وقتی برگردی به خانه می‌بینی
"خوش آمدید به باغ وحش"
از چشم‌های من سر می‌خورند
دو حلزون
لب‌هایم هنوز می‌پوسند ...

دربازمي شود نه ...ولي درپرنده نيست
پرواز در توان پر هر پرنده نيست
بايدبه سمت تيغ پريد وپرنده شد
خود تيغ اگر به سربرسد سرپرنده نيست ...

این دفتر دربردارنده 41 شعر سپید است که بیشتر اشعار شهامت بلند است. او چند شعر کوتاه هم دارد .
شهامت با انواع سازه های بیانی، اندیشه و عاطفه اش را ابراز می کند.
در زبان شاعر نظامی می بینیم که مجموعه ای از نشانه هاست. سروده های شهامت گاهی بسیار رمز آمیز می شود و گاهی به شکل گفتار، حاوی یک پیام است که خود این گفتارها از ارزش های بیانی متفاوتی برخوردار است. ...

ای از تو در هر شهر، حرف و داستان ها
باتوم خوردم بی تو پیش پاسبان ها
باید ببندم هردو را چون ربط دارد
چاک گریبان تو با چاک دهان ها ...

زنی تنها
بر نیمکت پارک
پس­‌زمینه‌ی تصویر، دریاست.
دوربین به فاصله­‌ی چند انگشت
بر سطح دریا پیش می‌رود
به بالا برمی‌گردد ...

روزی یکی می آید و از ناامیدی من
الماسی را پیدا می کند
که از همه امیدها زیباتر است
یکی می آید از حراج بعد از مرگ من
قسمتی ازمن را می بیند ...

تنها موسیقی صندلی
سکوت بی‌خودشده روی کلاویه‌ی چشم‌هایش بود
تارهایی که عنکبوت را
می‌بافت روی خاطره ...

کسی تو اتاق نیست. مریض تخت کناری را دیروز بردند جایی که عرب رفت؛ بس که دادوهوار راه می‌انداخت و بالا و پایین همه را یکی می‌کرد.
حیف شد. تنها شدم. بهش عادت کرده بودم؛ به بودنش تو اتاق و تو تختی که همیشه به‌هم ریخته بود، به دادوقال و شلوغ‌کاری‌هاش، اگرچه گاهی از دستش سرسام می‌گرفتم و ...

نیمه های شب که مادر را به سختی با قدم های کوتاه و نامطمئن به دستشویی می بردم زیر لب با ناله گفت:
-عزیزم درد دارم ...کمی پاهام رو بمال... پاهام... اونایی که رو تخته...!
بعد با دست راست آرام چند بار به پهلوی پای راستش زد و گفت: اینو میگم ...
این یکی پا، ولی اونی که رو تخته ...

به فراخور ِ حال
حالم خراب وُ همین
بس نیست برای بریدن ِ رگ
رگبرگ‌های من از
رگبار ِ زیاد درد گرفته‌اند ...

پشت شب هیچ چی نبوده و نیست
بیخودی منتظر نمان دیگر..
معجزه اتفاق هر روز است
صبح حتما طلوع خواهد کرد.. ...

ﺷﺮﺍﺏ ﻣﯿﺪﻫﯽ، ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺎﺏ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ
ﻭ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ
ﺗﻮﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻨﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ
ﻣﺮﺍ ﺑﻐﻞ ﺑﮑﻨﯽ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﯿﮕﯿــــــــﺮﯼ ...

به موسمی ندمم بامداد بودا را
به عالمی نزنم آتش اهورا را
صلیب معجزه ای کو؟که از سه جانب خاک
دوباره زنده کنم مرده ی مسیحا را ...

منم آنکس که به خود کرده گرفتار شده ست
آنچه خود ساخته روی سرش آوار شده ست
ذوقم از روز ازل کور شده ،پنجره ای_
در دلم بود که تبدیل به دیوار شده ست ...

بعد سوزن را برداشته بودم
و روی پارچه زیک زاک می نوشتم
خط ِ بریل و نوک انگشت ها
و چشم های ِ مرتب تو
و مژه های خط خطی ات
که حالا روی صفحه ی صورتت ...

هنوز بوسه من مثل قفل بر دهنش
هنوز انگشتم اسم رمز پیرهنش
هنوز خواهش بی آبروی چشمانش
هنوز نحوه ی دستوریِ صدا زدنش ...

لحنى شبیه سوتِ قطارها
چیزی را
از زیبایی‌ام می‌کاهد
دست تکان می‌دهم
و عابران
با چترهای گشوده ...

تو
زیبا
چون سپیده‌دمان و سحرگاهانی
تو
به سان شبهای تابستان زادگاه منی
آن دم که بر در می کوبد ...

از ضلع سپید وقت
به آسمانِ ساده ی آن سو می رسی
وقتی فاصله های رسیدن را
اتفاق های پیاپی
پُر می کند ...

تنهایی من امروز صبح بیش‌تر و بیش‌تر شد
مردی از کوه پرتم کرد
حافظه کوتاه‌مدت آغوشت
صدای گنجشکان در ته مراقبه‌ام ...

سال سردی همیشه دی ماهم، فصل هایم بهار کم دارد
عشق وقتی درون من یخ بست، شعرهایم دچار کم دارد
درهوایم که مانده بغض آلود، دردها روی هم تلنبارند
تا بپاشد به روی دستانم، بغض من انفجار کم دارد ...

-و حال دغدغه ی شرع، حس معنوی است
حدود شهر پر از بوی گند پس روی است
-زمانه پر شده از آیه های انسانی
که در فلاکت پس کوچه هاش، منزوی است ...

به تو که فکر می‌کنم
موهات می‌ریزد روی شانه‌های من
اندام برهنه‌ات ماه
هربار که دست می‌برد در رویای یک رود ...

اینگونه که نگاه می کنم
به رویش اطراف
ریشه دواندنم طبیعی نیست
چگونه حساس نشوم به خاک
دایره دایره ...

من دردم، یعنی چهره‌ی پاییزی تو
ناامید
بعضن قامتت، بعضن دهانت
سایه‌سار چشمانت ‌یعنی کودکیت، یعنی کوچه‌ای در بورسا ...

نمی‌رفتم کجا می‌ماندم
وقتی آبادی از من رفته بود
درد رفته بود
و دیگر استخوان‌های هیچ زنی روی هم نجوا نمی‌کرد
مرگ توی موهایم پیچید ...

شکل یک نعره ی محبوس به یک پیرهنم
گل نه! از باد شده ساخته اجزای تنم
انتزاعات سه بعدی، نیستی در هستی
معنی و ماده و این پارادوکسی که منم ...

اصلا من زن
که خلق شده ام با گل های اطلسی
نشسته بر بافه های یمنی
توی خلیج رها
های هویِ باد های موسمی
...

نشر قطره جلد 1 و 2 آنتولوژی نقد شعر شاعران معاصر با نام "کلمات بیش از آدمی رنج می برند!" نوشته ی سریا داودی حموله را منتشر کرد. در جلد دوم این آنتولوژیِ شعر شاعران معاصر ، به کارنامه ی شاعرانی نظیر رضا براهنی ، یدالله رویایی،فریاد شیری،عباس صفاری،گروس عبدالملکیان،رسول یونان،رضا چایچی،کورش همه خانی،مهرداد فلاح، علی عبداللهی، بهزاد زرین پور،یزدان سلحشور، منصور خورشیدی،فرهاد کریمی،علیرضا آبیز،بهزاد خواجات، علی الفتی، ایمان صفری،بهنام فرخی،احمد فریدمند،محسن مرادی،ابراهیم عالیپور،فراز بهزادی،حامد رحمتی،ابوالفضل پاشا،میثم ریاحی ...

دیر آمدی و از دهان افتادم
رسمی حرف می زدی
و سرِ زانوهای ام پاره می شد
اوایل ضربان قلب ام که از پروانه بالا می رفت
به پهلو می خوابیدم ...

من بهمن ام همواره از کوهی سرازیر
تو جاده ای با پیچ و خم های نفس گیر
می غلطم و می لغزم و می ریزم از کوه
با سنگها و صخره های راه درگیر ...

این خاکستر کیست در هوا؟
این جمجمه برهنه در آینه چیست؟
زمین زاده توست
و باد که ﮔﻞهای سرخ را ...

به هیئت سلیمان
پشت پنجره ایستادن
و ﺷﻜﻞدادن به وداع
که شروع پیاﻣﺒﺮﻱست ...

یک گفتگو با گریه های احتمالی
دو صندلی،یک پنجره،دو جای خالی
فریادهایی بر تنِ تب دارِ دیوار
باگورهای بی جسد در این حوالی ...