بعد سوزن را برداشته بودم
و روی پارچه زیک زاک می نوشتم
خط ِ بریل و نوک انگشت ها
و چشم های ِ مرتب تو
و مژه های خط خطی ات
که حالا روی صفحه ی صورتت ...

هنوز بوسه من مثل قفل بر دهنش
هنوز انگشتم اسم رمز پیرهنش
هنوز خواهش بی آبروی چشمانش
هنوز نحوه ی دستوریِ صدا زدنش ...

لحنى شبیه سوتِ قطارها
چیزی را
از زیبایی‌ام می‌کاهد
دست تکان می‌دهم
و عابران
با چترهای گشوده ...

تو
زیبا
چون سپیده‌دمان و سحرگاهانی
تو
به سان شبهای تابستان زادگاه منی
آن دم که بر در می کوبد ...

از ضلع سپید وقت
به آسمانِ ساده ی آن سو می رسی
وقتی فاصله های رسیدن را
اتفاق های پیاپی
پُر می کند ...

تنهایی من امروز صبح بیش‌تر و بیش‌تر شد
مردی از کوه پرتم کرد
حافظه کوتاه‌مدت آغوشت
صدای گنجشکان در ته مراقبه‌ام ...

سال سردی همیشه دی ماهم، فصل هایم بهار کم دارد
عشق وقتی درون من یخ بست، شعرهایم دچار کم دارد
درهوایم که مانده بغض آلود، دردها روی هم تلنبارند
تا بپاشد به روی دستانم، بغض من انفجار کم دارد ...

-و حال دغدغه ی شرع، حس معنوی است
حدود شهر پر از بوی گند پس روی است
-زمانه پر شده از آیه های انسانی
که در فلاکت پس کوچه هاش، منزوی است ...

به تو که فکر می‌کنم
موهات می‌ریزد روی شانه‌های من
اندام برهنه‌ات ماه
هربار که دست می‌برد در رویای یک رود ...

اینگونه که نگاه می کنم
به رویش اطراف
ریشه دواندنم طبیعی نیست
چگونه حساس نشوم به خاک
دایره دایره ...