داستان، از بی صداترین اختراعات بشر است. هیچ کس از تاریخ تولد آن خبر ندارد.قطعاً می توان قدمت آن را برابر با درازای عمر بشر دانست. شاید هضم این گفته دشوار باشد. اما در ادامه خواهیم دید که چنان هم به بیراهه نرفته ایم ...

می‌ترسم
باران ببارد و
پنج کودک نشسته
در آستانه‌ی در گاه ...

تنها که ورق می‌خوری روی پوست ساحلم
زن می‌شوم
و چند ماسه لای انگشتانم به شعور می‌رسند
نه غوص می‌خورد نهنگ مانده در یونسم
...

لهجه ات را دوست دارم
وقتی فارسی می گویی
و سعی داری پنهان اش کنی ...

نه تقویم شمسی
نه بوی لباس عید
نه شکوﻓﻪی هلو
ربطی به آمدن بهار ندارند
بهار ...

آوازى ﻣﺤﻠﻲست، چرخ خیاطی
و دﺳﺖهای مادربزرگ از اجرایی دوباره برﻣﻲگردند
برﻣﻲگردد پیراهنم به جواﻧﻲاش
به تکه پارﭼﻪای
و کرم ابریشمی که مشغول به کار بود ...

لیوان خواب را سر کشیدم
به آب رفتم
تو را دیدم
ایستاده روی صخره
تو را
آخرین پری دریایی ...

به چشم های سیاهت، به گونه های ترت
به شب نشینی کابوس های توی سرت
نگاه میکنم از پشت پنجره به تو و
به مبل لم داده پشت گردن و کمرت ...

تسخیر هر ترانه به تأکید یک گمان
تأکید یه گمانه به تسخیر هر زبان
ایمان تو به ساعت میدان دون ِ شهر
تنظیم ساعتت به همان لحظه‌ای که آن ...

چيزهايي گفته كه من مي ترسم
از زنده و مرده ي خودم مي ترسم.
حالا دو سه روز قبل است ...

متناقض‌نمایی و برجسته‌سازی عنصر طنز، مطایبه و گروتسک،از مهم‌ترین مولفه‌هایی است که شعر امروز فارسی فرآیندهای معناسازی خود را بردوش آن‌ها یله کرده است.اگرچه نقش تعلیق و تعویق معنا به مثابه شاخصه‌هایی محوری درمتن که همواره مولفه‌های زبانی، بیانی و وجوه زیبایی شناسی خاصی را در حجم گسترده‌ای از شعر پراکنده‌اند، همچنان قابل رصد شدن‌ هستند ...

پرداخت و توجه به معاصران و خصوصا شاعر جوان (نه از لحاظ سنی که از لحاظ کمیت آثار) می باید همواره یکی از اولویت های منتقد ادبی باشد و این به معنی ابطال شدگی آثار پیشینیان ادبیات نیست بلکه مسئله صرفا بازنماندن از دانش تولید شده روز در زمینه ادبیات است. چراکه پیشرفت ادبیات اولا نیازمند نگرشی انتقادی به تاریخ ادبیات و ثانیا حمایت و نظریه پردازی راجع‎به معاصران است. پرواضح است که در رویکرد انتقادی به متون معاصر، گاها اخلال‎هایی جدی ایجاد شده است ...

می توان چنین پنداشت که سُرایش نوعی نوشتن است که بن مایه اش برگرفته از شالوده و بُنلاد و «چونانچون ِ» یا ( کیفیه الکیفیّاتی) می باشد که از نظر زیباشناسی زبان با یک نوشتن معمولی در تفاوت عمده است و از این منظر این کیفیه الکیفیات را درزوایایی هم ، می توان شعر نامید . به گونه ای که شعرِ شاعر باید از واقعیت های روزانه فراتر رود ...

ادبیات پست مدرنیستی مانند اندیشه ­ی پست مدرنیسم نه نقطه ­ی اوج تمدن بشری است و نه واپسین دوره­ ی انحطاط تمدن آن پست مدرنیسم همان گونه که از واژه­اش استنباط می­ شود به معنای پشت سر گذاشتن مدرنیته است یعنی دوره­ای که خود با نفی سنت شکل گرفته است ...

به بدر نشسته
ماه
بیا
جفت در به در دره های بی دهان
ما زخم خورده ایم ...