جا می‌گذارم از تو 
پاهایم را که از فاصله‌ای
در سایه‌ات ادامه می‌گیرد شب 
قدم درونِ اضلاع گم‌شده‌ات
در تو    بر آسفالت 
                ادامه می‌گیرم ...

شارل بودلر، سردمدار سمبولیسم در فرانسه و پدر شعر نو جهان؛ برجسته ترین شاعر نفرین شده، دندی پاریسی، که خاستگاهش بورژوازی نوخاسته ای بود که از آن خوش اش نمی آمد.
شاعری با دستکش های بسیار، و ناخن های بلند و موهایی که گاه به رنگ سبز بودند.
...

از کدامین وادی ژرفاژرفِ چونان خواب،
آمده‌ای
که برمی‌گیری در چشمان‌ات،
صدای خون‌ام را.
من فراموش کرده‌ام؛
عاشقی را ...

دوست دارم مثل پرندگان پاییزی،
گاه‌به‌گاه گم شوم
می‌خواهم وطنی پیدا کنم
وطنی نو ...

به ستوه از حیرت ایستاده در چشم
دست بریده در آرنج
مچ را به چرخش از شاخه‌ی گل
پشت شیشه کشانده
کشانده شاخه     از آرنج بریده      در خون است؟ ...

همیشه آنها که جوری دیگر می‌بینند، می‌مانند. نخست می‌خورند، طرد می‌شوند ولی گردی از غبار تاریخ که روی نگاهشان می‌نشیند، دیگر می‌مانند. آنها که می‌زدند و طرد می‌کردند، می‌روند. منوچهر یکتایی، یکی از آنها بود که «جوری دیگر» دید، «جوری دیگر» سرود یا نوشت. یکتایی نیز از آنها بود که تبری بر نگرش یا نگاه تاریخی به سنت «نقاشی ایرانی» و «نقاش ایرانی» فرود آورد و اساسِ این اصلِ به ظاهر لایتغیر را «جوری دیگر» نشان داد ...

با آثاری از : احمدرضا احمدی ، هرمز علی پور ، قباد آذرآیین ، محمد آشور ، پگاه احمدی ، سامال احمدی ، عابد اسماعیلی ، علیرضا بهنام ، امیر بیگدلی ، ابوالفضل پاشا ، رُزا جمالی ، روجا چمنکار ، بهزاد خواجات ، آیدا دانشمندی ، میثم ریاحی ، بهاره رضایی ، رضا روزبهانی ، آرام روانشاد ، ایرج زبردست ، فرامرز سه دهی ، افشین شاهرودی ، فریاد شیری ...

در ناتنهایی
داشتم بیداری می‌نوشتم تنها
خواب طولانی‌ام را صدا کردند
می‌خواهند همین‌جای اتاق
روی من سنگ
سنگ سفید خوش‌تراش بکشند ...

تو مادرِ خودِ منی
ای آزادی
من
فرزندِ تو، که بیگانه‌گان بزرگ‌اش کرده‌اند!
تو پرچم سفیدی

...

چیزی از من
در تَنده‌ی پدر جاماند
و با یک‌چهارم صورت زاده شدم
چه مالیخولیایی بود
در آن جهانِ یک میلی‌متری
که رُشد کرد در کیسه ...