمعان» Yalçın Armağan و با ترجمه‌ی «ناصر داوران» که گذری کلی در حوزه‌ی تحول‌های شعر ترکیه در سده‌های اخیر را شامل می‌شود. این کتاب که با عنوان اصلی İmkânsız Özerklikبه معنای «استقلال غیرممکن» و با زیرعنوان Türk Şiirinde Modernizm به معنای «مدرنیزم در شعر ترک» در سال ۲۰۱۱ از طرف انتشارات «ایله‌تیشیم» iletişim در ترکیه منتشر شده، در واقع پایان‌نامه‌ی دکترای یالچین ارمعان است ...

«جمهوری فدرال ابر» شامل مجموعه‌ی هستی شناسی یا همان آنتولوژی شعر نوی ترکیه است که با پژوهش، ترجمه و بازسرایی «ابوالفضل پاشا» منتشر شده است. مدخل این کتاب را بخشی به نام «سرآغاز» تشکیل می‌دهد که «پاشا» در این بخش شیوه‌ی کار خود را در تهیه و گردآوری این مجموعه‌ی هستی‌شناسی به تفصیل توضیح داده است ...

از ایمان گفته ام ، بر شعرهایم رنگی از شک زد
همان که نام او بر دور لحظه هام پیچک زد
همان که کوبه ی قلب مرا کوبید تک تک تک
به پشت حس من سنگر گرفته ، سخت پاتک زد ...

کبوتری که فرود می آید
آسمان را
با هرُم هراس ش می رود
و پیام ش را
میان دوزخ و گناه
جار می کشد ...

زنی هر شب درمن
متولد می شود!
بند نافش را به دندان گرفته
از خوابهایی که ندارم آویزان
در انقباض سگرمه های تخت ...

حالا که تو هرگز نمی آیی کنارم
یک لکه خون بر تیغ های یک حصارم
زخمی ترین حال مرا دریاب زیرا
دیریست در پیشانی ام یک ذوالفقارم ...

زمزمه هاي عجيب و دستهاي عجيب
در تنهايي زندگي ميكنند
گياهان عجيب تنهایی را
لحظه اي زينت مي بخشند و مي ميرند
وقتی که برنامه های تلویزیون تمام می شود ...

من
لکه‌ی خون را
کنار پنجه‌ی کوچک دیدم
- گوزن که باشی
جهان پر از ...

هی نشستیم و خط خطی کردیم
زندگی را غمم کلافه نکرد
هر چه می خواست،کند و با خود برد
شعر چیزی به من اضافه نکرد ...

کجای این خواب نشت می‌کند
که هر شب
سراسیمه میان چهار راه
بیدار می‌شوم
و حادثه را ...

توُ خیالمه
که دنیا ، جاییه
که احدی پیدا نمیشه
تا دیگری رو
کوچیک بشمره ...

راه خودم را می رفتم
سمتی مشخص که هدفم بود
دیدم که جنون رو برویم ایستاده
زل زده به چشم هایم
راهم را سد کرده بود
خواستم قدم بردارم ...

بغض دارد اشاره می کند و بیش از این اشک و های هایم نیست
سوز من در گلوی نی گم شد، ناله ای هست و هیچ نایم نیست
می روم از خودم کمی بیرون تا بدون خودم قدم بزنم
کاش روزی به گوش من برسد توی این شهر ردپایم نیست ...

مايلم شروع كنم
از رختِ لكه‌دار تنش
سرتاسر زيباييش كه گوشه‌ی گلدان‌ها نشسته
و خاك می‌خورد
بي آن‌كه بدانم برای تو امروز كدام را آب داده‌ام ...

می گویی؛
(( شب است ...
و شاید ...
امشب است،
come on ... ))
یعنی که؛ (( بیااا ... )) ...

بگو به پرده ببندد دو چشمِ پنجره را
بگو که پس بزند از نگاه منظره را
هجومِ ارّه به گل؟! اين جدال بی شرمی ست
نبردِ تيغ و گلو؟! بس کن اين مناظره را ...

رفتی دوباره بی تو دلم شور می زند
بیچاره سنگ بر " سر مغرور " می زند
هرم نگاه و گرمی چشمان عکس تو
آتش به جان این دل مهجور می زند ...

شدم جویی که دنبال خودم در جستجو باشم
اگر دریا نگشتم،دست کم کُنج سبو باشم
اگر دریا نگشتم لااقل در یک صلاة ظهر
به سقاخانه اش یک کاسه سهم هر گلو باشم ...

شدم از گریه سرگردان شبیه ابرِ باران زا
مرا یادِ تو می اندازد این شهرِ خیابان زا
در این مرداب ها نیلوفری باقی نمی ماند
چه باقی مانده از تندیسِِ بوداهایِ شیطان زا؟ ...