این خوش، به‌حالِ من هم هست
این هوا، که همیشه حواس‌اَش هست به هم نریزدم
(طوفان‌های از هر سمت اگر بگذارند وُ
بگذرند از سر) ...

فارسی
زبان دوم من است
که با آن می‌نویسم
و حرف می‌زنم با تو
زبان مادری‌ام اما ...

خديج داشت به مرد ديگري كه رو تخت روبرويش نشسته بود نگاه مي كرد. كت و شلوار نويي تنش بود. كراواتش برق مي زد. عينك آفتابي قاب باريكي به چشمش بود. مرد به جايي بالاي سر خديج نگاه مي كرد. نگاهش پيدا نبود. خديج از بالا آمدن چانه اش اين طور حدس زد. برگشت. چيزي نديد. پیرمرد گفت: ...

سالواتُوره کُوازیمودو ، معرکه ی آرای مفسران ، منتقدان و پژوهشگران ادبیات معاصر ایتالیا است . به گواه جمهور این افراد ، وی در ردیف بزرگ ترین شاعران همه ی ادوار این کشور و در کنار دانته قرار می گیرد .
وی در سال 1959 به خاطر شعرهای غنایی سوزناک خویش موفق به دریافت جایزه ی نوبل ادبیات گردید . ...

شکوه و کرّ و فر از دست داده آمده ایم
خبر دهید به یاران پیاده آمده ایم
بگو به بام نیایند و طیل و دف نزنند
که هرچه بود به میدان نهاده آمده ایم ...

اینجا که در خیابانی که می روم
خیابانی دیگر از بالا و پایین می بردم
همرا با ایستگاههایی که شبانه به بیابان می زنند
و در کوچه ای که در کوچه ای دیگر
و خانه ای که در خانه ی دیگر...
...

رسیده ایم به هم، برخلاف هر من و تو
دو تا همیشه مسافر، دو در به در من و تو
دو رود شط شده ی ما به برکه خواهد ریخت
اگر همیشه نباشیم در سفر من و تو ...

از دست شروع می‌شود
از پاهایم
در دست‌و‌پا‌زدن‌هایم
پارک می‌کند شوالیه
از مِشکی‌ِ موهایم
بر شِوُرلِتش خط افتاده
...

"هم"مترادف است با "نیز" اما "نیز"، "هم" نیست. به نقل از "بهار عجم" آوردن لفظ "هم" بر معطوف و هم بر معطوف علیه صحیح است اما "نیز" تنها بر معطوف می آید. "کجا" ریختی در منظر ابهام ارائه می دهد از آن منظر که نه پیش است و نه پس. کلیدی استفهامی که خواننده را به پرسشی آغازین دعوت می کند و شاید طرح جلد آن هم‌راستا با نام اش قرار گرفته؛ طرحی زیبا از "خالقی" آشنا. شروعی که از ابتدا خیزشی سوالی دارد. "کجا"تلاش جدید آگاهی است از چگونه ساخته شدن در پرسش، در شعر. ...

گاهی باید پنجره را بست
تا پرده آرام بگیرد
و هوای تو تنها هوای تو در خانه در حرکت باشد. ...

ساعت ده صبح بود. کار نوشتن یادداشت‌های روزانه را که تمام کردم، رفتم به اتاق کار آقای اِم و مودبانه و آرام نشستم روی چهارپایه. بشکنی زد که جلو بروم. سرم را آرام از سایه بیرون آوردم و لبخند پهنی زدم. باید صبر می‌کردم سرش را از روی کاغذ‌هایش بالا بیاورد و نگاهم کند. ...

در بادی که می وزد و می ساید
رنگ ها بر هنه اند
درنهری که می رود و می ساید
سنگ ها بر هنه اند ...

تو هم که نیستی
جا شوم در تو و دیوانگی ات
ثانیه ها را جرعه جرعه ممکن کنم به گلویت
کمک کن! ...

حرف ها
در انگشتها
می چرخد و
در هجم هیچ
...

من آن پیغمبر پیرم که گم کردم خدایم را
چه سودی پس اگر در نیل اندازم عصایم را
قمارآلوده ای مستم که حتی در قمار خود
به غفلت داده ام بر باد دندان طلایم را
...

پشت پنجره ايستاده بود، بی حرکت. آن پایین، خيابان طویلی بود که تک و توک ماشینی ازش می گذشت. نور چراغ ماشین ها هر دفعه پر نورتر می شد، شاید هم خزش نرم و بی صدای شب و تاریکی نشسته روی سر و صورت خیابان بود که آن طور نشان می داد. ...

یک پای تاریخ هنر می لنگد. کافی ست دفاتر را ورق بزنیم و چشمان کور هنر آوانگارد را در پشت دیوارهای آهنین کمونیسم ببینیم. آنجا اروپای مرکزی و با لتیکان از نظر پنهان ماند تا اروپای شرقی و کشورهایی نظیر اکراینا، روسیه سفید و رومانی جایی برای ابراز وجود نداشته¬باشند. ...

سپیدی
هر شیء را پنهان می کنم
شاید
زنانی که از من عبور کرده اند
...

باید با خودم کنار بیایم
پرده ها را پَس بزنم
تویِ چشم هایِ خورشید
خیره شوم
و بگویم ؛
هِی رفیق!
...

چه سرد و دور و بیگانه است
و بیشتر از همه زیبا
طنین صدایش
از اعماق چاهی در قبل از میلاد می رسد
چقدر گرم عشق بازي می کنیم ...

تمام راه در حال خواندن آوازی گنگ بود و گاهی هم با سوت جواب آواز خودش را می داد. گاهی بر می گشت و نگاهی به من می انداخت وچیزی می پرسید که حال و روزم را بهترارزیابی کند.

حالا بیست متری ازمن جلو افتاده بود. برگشت ونگاهی کرد وپرسید: از ده چی خریدی مهندس؟

گفتم: نون. ...

عاشق شدم که لهجۀ جانم عوض شود
آن روزگار بی هیجانم عوض شود
شاید به دستگیری دستان گرم تو
خاموش خوانی ِ ضربانم عوض شود

...

بوئل شنلر متولد 1963 با مجموعه شعر « نقاشی با آبرنگ روی گچ» در سال 1992 کار شاعری اش را آغاز کرد. در اوایل سال 2000 سردبیر بزرگترین نشریه شعر کشور سوئد بود. در سال 2007 یک مجموعه شعر به نام « ترس از عشق » منتشر کرد. جدیدترین کتابش «کولی در تبعید» نام دارد که منتشره در سال 2011 است. شعرهایش به اکثر زبانهای اروپایی ترجمه شده اند. او در کنار سردبیری همکاری هایی نیز با رادیو سوئد داشته و دهها نمایشنامه رادیویی نوشته است. او همچنین سردبیر یک نشریه ی ویژه ی شعر به نام پست اسکریتوم بود. او ...

نشسته بودم تو ساحل ... رو شِنایی که داغ نبودن ... باد خنکی از سمت دریا میومد ... بدن آدم مورمور میشد ... چشام دریا رو نگاه میکرد ... بی­هدف ... اصلا نمیدونستم چرا اونجام؟ خوشحال بودم از اینکه قطره­های آب به تنم می­خورد، یه دفعه یه موج سنگین به سمتم اومد، موج سنگینی که تکونم داد، تا بیام خودمو جم­وجور کنم دیدم یه ماهی قرمز کوچولو افتاده بین پاهام و داره وول میخوره. ...

بی شک ابوتراب خسروی یکی از نویسندگانی است، که سعی در واگویه کردن، اتفاقات تاریخی دارد.استاد توسیم روایت های موازی و پیچیده، طوری که با خلاقیت و چیره دستی ، شخصیت ها، زمان و گذرش را در هم ادغام کرده، تا خواننده به ملال گذر زمان ، کمتر پی ببرد. ...

سال ‌ها بعد
وقتی به اندازه‌ ی کافی
از این روزها دور شده‌ ای
و در بیابانی قدم می ‌زنی ...

... مثل هر بچه اي كه به دنيا مي آيد يا هر برگي كه فرو مي افتد. اما من اينجا زير تابلو ايستادن ممنوع، درست زير تابلو، در يك روز آخر پاييز، ‌شايد آخرين روز؛ چه مي كنم. منتظر كسي هستم؟ كي؟ ساعت اينجا هم مثل ساعت هاي بيشتر ميدان هاي همه شهر ها خوابيده است. باران مي بارد و من بي چتر زير باران مي روم تا خيس آب شوم مثل موش يا مثل انسان ها زماني كه هنوز هيچ چتري ساخته نشده بود. ...

از جنمِ علف در پائیز
یا باد در بلندی­ های بادگیر
گلویی­ که از صدا می ­افتد
تلنگری که دیگر پیدا نیست
یا رگی­ که پژواک ترسِ ماست ...

به چراغ و بوق‌های مکرر خودروهای تک سرنشین توجه نمی‌کرد. خیلی‌‌‌‌‌ها برای سوار کردنش سمج می‌شدند. تک‌بوق، چراغ، تک‌بوق، چراغ! بیشتر از نیم ساعت کنار بزرگراه ایستاده بود. تا اولین ایستگاه راه زیادی در پیش داشت و ناچار بود همانجا منتظر بماند تا بلکه خودرو عمومی برسد. باد آلوده به دود به سر و صورتش می‌زد. پرِ رو سری‌اش را جلو بینی و دهانش گرفته تا دود کمتر استنشاق کند. ...

چگونه وَ از چه طریق
به زبان می‌آید
شکُفتن
راه رفتن را پس‌از زمین‌خوردن های زیاد
...

نور كدر لامپ، اتاقو روشن مي‌كنه. زن لباس خواب زرشكي‌رنگي به تن داره. سراسيمه بلند مي‌شه و موهاي پريشونشو پشت سرش صاف مي‌كنه. مرد هيكل درشت‌شو از پنجره آورده بيرون و يه‌ريز فحش نثارم مي‌كنه. ...

"درست" مثل خواب های من بود
راهی بزرگ داشت ؛اما پیدا نبود.
"درست" سرنوشت ما بود
به پایمان می پیچید
اما نمی فهمید. ...

چشم‌ها را باز می‌کند؛ طاق‌باز به سقف. ترک‌ها جابه‌جا لابه‌لای پوکه‌های ریخته شده و آویزانِ گچ‌های طبله کرده و مرطوب پیچیده‌اند. یکی‌شان پررنگ‌تر و عمیق‌تر، سیمِ چند شاخه‌ی لامپ کم مصرفِ وسط ذوزنقه‌ی بدقواره و ناموزونِ سقفِ هال را دور زده و رسیده به لکه‌ی زردی که مثلثی است با زاویه‌ی حاده‌ی خمیده و معوج. ...

دستم را که توی هوا مانده بود بردم توی جیبم. دستم مثل همیشه اول پرزهای مخملی داخل کتم را لمس کرد بعد زیپ جیبم را باز کرد تا جایش بیشتر شود و بتواند کش و قوسی بیاید . مامور سردخانه رویش را دوباره پوشاند و برگرداندش داخل کشوی سرد. ...