از این جنونِ پُر از جنّم! نه خسته‌ام، نه پشیمانم
بگو که ابر شود دنیا، من آفتاب درخشانم!
به شهر نور نخواهد داد، فرشته‌ای که بداخلاق است
سرم به خشم چنان داغ است، بعید نیست بسوزانم ...

بدون خود ما در درون ما سياره هاي دوردستي زندگي می‌كنند كه به دُور خورشيد هاي دروني تر ما بدون هيچ اطلاع از ما آرام می‌گردند و ما هنوز نمي دانيم كدام طرف ما شب است وكدام طرف آن روز ...

گاهی به ما اجازه‌ی رویا شدن بده
ما را اسیر وسوسه‌ی تاج و تخت کن
اما برای پر نکشیدن از این قفس
رویای پر گرفتنمان را درخت کن ...

از این جنونِ پُر از جنّم!
نه خسته‌ام، نه پشیمانم
بگو که ابر شود دنیا،
من آفتاب درخشانم ...

از شاخەی من
لانەی خود را بردی
هم طعنە به من می زند و
هم تنە
باد ...

توپادشاه منی
سمت مولیان برگرد
به مولیان خود
"اقلید" مهربان، برگرد ...

افتاد به یادم
چه پریشان رویش
دیدم که شبی
نشسته‌ام پهلویش ...

به غیر نام تو چیزی
نمانده توی گلویم
تو را چگونه فقط با
سی و دو حرف بگویم ؟
...

رهایی نمی‌خواهی از غیرتِ درد؟
پذیرفتن مرگ، اینقدر سخت است؟
چرا این‌همه دست و پا میزنی مَرد؟
پذیرفتن مرگ، اینقدر سخت است؟ ...

بین زنها سفیدتر بودن
به دو پولِ سیاه ارزیدن
این منم، من که از لجِ حافظ
دیده آلوده ام به بد دیدن ...