ماریو براسار نویسنده و شاعر اهل کِبِک در سال ۱۹۷۸ زاده شد. اولین مجموعه شعرش در سال ۲۰۰۳ به بازار آمد. وی در سال ۲۰۱۲ سومین مجموعه شعرش را راهی بازار کرد که جایزه امیل نلیگان و بسیاری ار جوایز ادبی دیگر را از آن خود کرد. ماریو برانسار، علاوه بر کار شعر دستی بر ادبیات نوجوان نیز دارد و آثار بسیاری را در حوزه نوجوان به چاپ رسانده است ...

از پنجره‌اي كه در كسالت سايه‌اش
عفونت آفتاب گرفته بود،
به تو رسيده‌ام؛
به دقت هر آجر؛
كه پشت تمام ديوارهايت ...

برای ایجاد تعلیق نیازی نیست صفحاتی از این کتاب را بخوانی و کم‌کم توی دام داستان‌نویس گرفتار بشوی. احمد درخشان با عنوان داستان‌ِ بلندش از همان اول برای مخاطبش چالش ایجاد می‌کند: مه‌مانی.
مه‌مانی یعنی چه؟ منظور‌ِ نویسنده مهمانی بوده؟... مه مانند بوده‌، یعنی شبیه‌ ماه؟... مامانی‌، یا اصطلاحاً همان بچه ننه بوده؟ چه بوده؟
چالش بعدی، بی‌‌فاصله موقعی ایجاد می‌شود که می‌بینی بجای بخش و فصل‌، از عنوان «گذر» استفاده شده است. جدا از معنی‌ِ گذشتن‌، عبور کردن‌ ...

ای غصه دار! چوبه ی از قد بلند تر!
ای دارِ غصه! خونِ دلِ - روی بند - تر!
پیراهنِ دریده ی از تن لوند تر!
ای غرق هر چه مشکل و مشکل پسند تر!!
ابرِ درونِ آب، دو تا چشمِ خونی ات ...

دست
تیر مبدل است
کاملنِ نخاع فاصله
لهجه‌ی لامع
روحِ رسیده ...

شاعران، نویسندگان، مترجمان و فرهنگیان و هنرمندان ایران دوشادوش مخاطبین و علاقمندان به آثار نیما یوشیج اعتراض و در خواست خود را در خصوص خانه‌ی نیما یوشیج (واقع در محله تجریش تهران ،خیابان دازشیب، خیابان رمضانی، کوچه رهبری) به شرح زیر اعلام می‌نمایند:
1 - ضمن درخواست نشر متن کامل رای دیوان عدالت اداری و دلایل خروج خانه‌ی نیما یوشیج از ثبت ملی ، جهت روشن شدن اذهان عمومی، از سازمان میراث فرهنگی می‌خواهیم در خصوص چگونگی خارج شدن خانه‌ی نیما یوشیج از ثبت ملی توضیح دهد که ...

پاشیدن گلو
از تحمل زیادِ کم‌تر از پاشیدن گلو
صورتی عور
چپیده در آینه‌ای دیرتر اما مرطوب ...

من که کاری نداشتم به خدا او خودش قصد کرد من باشم
تار من را به پود باران بست تا که پاییز پیرهن باشم
خاکم از ریشه های تاک گرفت عسل و انگبین به خاک گرفت
زیر و بم دادو ..سینه چاک گرفت قوس ها داد تا که زن باشم! ...

آه چقدر در آغوش کشیدن مادر دلپذیر می تواند بود
با او خندیدن، دست هایش را نوازش کردن
و با هم نیایش کردن و سر بر سینه اش گریستن ...

وقتی آن کبریت را بردی میان خرمنت
منتظر بودم که این آتش بیفتد گردنت
خون ما آرام جاری بود در رگ هایمان
خواستی تا لکه ای باشد به روی دامنت ...