خواستم بیرون بروم از خانه
خانه رفته بود
بیرون رفته بود
خواستم به خیابان بروم
خیابان رفته بود ...

شب در سکوت خود جاری است
از خانه تا خیابان
دل به وسوسه و باد می‌سپارم
ناگهان
نور
نور زلال شرقی
می‌گذرد
این بشارت مرگ است ...

در شالی سفیدم بپیچ
وقتی که نوچم از عسل مرگ
آن‌جاست
لای آبی‌های آن حریر
بازش کرده‌ام روزی از گردنی
نرم
که نبیند

...

بپیچ دورِ گلویم دوباره دستت را
نشان بده به تنم باز، نازِ شستت را
در این نبرد همیشه تو برده ای،چون من
نخواستم که ببینم غمِ شکستت را ...

از اول در مصافش می شوم مقهور..معلوم است
کنار یک سلیمان جایگاه مور،معلوم است
نبرد شرم و شیطان است و شرمِ من نمی داند
که وضعِ جنگ با سرپنجه ی پُر زور،معلوم است ...

افتاده به نبض ام ضـَربان نرسیدن
ای لال شوی لال؛ زبان نرســیدن
با این نَفَس سردو قطاری که نیامد
پیـچیـده به پایـم چمدان نرسیدن ...

دنبال من گذاشت
و من
شبیه نبودنم بودم
شبیه این‌که زنبوری لای شعله‌ای
یا پروانه‌ای میان بند رخت زنانه
دنبال من گذاشت
و من برای برداشتن
 کوچک بودم ...

بوی پوستِ تو منهای عطرت
بوی باران بر آجرهای عمارتی قجری‌ست
که بر تراسش بوسیدمت
پیش از آنکه به دنیا آمده باشی
خاتونِ خرامان به خیابان‌های تهران ...

شهر به هم ریخته بود
گفته بودیم

شهر به هم ریخته است
شهر به هم می‌خورد
شهرها در هم خواهند رفت
...

شب آرام گرفت
به صدای پژواک ناله‌‌ها گوش می‌‌سپارم
در قعر ظلمت، به زیرِ سکوت، برای مردگان
فریادهایی بالا می‌‌گیرند، هولناک می‌‌شوند
اندوهی می‌‌جوشد، شعله‌‌ور می‌‌شود ...