برای رنج جهانت ، کمی دعا ازمن
برای آینه هایت ، کمی صدا ازمن
برای آنکه هنوزم برای من هستی
کمی سکوت و صدا و خدا خدا ازمن ...

همدلی‌ام می‌کنی؟
مطمئن نیستم
در موردِ جای گلوله‌ها
کمک‌های خیرخواهانه
و در مواردِ دیگر
مطمئن نیستم ...

ما يک شراب کهنه بدهکار دلبريم
گرگيم و سال هاست کسي را نمي دريم
در دور باطلي که فتاديم سرخوشيم
از ابتدا به فکر نفس هاي آخريم ...

اداره‌ی پست عرق کرده
ساختمان پهلوی
کاغذ توی دستم
پا توی کتانی‌ام
انگشتان تو در جمجه‌ام عرق کرده بود ...

آقای میم قبل از آنکه از تاکسی زرد رنگ خط 45متری کاج پیاده شود ، روی صندلی جلو لمیده بود . کیف چرمی اش را به سینه گرفته بود و ریزریز از پشت عینک دسته گوزنی اش تکه های دلبرانه ی پیاده روها را دید می-زد . شاید در آن لحظه ها آقای میم تنها فکری که در مغزش نمی چرخید و هیچ اهمیتی به آن نمی داد، رد شدن از روی خطوط عابرپیاده ای بود که این سوی خیابان را از زیر پل بزرگ شهری به آن سوی خیابان وصل می کرد ...

دل تو سنگ به قدر شکستن من نیست
تو پاره ی تنمی، پاره ی من آهن نیست
بپرس بعد تو خاموشی غریبم را
از آن چراغ، که در خانه هست و روشن نیست ...

یا خیلی زودتر از وقت‌اش می‌آیم
مثل به دنیا آمدن‌ام
یا دیرتر از وقت‌اش
مثل دوست داشتنِ تو در این سن‌ام ...

ژول لافورگ از شاعران جریان سمبولیسم فرانسه است. او در 16 اوت سال 1860 میلادی یعنی حدود 157 سال پیش متولد شد. وی دومین فرزند از یازده فرزند خانواده بود. خانواده ی وی از جمله خانواده های مهاجربه مونته ویدئو، (پایتخت اروگوئه، از کشورهای آمریکای لاتین) بود. در ده سالگی برای تحصیل به فرانسه فرستاده شد ...

مثل وقتی که کک‌مکی‌های ژرمن
روی پوست کلفت تنت نوشته باشند
پانصدوبیست‌وچهار
یا
هفتصدوهشتادونُه ...

مشخّصه های شخصیّت حافظ یکی (درخودبینی)وَنه(خودبینی) که این خود دو مقوله ی جدایند! و دیگری (فرابینی ست) و نه (فروبینی).
مشخّصه یِ اصلی امّا حاصلِ این آگاهی ست که چگونه ممکن است(فرابینی) و (درخودبینی)متناسب با (خودبینی) و(فروبینی) نباشد!؟مگر(حافظ) مانندِ همه ی آدم ها! نیست ...