در روایت آمده تفی از پنجره پرت شد و
سوی دستان عاشق ما پرید
و شامل دو بخش بود
یکی اضطراری و
دیگری تنها خیاری نارسیده
چنان که باید ...

در رکودِ مرگ اندودِ زمستان ناپدید شد.
نهرها، یخ زده، فرودگاهها خلوت،
برف، مجسمه ها را از شکل انداخته بود.
روزِ محتضر، آفتاب را می بلعید.
همه در این هم آوازیم ...

امروز، همه راه های این شهر به بلوار کشاورز و بن بست «سرو» ختم می شود. امروز فقط شعر نیست که داغدار است، زخم این هجران بر سینه «تهران» نشسته و سوگوار اصلی اوست. شهری که همه زیبایی های نهان و زشتی های عیانش، یک عمر در شعر «محمدعلی سپانلو» رنگِ واژه گرفته و دهان به دهان چرخیده بود، شهری که خاطرات محوش از خانه های روشن، از کوچه های بن بست، از کافه ها و رنگِ کاشی های از یاد رفته با شعر سپانلو، قدم به اکنونِ خاطرات ما گذاشته... شهر، امروز تنهاست و قامتش خمیده تر شده؛ امان از ...

رهگذری در خواب پروانه ها نخستین مجموعه شعر بهرام اردبیلی از شاعران مطرح دهه ی چهل توسط انتشارات بوتیمار و به کوشش میثم ریاحی منتشر شد .
این کتاب در 110 صفحه ، 34 شعر این شاعر را در خود جای داده که همگی آنها در نشریات نایاب دهه ی 40 و 50 از جمله جزوه های شعر طرفه ، فردوسی ، رستاخیز ، دفترهای شعر دیگر ، اندیشه و هنر و ... و منتشر شده اند ...

هی باز کن، بازی کن با زبان، شاعر!
دل را کنار دالان دمرو بخوابان
خواب را در واوِ معدوله لوله کن
پیچیده کن دنیای کوچکت را
مثل همین سطرها ...

شعر در آغوش شعر
شعله های دیگر
در آغوش شعله ها ...

همیشه موانعی هست
برای این که به آخر برسد یک دفتر شعر؛
از گرسنگیِ مخاطب گرفته
تا رنگِ آن چشم ها در پاییز 73
و حتا این کنده کاری ها بر دستم ...

از شبی که فلو خوابنما شد و شیرین را خواب دید و خوابش راست درآمد و خانواده شیرین این ها بعد از چند سال دخترشان را پیدا کردند، روزی نیست که چند نفر نیایند و دست به دامن مادر و خواهرهای فلو نشوند که به فلو بگویند خوابی هم برای آن ها ببیند . ...

دستِ خالی برگشته بودیم؛
من وُ عروسکِ اسفنجی ام !
در خیابان بغلی همهمه پر بود؛
من بودم وُ او - تک حمله هایی از آن سوی مرز
یک خرابکاریِ معین: ...

تو بودی و به سرانگشتهای زیبایت
همیشه خانۀ ده کفش دوزِ عاشق بود
که هیچوقت نمی خواستند پر بزنند
ولی تو روی مچت ساعت شقایق بود ...

و امروز مرگ به خانه می‌آید.
امروز بر آب‌ها،بادبان غروب،
مرگ می‌آید و چشم چلچله
زیر سقف عظیم‌تر و تاریک‌تر
از این بوی مرگ نیست. ...

آسمان تنها می شود و
ابرها / به هزاره ای دیگر می روند
تو مثل کودکان بی لبخند
در انتظاری کوچک
به کشف باران / دل می سپاری ...

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم
اگر تو دلخوری از من ، من از خودم سیرم
من آن طبیب زمین گیر زار و بیمارم
که هرچه زهر به خود می دهم نمی میرم ...

هوای فیروزه ای بیاور صعود کنیم
در سینه های هم بشکافیم
در خانه ای که یک تکه جان نداشت برقصد
و لنگیده بود در قیر و شراب ...

زیر بلوز و دامن حرف هایم برجسته
مثل پروانه ای در جلد تابستان
به شگردی ازلای انگشت ها
شاعرانه از درزهای مخفی بیرون پریدم ...

خودش و خواهرش صندلي جلو نشسته بودند، بغل دست راننده كه راه و چاهِ مرا توي آينه مي‌پاييد، جريك جريكو را مي‌گويم. داشتم طبق يك برنامه‌ي روزانه از معشور كهنه و خاكي به كُواتِر مي‌رفتم؛ ناحيه‌ي صنعتي را مي‌گويم، نو و پر زرق و برق زنده. ...

روزگار به همین سادگی ست
تا جامی چند نزدیک لب می بری
ماهت از پنجره پرت می شود و
مثل مسجدی بعد از نماز
خودت می مانی و
چند حاجت گنگ
که بر دیوار ماسیده است
...

رد بوسه ات
تبر
تبر
روي تنم مانده ...

اگر زمان و مکان فکر جان من باشند،
ستاره‌ها همه در آسمان من باشند،
سخنورانِ جهان پشت هر تریبونی
به غرب و شرق اگر هم‌زبان من باشند
...

هنوز ِ منم
که می وزم
یا باد
سینه به سینه ...