با خودم به دنبال ابرها می گشتم
وقتی ظهر از نگاه ِ چلچله ها پایین می آمد
و مردمی که در حوالی بودند می رفتند ؛
به یکباره ساحل خالی شد ...

بد نيست
اين جا هوا
كمي تا قسمتي ست
كه نزدﻳﻚتر نيايد ...

آیدا مجیدآبادی در شعرهایش به طرز اعجاز آمیزی به مکاشفه ی انسان، اشیاء و طبیعت دست می زند، آن هم آنقدر مستقیم و بی واسطه که خیال می کنی شاعر خود آنها را خلق کرده است و شگفتزده می شوی وقتی بدانی آیدا به شکلی مادرزادی از بینایی محروم است. اما جهان را روشنتر از من و شما می بیند که ظاهراً دو چشم سالم داریم ولی آنچه را که باید ببینیم نمی توانیم ...

دروغ می گفت انگار :
زیر پیراهن افق
ستاره هایی نشسته اند ...

ده پیراهن دارم
یکی می­ پوشم
یکی می­ پوشانم به همسایه
یک پیراهن به فتانه ­ی مجنون ...

اتفاق تازه ­ای نیست
دیروز
در کوچه­ ی ما درختی را بریده­ اند
که پیراهن گلدار می­ پوشید ...

مثلث متساوی الساقینی که دور خود می چرخد
منم / من ، منی که نیم من هم نیست و
من من / می کند
میان رستاخیز کلمات ...

یا اختی!
با کتف شکسته ات
میان کفن
چه کنم؟! ...

در امتداد بادها از کوه سرازیر میشوم
به دور دست ها
به دشتهای پر از گیاه فکر میکنم فکر میکنم
از اینجا به کجا بروم؟ ...

"حرف زدن همه جا ممنوع است" داستانی است بی زمان، بی مکان و هولناک، آنقدر هولناک که باورکردنش دشوار می نماید و در عین حال آنقدر آشنا و ملموس که ما را از پذیرشش گریزی نیست. روایت تجربه ی سلول انفرادی و اتاق تمشیت، تحقیر و تن دادن به انتقاد از خود. روایت دستمال تیره ی قانون و انسانی که برای رهایی از زندان باید به انکار خود برخیزد. ...