با خوابیدن‌ات
تنهایی به سراغِ شهر می‌آمد
با بیدار شدن‌ات
در رخ‌سارِ من فصل تغییر می‌کرد
تو از دوست داشتنِ پنهانی‌ام خبردار نمی‌شدی ...

به دهانت نگاه می‌کردم
و دریچه‌ای که حرف‌های بسته را یکی یکی به رمز باز می‌کرد
دریچه که بسته شد
هزار کلید ...

جزو شاعران نسل دوم كردستان ایران است. او حكايت تعليق، تنهايی و سرگرداني انسان امروز را روايت مي كند؛ انساني كه از ريشه خود گسسته و در لاك تنهايی اش خزيده و فقط با رويكردی نو به طبيعت خود و هستي است كه مي تواند رابطه اش را دوبازه باز يابد ...

گفته بودم دره دایره نیست
شاید جاده بشوی
راهت را گم کنی
آفتاب اما کوچک نمی‌شود در دهان دره
کوهستان کِش نمی‌آید در پوست
رودخانه‌ای که از کنار افعی می‌گذرد ...

‌که سوخته است و
بعد
بخشی از هوایی‌ست که
بوی اندوه از آن بیاید
به این سینه پا که بگذارد هرکسی
برگشتنی پس هم در کار نیست ...

داستان کوتاه «من پسرتان نیستم، من کسی نیستم که بشناسید» داستان پاییز است. فصل خزان، فصل مرگ، فصل بازنشسته شدن و به انتظار زمستانِ زندگی، روزها را سپری کردن. فضا پر از صدای تمنا است. کسی، کسی را نمی­شناسد. ترس، حاکم است. ترسِ غریزیِ چشم­در­چشم شدن با آینه، با آینده، با خود. «نه ما شما را می­بینیم، نه شما ما را.» مانُر، ایستگاه آخر است ...

به باور اسطوره‌شناسان، اسطوره را می‌توان مجموعه‌ای از تأثیرات متقابل اجتماعی و انسانی و طبیعی دانست که با نیازهای اجتماعی و روانی انسان‌ها هماهنگ می‌شود. از این رو انسان همواره به ساختن اسطوره نیاز داشته است، زیرا بدون آن بخشی از نیازهای او برای زندگی، بی‌پاسخ می‌مانده است ...

مگر مى‌شود
مگر غوغاى گربه‌هاى
سراسيمه
در كاهدان
و گريز خروس‌هاى قرمز
قشنگ نيست مگر؟
چه دلهره‌اى بهار مى‌آورد ...

گشوده چشمی
پياده از اسب‌های ابرويش
رها و رميده
در چراگاه پيشانی
و هفت‌سين ديوانه‌ای ...

من ماه نو بودم. قاچ شیرینی از خربزهٔ اصفهانی. رشته مویی طلایی افتاده بر دامان صحرا زمانی که فصل درو بود. با دست دوست بودم. دست همیشه گرم بود. نفس می‌کشد. جان داشت. ساقه‌ها را مشت می‌کرد. من بوسه می‌زدم بر گردنشان. ساقه‌ها آه می‌کشیدند. آهشان صدا خِش می‌داد. آهشان خِش خِش می‌کرد ...

به باغ سیب که می‌رسیدیم.همان جای همیشگی ترمز می‌کرد.کالسکه‌ را از صندوق عقب در می‌آورد. بازش می‌کرد و کیفم را روی شانه‌اش می‌انداخت.کیف زنانه به آن ریش بلندی که داشت نمی‌آمد.وصله ناجور بود‌.اما خودش می‌خواست.می‌گفت« تو همین‌که کالسکه را می‌کشی کلی هنر می‌کنی» تا برسیم به آن کافه، نصف بیشتر راه را رفته بودیم ...

«با سنگ‌ریزه می‌زنم به پنجره‌ت». دقیقاً همین را به او گفت وقتی خانه‌شان طبقه‌ی اول بود و پنجره‌ی اتاقش رو به کوچه باز می‌شد. قرار شد وقتی برگشت، اینطور خبرش کند. حالا طبقه هشتم است. اگر هم بیاید که نمی‌آید، زورش به هشت طبقه که نمی‌رسد. نیمه‌های شب است. از پنجره سرک می‌کشد. تک و توک چراغ خانه‌ها روشن است ...

نگاه می‌کنم و نمی‌بینمت
حس می‌کنم یالت را بر صورتم
و دهانت را
که زخم در پهلو را می‌جوید
در ساعت چهار بامداد ...

وقتی نان‌ات را برمی‌گیری،
دست‌ات آیا درنگ می‌کند؟
جویدن لقمه را فراموش می‌کنی؟
یا از خودت می‌پرسی
او اکنون چگونه است ...

رودخانه‌ام به دریا ریخت
تا گم شوم از تو
و پیدای‌ام کند موج

بر این‌همه چین‌وچروکِ خیس
حباب می‌شوم ...

سلام ای نقشه‌ی زخمی، بلندای زمین خورده!
درود ای درد حاصلخیز، رویایِ وجین خورده!
نشان بوسه‌ی تیغ است روی گونه‌ی شرمت
گلاب قمصرت آب از لب حمام فین خورده ...

ما حرف تنهای خدا بودیم
اشراق عشق در نت‌ سوراخ صفر
جمع نبودیم
کثرت نبودیم
بلکه سوراخ یگانه‌ی صفر
در قعر کهکشان سودا ...

هر سحرگاه
پس از بیدار شدن‌مان
نام‌ات جای آسمان را می‌گیرد
هر آبی می‌خواهد باشد
با نگاه کردنِ تو سبز می‌شود ...

وقتی اینقدر عاشقت هستم مرده‌ام بارها به جایِ زنت
کاش می‌شد تو را صدا بزنم ،توی این شعر، با صدایِ زنت
گرچه طوفان شده‌ست مغلوب است پیشِ گل‌های دامنم اما
آدمِ تازه‌ای برایش باش، باردارِ توأم برایِ زنت ...

«سال ها» از تبار برف بودند
نرم نرمک بر ما هبوط کردند
آرام آرام پا به سن گذاشتیم.
لایه ای از شعاع نور چونان کفن ما را در برگرفت ...