ما چه بودیم و چیستیم امروز جز همانی که میتوانستیم
ما همه شعرصامتیم همین شاعرانی که میتوانستیم
زخم و پرواز با همند عزیز اوج پرواز دانه در قفس است
فاتح آسمان خود بودیم آسمانی که میتوانستیم ...

برای حفظ تعهد اجتماعی در امر شعری و در عین حال فاصله جویی از زیباشناسی شعر ایدئولوژی زده‎ی دهه چهل، چه باید کرد؟ این پرسش را همینجا وا می‎گذارم و به الگو بدست دادنی محدود کننده پشت پا می زنم و در ازایش علی‎رضا نوری را به عنوان مصداق این امر کمی مورد موشکافی قرار می دهم؛ چراکه در شعر او خصوصا مجموعه شعر "شهر"، چنین رویکردی واضحا رخ می نماید و ...

گیرم که با انبر مرگ هم
دندان مرا کشیده باشند
برای شما چه فرقی دارد
کسی هی
از لابلای برگ های نارس این کتاب
عشق را به بازی می برد
آه ...

شعر از همان اول رفت و آمد خودش را بین پرده های زمان و مکان خیلی روشن نشان می دهد : گاه در زمان جنگ است گاه در زمان حال و وضعیت کنونی و این رفت و آمد تقریبا تا آخر شعر هست و به نوعی شاعر با این تردّد و سیالیت بین مقاطع زمانی و موقعیت های مکانی در پی پیش چشم خواننده ...

از تو نوشتن شاهکاری فوق ِ انسانیست
آرامشت در قلب ِ دریاهای دنیا نیست
چشمان ِ سبزت را نمی دانم ولی مویَت ،
پیچ و خَمَش در جاده ی چالوس، پیدا نیست! ...

من از زن که می زنم بیرون
تازه بیرون از زن ایستاده ام
و تازه در درونم زن ایستاده
ولی زن «زن» نیست...
بیرون که ایستاده ای تو از زن ...

این آخرین قوری چای سیبم بود.عزت خدا بیامرز میگفت: فرنگیس اگه بهشتی وجود داشته باشه حتما طعم چای سیب های تو رو میده.
خودم سیب هارو رنده می کردم، خشک می کردم ،تفت میدادم یکم میخک و هل قاتیش میکردم، انوقت میشد بهشت عزت.بچه ها هیچکدومشون دوست ندارن. ...

به من بگو
به که فکر می کنی وقتی که نشسته ای
و پیشانی ات چین بر نمی دارد؟
تو مثل زن های دیگر سیاه نمی پوشی
تو پنج شنبه ها به قبرستان نمی روی ...

لحظه ای گفتم بمان اما زمان بی رحم بود
فال حافظ،چای وقهوه،استکان بی رحم بود
"ساربان آهسته ران کآرام جانم می رود"
کاروان رفت و همیشه ساربان بی رحم بود ...

کلمات ام ترک
لبانم ترک ترک
حرف هایم خشک / اشک خشک / چشم خشک
سلّه بسته دهانم / زبانم / انگشت هایم ...