و از زیارت کدام مزار
آمده‌ای که غروب
در کتف‌های تو
سنگین نشسته است ...

مانندِ لرزشِ بارقۀ نوری درشب.
می‌دانم که محکوم گشته‌ام
و از بهشتِ برین به دستانِ تو افول می‌کنم ...

بی روزنامه ها خبرم را گرفته اند !
سبابه های ترس اثرم را گرفته اند!
هر بار می رسند تبر ها به وقت مرگ!
قبلا ! تگرگها ثمرم را گرفته اند! ...

رنگ آب نمی شوند
در سرزمین های سربی
ماهی های صدفی
با گوشواره های هر جایی ...

هوا سردتر از آن است كه بشود مُرد. نه امروز، كه يك هفته است مرگ اينجا سر نمي‌زند. اما يك هفته قبل، مرگ چپ و راست كه مي‌كرد، پايش به زندگي يكي از سربازها گير مي‌كرد. از يك گروهان سرباز، تنها سه نفر مانده‌ايم. ...

لب را به من داده‌اند شکل خنده بگیرد صورتم
خنده شکل بگیرد در صورتم
صورتم را به ساده‌ترین شکل
می‌بخشم به تو
صورتم را در شکل‌های مختلف خنده ...

باید به راه راست شک کنم
دیوارهای کج بهتر بالا می روند
و ثریا مقدس نیست
راهی که شکست است و شکست از توست
حمل باری در درونم ...

در آن بیست‌و‌سه روز او را مرده صدا نزدیم. هنوز نمرده بود. اما زنده هم نبود. هر روز شباهتش با زنده‌ی خودش کمتر می‌شد. نمی‌شد گفت که همه‌ی او زنده است. چیزهایی در او مرده بود. چیزهایی هنوز جان داشت. چیزهایی شناور بود و سوسو می‌زد. و چیزهایی بود که مطمئن بودم وجود دارند، اما دستم به آن‌ها نمی‌رسید. ...

شد باز پلك پنجره بستم كتاب را
نوشيده بود چشم تو اندوه آب را
اين بار هم دو ابر كه خط مي زنند هي-
از آسمان دفتر من آفتاب را
...

مثل همیشه بود، تلخ. یک جرعه چای نوشیدم. راه گلویم را بست. نه پایین می رفت و نه می توانستم بیرون بریزمش. چشمانم را بستم و به گلویم فشار آوردم و به سختی قورتش دادم. جایش در گلویم حس می شد و درد می کرد.از داغی چای چشمانم پر از اشک شد. ...