افتاده ام در گوشه‌ء دکان سمساری
شاهم ولی بر سینه‌ء قلیان قاجاری
در چشم مردم کوهم و در پیش چشمانت
تصویری از سنگم درون آینه کاری ...

به هر دلیلی
تو شلیک کردی
به هر خالی
به هر پوستی
که گوشتی
که استخوانی

خون   سال‌هاست که آمده است
تو اما نمی‌آیی
به دادگاه
به حرف ...

برای ماکه می‌توانستیم
بیست‌ و چهار ساعتِ کامل
در اتاقی دربسته بمانیم
تنها؛ بی‌آنکه حتّی با خودمان تکلّم کنیم
و مثل فوّاره با پرِ ارواح
از صحنِ کاغذِ A4
رو به خورشیدِ بی‌قرار، پَر بکشیم ...

آن عشق را
هم‌راه با شتاب زندگی تجربه کردیم
همه چیز در یک آن آغازید
سپری شد
و پایان یافت...
...

تا شرح دهم منزلت خیره‌سری را
- بر دوش کشیدم همه‌جا دربه‌دری را
جز سینهٔ پُردرد به ما ارث ندادند
حالا چه کنم این‌همه ملک پدری را ...

به شعله تا نزدی: "سوختم، مذاب شدم"
مگو که:" ناسِره در من نماند و ناب شدم"
فریبِ صاف ضمیران هنر که نیست؛ چرا
هزار نقشِ پریشان زدی بر آب:"شدم" ...

غروب بودکسی مثل من تشنج داشت
مسیر خانه به کفشش درازتر می‌شد
کسی از آنور گوشی دوید تا برسد
که زیر پاش گسل داشت بازتر می‌شد ...

خانه خوبرویان خفته برنده جایزه نوبل ادبیات و برگزیده ی بهترین رمان قرن ژاپن به نوشته ی یاسوناری کاواباتا
با بسامد و ضمانت جمله ای از مارکز خالق صد سال تنهایی«....: تنها رمانی که آرزو داشتم نویسنده اش باشم رمان خانه خوبرویان خفته است.
اگر چه که من نمیتوانم این موضوع را تفسیر کنم و حتی در تنها سفری که به ژاپن داشتم نتوانستم آن را تفهیم کنم ...

غل و زنجیرها در حسرت‌ات فرسودم

تو را، تو را بازگفتن،
به قهرمانان به بچه‌های خوب
تو را آه تو را بازگفتن!
به آدم‌های بی‌ناموس
به‌دروغ پتیاره‌ی بی‌شرم
...

من حدقه‌ام
و اندازه توان خودم چرخ زده‌ام
آن‌جا که بالابلندترین نقطه‌ی شب است،
یک برق بفهمی‌نفهمی موفق هست
که تا می‌آید به تماشا رفع می‌شود ...