یادم نماند کلبه ی ابری تناورم
کی سینه سینه دوش گرفتید در سرم؟
بگذار برکه برکه برقصند روی پات
چشمان شب شکفته ی در تو شناورم ...

از قفا آید جفا ، روید زمین را مین و مار
پیش روی ما چه راهی مانده خواجه ؟ الفرار !
گرگ و میشان میکُشد با همدگر باد سحر
چوب خشک و خاصه تر سوزد ز ننگ این تبار ...

دوستان کاغذی، بیگانه‌ های کاغذی
زنده ‌ایم امّا میان خانه ‌های کاغذی
در مسیر بادها بر شاخه‌ ی تُرد امید
لانه می ‌سازیم امّا لانه ‌های کاغذی ...

بی تو درجان و جهان داغ اجل ریخته است
با تودر شهر جنون،شوق بغل ریخته است
گاه با خنده ی تو شهره به دیوانگی ام
قند لبخند شما روی عسل ریخته است ...

سلام ، خسته نباشی لباس نارنجی !
که از نگاه خیابان دگر نمی رنجی
اگرچه غرق خودی چون سکوت ، لب وا کن
چقدر مثل خیابان نه ، کوچه ی دنجی ! ...

شعر، برگ‌های قدیمی‌اش را آتش می‌زند؛ و قصیده‌ی آمده سرزمینِ تن‌زدن است. آه ای کلماتِ مردگان، آه ای بکارتِ کلمه. قصیده مژه‌های کودکی می‌پوشد و در برابر سیاره‌ی پستان کرنش می‌کند. ...

نامش را نمی ‌دانم
ولی بارها دیده ‌ام
گنجشکی با دانه ‌ای بر منقار
لانه ‌اش را گم کرده ‌است
و من ...

«از قلب تهران به قلب استانبول» - مجموعه‌یی از شعرهای حمیدرضا شکارسری - به زبان فارسی و با ترجمه‌ی شیرین راد به زبان استانبولی - روانه‌ی بازار کتاب شد. عنوان این مجموعه بر روی جلد کتاب و در ترجمه به زبان استانبولی چنین آمده است: Tahran ın kalbinden İstanbul un kalbine
شیرین راد 77 شعر از حمیدرضا شکارسری را برگزیده در این مجموعه آورده است ...

زیر ماهتابی که قدم زدی
حرف‌هایی نهفته بود
وقتی حس کنکاش‌گر سیرسیرک‌ها
در جاده‌های تفارق
به ممنوعیت دست‌ها می‌انجامید ...

آه اگر بدانی اندوه چه معنایی دارد وقتی که دنیا بهار است
آه اگر بدانی چه معنایی دارد که نیمی از تو غمین باشد
و نیم دیگرت مسرور
که پدری شب سال نو به رحمت خدا برود ...

اعتراف می کنم .می پذیرم.تمام ِعمرآن را با خود حمل کردم.رنجی فرساینده و جانکاه که مُخلّ ِ زندگی ام شد.اگرچه زیرتَلی از سوداها ،امیدهاوپروژه هاپنهان بود و به چشم نمی آمد، اماوجود داشت،هنوز هم آنجا بود.
آن ضجّه های ِ دلخراش ِایزابل.ومن که با تظاهربه آرامش به او می گفتم :«ایزا، هیچی نیست.عزیزم،متوجّه نمی شم؛حرف هات نامفهومه ،چی داری می گی ...

شايد باد آمده باشد
و روى شيارهاى خاك خنده‌هاى تو را ريخته باشد
با اين‌كه راه رفتنم نبود
بی‌حوصله روی احتمال حسرت بندهاى رخت ...

اندام‌هایش را واگذاشت و رفت. بدون دست و پا و بی‌قلب و اعضای درون بدن.
گفت که این‌گونه سبکبال خواهم بود، و شبانه رفت.
باد که روزی با موی او ورمی‌رفت، حالا با تهی‌بودگی‌اش بازی می‌کرد ...

صد و پنج سال پيش، در استكهلم،كودكي زاده شد، كه امروز محبوبترين شاعر سوئد است. او كه متولد خانواده اي ثروتمند بود، بخش عمده ي سالهاي جواني را در پاريس و لندن سپري كرد. و تسلطي كامل به دوزبان فرانسوی و انگلیسی داشت. ترجمه ي آثار ت. اس. اليوت و اشعار رمبو از معروفترين ترجمه هاي اوست. او هزاران صفحه مقاله و نقد در باره ي شعر و در دفاع از عرفان و سورئاليسم ، نوشت.عضو آکادمی شد، مترجم و منتقد تمام وقت شعر شد. شاعر تمام وقت شد ...

ستمگرانه تر آن نیست
هیچ اعجازی
به غیر اینکه
سم های آهنین م را ...

نامم را بنگارید لطفا
در لیست این رودها
من نیز جاری... از میان پنجه‌های وطنم.

نامم را از سیاهه‌های فراموشی بزدایید
می‌خواهم خوشه خوشه رزهای سرمستیم ...

فردا روزی است که هیچ کس
نگران «کسی» نیست
و این برگ‌ها که بر
شاخه‌های گوزن نشسته‌اند ...

با بغضی در ابعاد این همه سال
و چشم‌هایی‌که شبیه جوانی‌ات نیست
لهجه‌ی غمگینی از تو را به بوسه داد.
انگار وخامتی از زخم ...

خوش دارم این روان گزیده را
روانه‌ی خیابان‌ها کنم
و فیل‌های مست را برهانم.
شرور و مبارک ...

برونو کیتز اویر Bruno Keats Öijer متوّلد بیست و ششم نوامبر 1951 در شهر لینشُپینگ واقع در سوئد است. وی در 1970 به همراهی پر – اریک سودِر، اریک فیلکِسون و لیف اِلگرن گروه شعر وِسوویوس را دایر کرد.
«سیاه چون نقره» در سال 2008 میلادی منتشر شد. اریک لاکویست در گزارشی از شب شعرخوانی برونو - ک. اوير که به مناسبت انتشار این کتاب برگزار شد، می‌نویسد: «بر سردرِ سالن تأترِ جنوب نوشته شده‌بود: مردیکه در سال 1973 با چاپ اولین دفتر شعرش، شعر سوئد را دگرگون کرد ...