محض رضای خالق عالم به من بخند
جا جای گریه است؟ نکن؛ مطلقاً بخند
قربان آن دهان مرصع، نگاه کن!
لبخند باطل است، نزن، یک بدن بخند ...

زن از گل و سنگ و آجر که نیست
در ساعت پنج عصر قدم به
هیچ قربانگاهی هم ﻧﻤﻲگذارد
که توفانی برپا کند تا
ﺧﻮﺵآیند شاعری خسته باشد ...

ماههادرهوس یک غزلم،ناب ولی
سبک نیمایی وتصویریِ سهراب ولی
غزلی رنگ غم ما که به شب نزدیک است
رنگ شب باشد ، رنگ شب مهتاب ولی ...

هايكو نزديك ترين گونه ي شعري به طبيعت است،اما نه آن طبيعتي كه حول محور انسان و نيازهايش مي گردد و براي بهره كشي او افريده شده ...

تصویر سه شعر از شاعر در ادامه ی مطلب ...

شعر با تصاويری از بازی تنيس شروع ميشود، و در ادامه جريان سيال ذهن روايت شعر را می برد به سمت حرکت ماه که مثل توپی در بازی تنيس کائنات، اين سو و آن سو می رود.
رابطه چمن و آسمان، همچنين اشاره بينامتنی دارد به اشعار کلاسيک ايران (مزرع سبز فلک) ...

لیلا کیانی کیا در مجموعه «مثل فلوکستین های بیست» روایت گر اتفاق های روزمره است. شعرها ساختاری باورمند دارند و شاعر با مضمون های عام بشری نظیر« درد، رنج،اندوه، عشق، مرگ،حیات ...» مخاطب را در گیر مفاهیم می کند ...

بو ب ِ بو ب ِ بو
پیچیده
لب و
فکّ و
گوش و
گوش و
فکّ و ...

و ادامه می دهد نیمه را
لب را که از کلمه پایین می آید
و پله هایش را به دبستان ِ دستهای تو می سپارد
در بازگشت از نوسان ِ چهره ها ...

ﻧﻴﻢﺗﻨﻪی تنها
نیمﺗﻨﻪی گم
ﻧﻴﻢﻛﺮﻩی خالی از سکنه
با نوستالژی ﻧﻬﻨﮓهای پا به ماه ...

در ظاهر کار اگرچه درویش‌تر است
از شدت کینه‌ها بداندیش‌تر است
هر کس که معایب زیادی دارد
تردید نکن محاسنش بیشتر است ...

تویِ آغوشِ گرم تو میخواست
استخوان هام مُشتَعِل بشود
تنمان تشنه ی کمی خون بود
سکس میرفت تا دوئل بشود
بونوئل مرده بود شاید عشق
از سگی مرده مُنتقِل بشود ...

هر کاری ممکن است
با یک صفحه کاغذ سفید
مثل ساختن هواپیما، بادبادک
به کار بردن آن
زیر پایه‌ی کوتاه میزی لرزان
یا نوشتن شعری ...

آب نرم نرم گرم می شد و بخار می زد و می پیچید توی حمام. مرد قوز کرده بود. خودش را بغل کرده بود و منتظر بود برود زیر دوش. زن از پشت خودش را چسباند بهش
-دیگه نمی خوای؟
باز همان سؤال که هربار جوری می پرسید؛همیشه همان بود حتی اگر از وضع هوا می پرسید توی رختخواب دم صبح که ...

نت‌هایی از باران
نخ‌هایی از سیگار
برای دیوانگی‌ام کافی‌ست
درها را ببند ...

گرهی بر آسمان بود از سنت ستاره و نور
چون ماه برشته از خوﺷﻪها گذشت
طالع شدی بر خاک
سنگ را دوﺳﺖتر داشتی و آب ...

غربت انسان! غربت نهفته ای که ازاپتدای ناپیدای هستی باسرنوشت بشرگره خورده است ولحظه ای از این غریبیافته جدانمی شود! وانسان! انسان تکرارشده ی عصرشقاوت وآهن! جنگ ورنگ!حقارت ونیرنگ! انسان تکرارشده ی عصراسکناس های فرسوده وبال های باطله ی پرنده گان - پلاستیکی! انسان عصرماتم واتم ...

سرما زده و چيزى
جز پرچماى مشكى
از پنجره پيدا نيست
هرچند توو آبادى
نزديكِ هزار ساله
هيچ پنجره اى وا نيست ...

سایه ی تو را می دانم
و دست هایت را که مرا به وقت گیاهان میزان می کند
- چرا بایستم؟!
چرا...
با قامتی از برف
...

کسی پیش از اغتشاش میان ابرها
( و آن موقع
دلایل سیاسی بود را به شدت پیش کشیده بودند
که روی پیشانی گاو که پشت میز خطابه ﻣﻲایستاد
که دیوار بر متنی آوار نشود ...