شعرهایی از مجید قنبری

عشق ممنوع

می‌گویم دوستت دارم

چون اعتراف مجرمی

از پیش آگاه

به عقوبت بی‌تخفیف خویش.

می‌گویم دوستت دارم

و وحشت مکنده‌ی یک خالی

به هزارتویی بی‌رویا، می‌کشاندم.

فریب

حالا راه‌های رفته را دوباره می‌روی

دوباره آهنگ دروغ‌هایت را با ضرب قدم‌هایت کوک می‌کنی

و فریب خنده‌هایت را در کشوی میزت ،پنهان .

کتاب تازه‌ای دست می‌گیری

و معشوق تازه‌ای،

و فراموش می‌کنی همه آن کتاب‌ها را که ورق خوردیم با هم

و همه‌ی آن سحرها 

که با صدای خش‌ِ و خشِ برگ‌ها

بر سینه‌ی آسفالت کوچه

گریسته بودیم.

صبح کاذب

رفتگرانِ پیر

ته‌مانده‌های شبم را

در خِشاخشی دراز و پر هول می‌روبند 

دمدمه‌های صبحی کاذب،

بی ‌آن که بدانند

در سپیده‌دمی دیگر

دوباره دوستت خواهم داشت .