به جان می­رسم
تا جهانم بریزد
نفس می­کشم
تا دهانم بریزد
غزل می­خورم
تا لبم خون بیفتد
سر کوزه ها
استخوانم بریزد
...

کفش هایش
بوی گذشته می داد
دور ریخت
پاهایش
بوی کفش هایش را می داد
برید
با ردپایش
چه کند؟
...

آه...!
موهای شب،
برای
هیچ مادری
لهجه ی
خواب را
عوض
نمی کند!
...

مجسم سازی انسان در کشف اولویت های ارزشی نمادی از تکوین آدمی است در آنچه "انسانِِ آثار نعلبندیان" می نامم. بدین معنی که انسان الگوی مفاهیم و پیام های نهان و آشکار واقعیتی است که گهگاه در تناقض و تصورهای راز گونه اش با انتخاب آزادی یا محدودیت آن را معین می کند. در این نگره القای ارزشهای انسانی و نوع دوستانه در یک تعالی روحانی گاهی منشا "هستی شناسانه" ادراک یک طرفه با جهان پیرامون خود می شود و به اشتراک گذاشتن احساسات نوعی به مخاطره افتادن نیازهای آدمی محسوب می شود. ...

آن چه مرا واداشت تا نگاهی دوباره به شعر رویایی و به این کتاب بیندازم و این مقاله " از ترس مست شدیم " شکل بگیرد به خاطر نزدیکی بسیار زیاد این کتاب با دو کتاب قبلی شاعر با نام های " دلتنگی ها " و " دریایی ها " در شکل و ساختار زبانی رویایی بود. به اعتقاد رویایی نیز " حرکت های ذهنی من در این کتاب خیال های مرا از همان جایی بر می دارد که ابتدا در دلتنگی ها شناختم " اکنون که شعاع وسیع تری از سیستم آغازین این تفکر را پیش رو داریم ، ...

برزان هستيار شاعر معاصر كرد سال 1963 در شهر سليمانيه عراق متولد شده است. از دهه هشتاد ميلادي سروده هایش را در نشریات عراق منتشر کرده است. اولين مجموعه شعرش در سال 2000 در سليمانيه و دومين مجموعه اش در هولير توسط نشر معتبر آراس منتشرشده است. در سال 2008 همان ناشر مجموعه شعر« يك سال در تشويش» او را منتشر کرد و چهارمين مجموعه شعر او توسط انتشارات «سه رده م» در سليمانيه چاپ شده است.

...

“اونه‌لیو ژورژه کاردوسو” (Onelio Jorge Cardoso) در سال ١٩١٤ در دهکده‌ای به نام “کالاباتسار” واقع در کشور کوبا به دنیا آمد. وی مدت‌ها معلم دبستان بود. ولی بعدها به کار در رادیو پرداخت. پس از پیروزی انقلاب کوبا در سال ١٩٥٩ در شورای نویسندگان کوبا فعالیت می‌کرد و به عنوان یکی از مسئولین شورای نویسندگان کوبا مشغول به‌کار شد. از او تا کنون چندین مجموعه داستان کوتاه و قصه برای کودکان منتشر شده است. “کاردوسو” به سال ١٩٨٦ در شهر هاوانا درگذشت. ...

آنطرف دیوار
در همیشه خود
سکوتی
سوال را
سوال می شود
این طرف خواب انگشتانی
که بخوری ...
...

گرد بادها
پیراهنت را
به خاک و خون کشیده اند
موریانه ها
مرزهای تنت را
خورده اند
تا زمین خوردنت
یک قدم بیشتر ... ...

بوی صدایت آشپزخانه را پر می کند. صدایت از لابه لای درزها بیرون می رود. کوچه را پر می کند. روایت من کوچه را پر می کند. بلند و بلند تر می شود. مثل تب. مثل کلمات در تب. می شنوم. مردم کوچه جمع. چشم به لبانت دوخته. کلمات تو. کلمات درهم. مثل تب. می شوند. حرف می زنی. مردم کوچه گرداگردت. حرف. می نشینند. راه نیست. کلمات بزرگ. راهی به تو نیست. مثل تب. نخوان. بلند. بس است. کتاب را می بندم. نگاه پرسش گرت دوخته می شود به لبان به هم دوخته ام. این حرف ها را هیچ وقت ...

می ترسم فردا
پشیمان شوم
همین امشب تمام کن
این معامله
جوش هم که نخورد
غلغلش را فردا
می توان
لابلای همین کلمات دید

...

دمپایی ابری هم
مرا به آسمان نمی برد
همین جا زیر درخت توت
می نشینم
ناخن هایم را
آبی آسمانی می زنم
همین جا
در لاک خود فرو می روم.
...

این شهر
به عطر مرگ
عادت دارد
وقتی به فرود برگ
عادت دارد
آفت که فقط
برای بادمجان نیست
انگار زمین به "ارگ"عادت دارد...
...

جنگل را گذاشته ام
وسط اتاق
پشت میز
با دو صندلی خالی
که روز
دو نهال در دو سوی جنگل بودند
حالا کنار هم نشسته اند
و به صدای کوک شده پرندگان
...

به جای تو
مرد شده اند.
و در گندیدگی ِ دهانشان
از نهایتِ من و تو چریده اند
از نهایتِ گریز ِ من
چشم هایم را
از پرده خوانی های تو
دزدیده اند ...
...

رویایی سال ها در جستجوی خود ، در حوالی شعر پرسه می زند . " در جستجوی آن لغت تنها " بهانه ی به خود رسیدن است ، وقتی لغت مهمان ازلی شاعر می شود و او حس حضورپیدا می کند در کنار لغت ، " پیش از ظهورمبهم ِ حسی که نیست . رویایی مناظر زیبای لغت را ، هر بار که به او فکر می کند . طلوع تازه ی خود در میان عمر رفته می کند
...

تو گفتی که
پرنده ها را دوست داری
اما آنها را داخل قفس نگه داشتی
تو گفتی که ماهی ها را
دوست داری ...
...