فیلِ سفید
نخستین بار
در باغ‌وحشِ «رانگون» دیدم‌اش
میان میله‌های پرنقش‌ونگارِ قفسی آهنین
با چشمان و ناخن‌هایی سیاه
و پوستی همه سفید...
...

شب را به هر زبان که بنویسی
رنگ دیگری است
نیمی از کلمات را پیش از ادراک
به خاطر می‌آورد
لایه‌های زیرین ماه
زیر یک سقف
آوار جمله‌ها را تاب می‌آورد ...

حوالی این شب
که چشم درانده اتاق
تن زده از زحمتِ پیراهن
رها شده باشی
و دود سیگار
به متن تاریکی هاشور شود
...

بکُش به رسم پدرهامان که داغْ قسمت مادرهاست
بکُش به سنت اجدادی که رسمْ قتل برادرهاست
اگر که عاشق من هستی، بکُش؛ که خواهر من هستی
بکُش مرا که اساساً جنگ همیشه بر سر خواهرهاست ...

ژیار به آستر کت دستی کشید و گفت جنس اعلا. گاباردین، از اون پدر ومادردارهاست. سر جیب بغل را بو کشید و گفت: لامصب چه بوی کاپیتان بلکی هم میده. صاحابش پیپ می کشیده، از اون آدم حسابی ها بوده. ...

گیرم که ماه بخواندم
با نانی که در گلو مانده چه کنم
ماما بگو
از بند  باران 
که اشکی نمانده
خنده آمده بود
اشک را در آستین بریزم ...

میا لکومتهMia Lecomte شاعرایتالیایی با اصالت فرانسوی است. جدیدترین کتاب های او مجموعه شعر Intanto il tempo (2012) و Al museo delle relazioni interrotte (2016)؛ مجموعه داستان کوتاه Cronache da un’impossibilità (2015)؛ و کتاب کودکان L'Altracittà (2010) هستند. اشعار او در ایتالیا و مجلات شعربین المللی و انتولوژی های مختلف معرفی شده است .در سال 2012 منتخبی از شعر هایش به دو زبان ایتالیایی و انگلیسی در کانادا منتشر شد ...

شب بسیار طولانی زمستان...
به دنبال چاره‌ای می‌اندیشی تا سرمایی که وجودت را فراگرفته، بیرون کنی؛ در این هنگام می‌خواهی فریاد کنی «نابود باد، زندگی ساکت!».
وقت گرگ و میش، به محض اینکه هوا تاریک می‌شود، دلت برای خانوادهات تنگ می‌شود که در روستا، شام مختصرشان را خورده، سرشان را زیر پتو کرده و به خواب رفته‌اند ...

به مرکب رویت
ستاره بودم و مرجان
بر این هوا که بمانم
به سختی ی جان ...

بعضی از حس‌ها در آدمی‌ست
که تا وقوع مرگ
نهان می‌میرند.
من با کسی که از راز کلمات نمی‌داند
چه صحبتی به این صبح دارم ...