بگذار خیال کنیم
عشق قامت بلندی دارد
و نگاهی که آیینه است
و دریغ نمی شود
مثل امیرکبیر که پیرتر از این نمی شود در عکس
...

از گرما گرم کدام هنگامه
باز می گردیم ؟
که از دهان باز زمین
گام به گام
جنازه می بالد
و گور می روید ...

همیشه‌ی خدا یک نفر هست که به‌خاطرش بیاییم این‌جا. ناخوش که بشویم حالا هر یک‌مان، راست می‌آورندمان همین‌ شفاخانه‌ی بَر میدان. دکتر می‌گوید: "با خاکِ ریه‌‌ی این پیرمرد می‌شود یک خانه‌ را کاه‌گل کرد". بی‌انصاف جلو روی وَلی‌جان هم این‌ را گفته می‌کند. انگشت شصتم را محکم نگه داشته توی دستش. صورتش زار است. می‌گویم: "وَلی‌جان، آب می‌خوری بیاورم؟" اگر نایی برایش مانده بود حتما می‌گفت: "نه بچه‌، همه‌چیز خورده‌ام". ...

در آشپز خانه های زیر زمینی
آنها بشدّت مشغول بشقابهاي صبحانه اند
همراه با حاشيه هاي پایمال شده ی خيابان
من آگاهم از رطوبت روح خدمتکار ها
به شكل محزونی می شکفند در آستان دروازه ها

...

ترسم چنان با تو سر و کارم بیفتد
که عکس تو بر روی دیوارم بیفتد
مثل قجرها ، بخششم خوب است وقتی
با چشمهای تو سر و کارم بیفتد
ای راهزن می ترسم آخر پیش چشمت
الماسها از زیر دستارم بیفتد

...

برخی از شاعران ما در مطرح کردن عنوان پست مدرنیزم خیلی شتاب به خرج داده اند و کاشکی هفت ـ هشت دهه ای و مطمئناً بیش تر، صبر می کردند. به این معنی که هنگامی باید از ادبیات پست مدرن و غزل پست مدرن! سخن بگوییم و به آن بپردازیم که جامعه و فضای شعری ادبیات ما، ادبیات و غزل مدرن را کاملاً هضم کرده و پذیرفته باشد. در صورتی می توان از غزل اکنون عدول/گذر کرد که جوِّ شعری «عموم» جامعه، غزل مدرن را فهمیده و پسندیده باشد تا زمینه ای باشد برای پرداختن به غزل موسوم به پست مدرن! ...

خواسته اش
بادام بود
ازچشم هایش
قطع کرد
ریشه را
تبر ...

نیستی، طی کردن این راه زجرم می دهد
خاطرات سرد آذر ماه زجرم می دهد
خاطرات قهوه خوردنها و فال قهوه در
کافه های دنج کرمانشاه زجرم می دهد
...

بعد از آن عشقی که درما اتفاق افتاده است
چشم هایت ظاهرا از اشتیاق افتاده است
فال لازم نیست حتی از خطوط دست هات
می توان فهمید بین ما فراق افتاده است ...

این قالب تقریبا مورد توجه همه شاعران و در پاره ای از موارد توام با علاقه ی اختصاصی آنان بوده است. که منحصرا شعرشان را در این قالب ریخته اند و تاملات فلسفی مثل خیام و برخی دیگر به منظور ارائه رفتار های عارفانه و پرواز های خالصانه روحی خود مثل ابو سعید ابوالخیرکه بیان درد های منبعث از عشق وتالمات روحی او نیز بوده است و یا شاعری مثل بابا طاهر با دوبیتی هایش گشاینده ی دریچه ای به دنیای حزن و آه و گاه امید و چشم انداز های زیبا.اگر چه خارج از ساختار متداول رباعی سرایی. ...

ویرجینیاوولف در تقابل با این عبارت که؛ محال است زنی در گذشته، حال یا آینده نبوغ شکسپیر را داشته باشد،1 به «جودیت» نامی اشاره می کند که هم دوره و خواهر شکسپیر است و بازیگوشی ها و تیزهوشی های برادر همه در او هست. الا این که فضای حاکم بر بریتانیای عصر «الیزابت» مانع از آن می شود که والدینش او را به مدرسه بفرستند و آموزش برای او محدود می شود به چهار دیواری خانه ی پدری اش. در نتیجه او مجبور می شود به صورت پراکنده و پنهانی کتاب بخواند. ...

گر چه این دلبستگی های زمینی خوب نیست
اتفاق است و می افتد، دل که سنگ و چوب نیست
با چنین شوق تماشای من و زیبایی ات
صبر ممکن هم اگر باشد ، دگر مطلوب نیست ...

از قدیم گفته اند که عشق همیشه راه خودش را بازمی کند. این خصوصیت درمورد خانمی صدق می کرد که همسایه‌ي ما بود. من نوجوان بودم و می دیدم که اگر راه عشق برایش باز نمی شد می رفت وآن را باز می کرد. ...

آدم هایی در شعرهای این دفتر بدون هیچ توضیحی می آیند و می روند؛ آدم هایی از جنس آدم های معمولی پیرامون همه ی ما هستند. اتفاقاتی بسیار معمولی در شعرهای دفتر دارد اتفاق می افتد و تمام می شود. مثل همه ی اتفاقات دیگر در پیرامون زندگی و اطراف خود ما. هنر و خاصیت و ویژگی اسماعیل مهران فر اتفاقن زندگی با همین رویدادهای ساده است. ...

نمایشنامه‌ی «سهراب فرزند ایران» را محمدباقر نباتی مقدم نوشته است. این نمایشنامه که به تازگی به چاپ رسیده، سال 1380، در بیستمین جشنواره‌ی تئاتر فجر، با نام «سبز، سهراب، سرخ» به کارگردانی مجید واحدیزاده به روی صحنه رفت و برگزیده‌ی نخست بخش نمایشنامه‌نویسی شد. همچنین متن حاضر همان سال نمایشنامه‌ی برگزیده‌ی بخش تولید متون جشنواره‌ی تئاتر دانشگاهی ایران نیز شد. ...