من و
این خیابان ناراحت و
این چتر پاره ! ...

هر شب در خواﺏهای خوﻧﻲام
تهران را با صورتی وﺭﻡکرده می‌بینم
نکند باید این شهر را ترک کنم؟ ...

برای پیگیران و تبارشناسان شعر امروز ایران، بررسی تحولات شعری در سایه ارزیابی و شناخت درست و دقیق اجتماع صد سال اخیر امری اجتناب ناپذیر است. شگفتی است که پس از گذشت یک قرن از تحولات ادبی که بی شک ریشه در تحولات سیاسی و اجتماعی زمانه خود داشته است، هنوز تکلیف شعر با اجتماع خود روشن نیست و حرف‌های نیما بزرگ قابل تعمیم به زمانه ماست ...

اگر چه در اين چند ساله، بخصوص از دهه هشتاد به اين سو، شعركردستان درميان فارسي زبانان جا بازكرده و اشعار شاعراني چون (شيركو بيكس)، (بختيار علي) و (رفيق صابر) منتشر شده و گاه به گاه در نشريه و فضاي مجازي ويژه نامه اي هم براي شعركردستان ترتيب يافته كه اتفاقاً از همين نوع كارها دو ويژه نامه بودكه راقم اين سطور يكي را با همكاري آقاي حافظ موسوي در سايت ادبي وازنا و ديگري را در یکی از روزنامه های کثیر الانتشار انجام داد و بازتاب خوبي نيز به همراه داشت ...

از بي قرار موي سياهم كه روشن است
اين سر هنوز بر سر حسرت كشيدن است
اين دستها هنوز پي دستهاي توست
اين دل هنوز در هوس زخم خوردن است ...

اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻣﺪ
ﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺣﻀﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩاﻡ اﻭ ﺭا
اﺻﻼ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﻛﻬﺮﺑﺎ اﻓﺘﺎﺩﻡ
ﭼﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ
ﺩﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﺭاﻩ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ...

این فصل هم که بگذرد
به پایم پیر می‌شوی
پسرک ِمونالیزای ِلبخندهای ِبی برو برگرد ...

تو ای دیوارِ سنگی!
تو ای درِ آهنی!
تو ای پنجره‌ی کم‌نور!
آیا خبر دارید؟
تو ای بالشِ من! ...

اگه چه هیچگاه نمی توان به صورت دقیق و متقن از زمان ظهور و پیدایش مفاهیم علوم اجتماعی و انسانی سخن گفت اما می توان گفت این مفهوم عنوانی ست که از طریق تفکر و نگاه فمینیستی و حوزه مطالعات زنان به صورت انتقادی در فرهنگ نظریه های هنر بهتر دیده شد. این مفهوم از سال 1970 میلادی با مقاله ای از" لیندا ناکلین" با این تیتر و محور که " چرا هرگز هنرمندان بزرگ زن وجود نداشته اند؟" به صورت جدی ...

او که لب ﻣﻲگذارد بر پوست و ﻧﻤﻲنوشدم
کجاست؟
از نقوش برجسته رد ﻣﻲشود
انگشتانش
ساغرم زمین ﻣﻲگذارد ساق ...