بدرقه ام کن
با فنجانی چای
و پیاله ای توت
که مرا در استوانه ای سرد ...

ابرهای بی باران
کوه شتک‌زده
گندم‌زار بیمار
و پیرزنی که در آستانه در
دنبال مرگ خویش می‌گردد ...

اگر غول جادو از چراغ دان خارج شود
و به من بگوید: در خدمتم سرورم
یک دقیقه وقت داری
تا هر چه بخواهی یاقوت و زمرد انتخاب کنی ...

چشم می بیند، پس برای همین ضروری است . تنها چشم است که زیبایی‌ را درک می کند. یک چشم انداز می تواند متقارن باشد، مخطوط یا متوازی، در همترازیِ بی نقصی با افق. اما همچنین می تواند نامتقارن باشد، کج و لجباز. مهم نیست، چراکه زیبایی از غریب ترین گذرها عبور می کند ...

برای شام دعوتم کرده‌ای
و من آمادگی ندارم که مثل فیلم سولاریس
رؤیاهایم حمله کنند به من
و مردمک‌هایت (درهای یک آپولو)
هی بسته شوند و هی باز ...

یاسوناری کاواباتا داستان نویس تحسین شده ی بین اللملی و اولین نویسنده ی ژاپنی است که برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات شده است. کاواباتا در 11 ژوئن 1899 در اوساکای ژاپن بدنیا آمد. در دوسالگی پدرش را، که پزشکی فرهیخته بود، از دست داد و یک سال بعد مادرش را. بعد از مرگ زودهنگامِ پدر و مادرش، تحت مراقبت پدربزرگ مادری اش در روستا بزرگ شد ...

وسط‌ها
هیچ‌وقت
تنها نیستند
آسوده‌خاطر
گردن می‌کشند ...

خطی نانوشته
بر هیروگلیف دلت 
جهان را عاشقانه می‌خواند ...

از کدامین وادی ژرفاژرفِ چونان خواب،
آمده‌ای
که برمی‌گیری در چشمانت،
صدای خونم را ...

یکی ماه،
هر شب می‌گشاید زخمی
در تن زنی ...

زمان گذشته و نه بار
به دورت پیچیده‌ام
گاهی از دوایر دیگر
جعل کرده‌ام
و گاه
...

میان رفتن و ماندن
دودلی های روزمره ایست،
با زلالی اش در عشق.
هم اینک خلیج کوچکی ست گردشی در پسین ...

از گدار آب های بی گذر سرازیر می شدم
حس می کردم این پاروزن ها نبودند که کشتی را
به پیش می بردند:
که سرخ پوستانی جیغ جیغ کنان ...

رویاهایت را جاودانه پاسبانی کن
که اگر رویاها بمیرند
زندگی پرنده ی بال شکسته ایست ...

با هر كسي به‌جز خودمان مهربان شديم
اسباب‌بازي هوس ديگران شديم
در سرنوشت خويش دخالت نداشتيم
شخصيت اضافه‌ي اين داستان شديم ...

افتاده ام در گوشه‌ء دکان سمساری
شاهم ولی بر سینه‌ء قلیان قاجاری
در چشم مردم کوهم و در پیش چشمانت
تصویری از سنگم درون آینه کاری ...

به هر دلیلی
تو شلیک کردی
به هر خالی
به هر پوستی
که گوشتی
که استخوانی

...

برای ماکه می‌توانستیم
بیست‌ و چهار ساعتِ کامل
در اتاقی دربسته بمانیم
تنها؛ بی‌آنکه حتّی با خودمان تکلّم کنیم
و مثل فوّاره با پرِ ارواح
...

آن عشق را
هم‌راه با شتاب زندگی تجربه کردیم
همه چیز در یک آن آغازید
سپری شد
و پایان یافت...
...

تا شرح دهم منزلت خیره‌سری را
- بر دوش کشیدم همه‌جا دربه‌دری را
جز سینهٔ پُردرد به ما ارث ندادند
حالا چه کنم این‌همه ملک پدری را ...