شعری از سارا نمایندگی

زبان ِ میشی ِ گرگها

دو میش ِ چشم هام

تنها گرگ می بینند

حالا که فصل

فصل ِ خوش رقصی ِ چوپان هاست.

نقاهت ِ این گله

به لباس ِ چندم ِ چوپان وصله می شود

بالا بیاید این چراگاه

در هیبتی

که خوی دندان های تراشیده

خون ِ کشف نشده ی این گروه ِ مصمم را

         هدر ندهد؟

من به هوای آفتابی آتش گرفتم

که ابر را

جدی نمی گرفت

حالا کجای این لشگر ِ تیر خورده

شکل ِ شیر های ماست

تا کمی قوّت بگیریم

و من خجالت نکشم

از اینکه گرگ ها

همیشه به آتش ِ سیگار

    دل نمی بندند

راستی برای دود شدن

     کمی دیر نشده؟