ستمگرانه تر آن نیست
هیچ اعجازی
به غیر اینکه
سم های آهنین م را ...

نامم را بنگارید لطفا
در لیست این رودها
من نیز جاری... از میان پنجه‌های وطنم.

نامم را از سیاهه‌های فراموشی بزدایید
می‌خواهم خوشه خوشه رزهای سرمستیم ...

فردا روزی است که هیچ کس
نگران «کسی» نیست
و این برگ‌ها که بر
شاخه‌های گوزن نشسته‌اند ...

با بغضی در ابعاد این همه سال
و چشم‌هایی‌که شبیه جوانی‌ات نیست
لهجه‌ی غمگینی از تو را به بوسه داد.
انگار وخامتی از زخم ...

خوش دارم این روان گزیده را
روانه‌ی خیابان‌ها کنم
و فیل‌های مست را برهانم.
شرور و مبارک ...

برونو کیتز اویر Bruno Keats Öijer متوّلد بیست و ششم نوامبر 1951 در شهر لینشُپینگ واقع در سوئد است. وی در 1970 به همراهی پر – اریک سودِر، اریک فیلکِسون و لیف اِلگرن گروه شعر وِسوویوس را دایر کرد.
«سیاه چون نقره» در سال 2008 میلادی منتشر شد. اریک لاکویست در گزارشی از شب شعرخوانی برونو - ک. اوير که به مناسبت انتشار این کتاب برگزار شد، می‌نویسد: «بر سردرِ سالن تأترِ جنوب نوشته شده‌بود: مردیکه در سال 1973 با چاپ اولین دفتر شعرش، شعر سوئد را دگرگون کرد ...

یک جاده ام که مردم این شهر لازم است
در راهشان همیشه تنم را لگد کنند
خط میکشند روی تنم تا مسیر را
از روی زخم های سپیدم رصد کنند ...

در کوچۀ تنگ خاطرم جا داری
یک پنجره... نه... شبیه یک دیواری
تنهایی من برو که تنها باشم!
ای کاش که دست از سرم برداری! ...

از هر چه بگذريم
از چشمان توكه نمي‎شود گذشت
چقدر قشنگ حرف مي‎زنند
وقتي من سكوت كرده‎ام ...

خطوطی که آسمان را صدا می‌کرد
صدای شکستن صفحات روی در
و من که از تو می گریزم ...