یک گفتگو با گریه های احتمالی
دو صندلی،یک پنجره،دو جای خالی
فریادهایی بر تنِ تب دارِ دیوار
باگورهای بی جسد در این حوالی ...

جاده مبهوت مانده پشت سرم،باز از من قطار جامانده
هر چه رفتم تو دورتر بودی،جاده ای بیقرار جامانده
نیمی از من نصیب حادثه شد،توولی نیم دیگرم بودی
در دل خسته ی ترک ترکم بغض صدها انار جامانده ...

آبشار بلند گیسوها!
شب افتاده توی ابروها!
جنگل و چشم بچه آهوها!
توی منظومه های تاریخی... ...

هوای پرزدن دارم،
به شوق بال اردک ه‍ا
ازین زندان مردابی،
ازین زنجیر جلبک ها ...

تو منطقه ي كشف مني
و محل زد و خورد
با خاك

تو انقلاب فرانسه اي
در كف دست هاي من ...

ستایش می کنم تو را ای نخستین و ای آخرین بعد از تمام آخرها
ستایش می کنمت ای سرحد نخستین و سرحد فرجام
ستایش می کنم تو را که چشم ها از دیدنت ناتوانند و وصف ها از گفتنت عاجز ...

آه! اگر می‌توانستم
از اندوه نشاط و از نشاط امید می‌ساختم؛
دلم را به اندوه قسمت و به تمام کودکان دنیا مهر و محبت عرضه می‌کردم... ...

و انگشت‌هایش پیش از لوله‌‌ی تفنگ رسید
پیراهن پوسیده را رد کرد
و دنده‌های او را
لرزشی گرفت از پشت دنده‌ها
پیراهن پوسیده را رد کرد ...

من از خدا که تو را آفرید، ممنونم
از آنکه روح به جسمت دمید، ممنونم
از اینکه مثل بت کوچکی تراشت داد
از آنکه طرح تنت را کشید ممنونم ...

وقتی که از تمام نقاط کور قرنیه دست‌های بریده می‌افتد
وقتی که در طبقات بالای مغز
درست در لحظه‌ی تلاقی موهای بلوطی و زرد
اجزای سفید تن‌های زیادی می‌پاشد از هم ...