ساعت ازشش گذشته است
هوا روشن است
و این پایان داستان دیگری ست
موجودات بدبخت قصه های جورواجوری دارند ...

همیشه هم قرار نیست شبیه خودت نباشی
البته در عکس
برعکس یا بلعکس
عکسی هم پیدا می‌شود که عین شبیه خودت باشی ...

به تکرار گیپورهای پشت
از گردن تا گودی کمر
که اغلب دروغ می گویند ... ...

نام ات را از هر که می پرسم
سر در گوش بادها می گذارد
تو رفتی
من ماندم ...

ابتذال، جز رونمایی از عواطف در حیوانی ترین شکل آنان چه می تواند باشد؟ اشعار مبتذل (با نام رایج ساده نویسی) نیز از همین الگوی ابتذال تبعیت می کنند و شعریت آنان آکنده از ریخت و پاش هایی عاطفی ست. این ورطه ی احساس زده ای که در چنین دست اشعاری رخ می نماید، امرنشانه ای مخاطبش را مورد خطاب قرار نمی دهد تا با درهم آمیزی یا مشارکت امرنشانه ایِ مخاطب و متن، شبکه ی معنایی متن متکثر گردد ...

نوروز تمام روزهای نیامده‌ام!
در آستان آمدنت
باز هم آستینی از زمین بالا می زنم
امسال سال فنّاوری وجدان باشد ...

در چشمانم
گورستانِ قدیمی
مرده گان را
چراغ چراغ
خواب می خواند از درخت ...

خاموشی بنفش
از مه به مه
از شیرابه به شیرابه
گیاه-معشوق ناتمام
با میوه های بنفش ...

برداشت این است که مهمترین عنصری که یک اثر را در تاریخ ماندگار می کند، ماندگاری اثر نیست، چه این که، احتمال می رود هر اثری که در هر زمان و مکانی درست و مورد قبول واقع شده، نادرست و غیرقابل قبول واقع افتد! علت عمده، حرکت تفکر و ذهن بشر است که هرگز تن به ایستایی و به اصطلاح درجا زدن را به خود احساس نکرده است و همیشه به دنبال جهش در جهت نیل به نوعی پویایی نایاب و اکسیر بوده است. ...

مجاری یک ساختمان
لوله‌هایی زنگ‌خورده در دیوار است
جنس لوله‌ها در یک ساختمان قدیمی
کیفیت یک رابطه است
می‌تواند از جایی پوسیده باشد ...

طلیعه ای بنام
گیسو فتاده ای به اشک
بانگ ِ تیر و
طلوع ِ چندباره ی صبح ...

همین که صدایم را با خود بیاورم کافی‌ست
این ذوزنقه با همه‌ی کورچشمی‌اش
آفتاب نموری‌ست
پنجه می‌زند برای مشاهده ...

بر دیواره های رحم ات
پوستری از صلح بچسبان و
شعار " دنیای بهتری خواهد آمد " را بنویس / ای زن
تازه اگر این نطفه در نطفه خفه نشود ...

با خودم به دنبال ابرها می گشتم
وقتی ظهر از نگاه ِ چلچله ها پایین می آمد
و مردمی که در حوالی بودند می رفتند ؛
به یکباره ساحل خالی شد ...

بد نيست
اين جا هوا
كمي تا قسمتي ست
كه نزدﻳﻚتر نيايد ...

آیدا مجیدآبادی در شعرهایش به طرز اعجاز آمیزی به مکاشفه ی انسان، اشیاء و طبیعت دست می زند، آن هم آنقدر مستقیم و بی واسطه که خیال می کنی شاعر خود آنها را خلق کرده است و شگفتزده می شوی وقتی بدانی آیدا به شکلی مادرزادی از بینایی محروم است. اما جهان را روشنتر از من و شما می بیند که ظاهراً دو چشم سالم داریم ولی آنچه را که باید ببینیم نمی توانیم ...

دروغ می گفت انگار :
زیر پیراهن افق
ستاره هایی نشسته اند ...

ده پیراهن دارم
یکی می­ پوشم
یکی می­ پوشانم به همسایه
یک پیراهن به فتانه ­ی مجنون ...

اتفاق تازه ­ای نیست
دیروز
در کوچه­ ی ما درختی را بریده­ اند
که پیراهن گلدار می­ پوشید ...

مثلث متساوی الساقینی که دور خود می چرخد
منم / من ، منی که نیم من هم نیست و
من من / می کند
میان رستاخیز کلمات ...