برایم پیغام آوردند که پارگِو یِسائیان درخواست کرده تا به ملاقاتش بروم. پارگِو دوست دوران دانشجویی ام بود و بیش از بیست سالی می شد که ندیده بودمش. حالا آفتابی شدندش مایه تعجب بود آن هم با این خواهش دستور مانند به ضم من. چی شده؟...چرا اللخصوص به یاد من افتاده؟...مگر نه اینکه طی این سالیان دور و دراز او به هیچ وجه اشاره ای دال بر صمیمیت مان نکرده بود؟ من هم از شما چه پنهان تقریبا فراموشش کرده بودم ...

آنا آخماتوا یکی از مهم ترین شاعران روس در قرن بیستم محسوب می شود. یکی از دلایل اهمیت آخماتوا نقش او به عنوان شاعری بوده، که سرنوشت و تاریخ سن پترزبورگ-پتروگراد-لنینگراد را در قرن بیستم به عینه با تمام تراژدی ها و افتخاراتش تجربه کرده است. او حتی در خشن ترین سال های تاریخ شوروی و دوران ممنوعیت انتشار آثارش شهرت خود را به عنوان استادی صاحب سبک و صدای شاعرانه ای حقیقتاً اصیل همچنان حفظ کرد ...

چه ناخواسته لغزید
خواستنی‌هات
تا نیم‌کره‌ی کش‌آمده‌ای/ از نگاهم،
میان ورّاجیِ سکوت
ننداخته سوزنی
به کاهدانِ زنانگی‌ات ...

وقتی نمی‌توانی ...
... سرک بکشی ...
... کجا می‌توانی ...
........ زندگی کنی ...؟ ...

سرزمین ایران از زمانهای قدیم تا کنون مهد سخن سرایان بزرگ علم و ادب بوده است . همچنین زنان شاعر نیز درعرصه حیات ادبی این کشور سهامی خود را به خوبی ایفا نموده اند .
خانم فرناز جعفرزادگان نیز یکی از ارکان بیش قیمت این سلسه است که بالحن و سجع لطیف ، وظیفه ی اجتماعی خودرا به دوش کشیده است و هم دراین شیوه موفق بوده است ...

شرح برخی از مشاهدات در گوشه ای گرم و دنج
نیم نگاهی که خطی از خود را بر هر چیز که بر آن خانه کرده برجا گذاشته
آب شکل عمومی شیشه است ...

ه یاد آر روح من!
چیزی را که دیدیم
امروز
صبحی چنین دل انگیز از تابستان
در پیچِ گذری
مرداری را
شرم انگیز
بر بستری از سنگریزه ...

در بادبان کشتی ها و
دریاها
صداش می پیچد
زنبور عسل را
از گلهای شیپوری بیرون می راند
آوازش
درختان جنگلهای دور را پریشان
می کند ...

با آثاری از : سید علی صالحی ، هرمز علی پور ، م.موید ، قباد آذر آیین ، پگاه احمدی ، رزا جمالی ، آزیتا قهرمان ، علی مومنی ، مهرنوش قربانعلی ، ابوالفضل پاشا ، مظاهر شهامت ، آفاق شوهانی ، میثم ریاحی ، بابک صحرانورد ، امیر رضا بیگدلی ، وحید نجفی ، حسن نیکوفرید ، سید محبوبه بصری ، زینب چوقادی ، حسن دلبری ، جواد کاظمینی ، سمیه کاظمی حسنوند ، مجتبی مقدم ، خاطره محمدی ، شیرین ورچه ، ویلیام باتلر ، رئوف بیگرد ، دوروتی پارکر ، جاهیت سیتکی تارانجی ، نیکلا مادزیرف ، آساف ...

بر پیکر هزارپاره‌ات ایستاده‌ام
و مشتی خاک
بر چشم‌های قدیمی‌ات
هنوز دارد تو را به یاد می‌آورد
اما پرنده‌ای
که چینه‌دان اش ...

کتاب «دشت های سرد سوئد » آخرین اشعار منتشرنشده زنده‌یاد سهراب رحیمی است. زندگی یک شاعر آیینی عاشقانه برای بنیاد شهری شگفت در کلمه‌هاست. جایی که آینده وگذشته ،رفتگان و بازماندگان یکدیگر را ملاقات می‌کنند. شهری که در غیاب شاعر دروازه هایش همچنان باز، فصل‌هایش گشوده و چراغ‌هایش روشن می‌ماند.
چه کارتلخ وغم انگیزی است ، در فقدان او بر کتابش پیشگفتار نوشتن ،کتابی که خود او اشعارش را جمع‌آوری و برای چاپ آماده کرده بود . عکسی برای جلد وعنوانی برای هر بخش برگزیده و قصد انتشارش را داشت ...

شعر «شب شراب» از علیرضا نوری تفاوت عمده‌ای با سایر سروده‌های این شاعر در مجموعه ی« زوال» ندارد، شعرهایی که در نگاه اول ساده و سهل به نظر می‌آیند اما مرور هر شعر تا انتها، واقعیت دیگری را آشکار می‌کند. واقعیتی که عمق معنا، برجستگی ویژه ی آن است. نوری در شعر شب شعر باز هم شاعر حوزه ی معناست گرچه زبان نیز پتانسیل‌های خاص خود را دارد اما ...

بهترین کتابِ سالِ 2000 ارتباطی به فیلمِ ضعیفِ سالِ 2003 با همین نام (با بازیِ تام کروز) ندارد، هر چند که اگر کسی عنوانِ مشابه‌شان را بشنود فرض را بر این می‌گذارد که فیلم از داستان الهام گرفته است و یا اگر عنوان در گوگل وارد شود این نوشته در ویکی‌پدیا ظاهر می‌شود: «این مقاله پیرامونِ یک فیلم است ...

با آثاری از : محمد آشور/ مسعود احمدی / شیوا ارسطویی / سامان بختیاری / عابدین پاپی / فرزین پارسی کیا / ابوالفضل پاشا / منیره پنج تنی / علی رضا پنجه ای / مزدک پنجه ای / امیر حسین تیکنی / محمد جانبازان / محمد جدیری رهنمایی / لادن جمالی / رضا چایچی / نادر چگینی / نرگس دوست / ایمان رحمانی / علی رضا رعیت / میثم ریاحی / محمد زیار / احسام سلطانی / نبی شهبازی / مسعود ضرغامیان / اسماعیل علی پور / فرناز فرازمند / فرشید فرهمندنیا / پژمان قانون / مراد قلی پور / جلیل ...

"دیگر این‌گونه نمی‌توانم ادامه دهم
کافی‌ست
خسته‌ام
دیگر تمام‌اش کنیم!"
درحالی‌که اینها را گفتی سوار اتوبوس شدی
ایستادم ...

ای زکریای درخت‌ها
اسب سیاهِ بسته در تنه‌ام
چنان شیهه می‌کشد
که گم‌شده در پای رفتن‌اند ریشه‌ها
...

یک وجب و سه انگشت! دوباره گردنش را اندازه گرفت. درست بود! آن زمان که نشانه های ایراد ظاهری اش آشکار شد، بالای سر مادرش رفت. خوابیده بود. آرام با انگشت هاش طول گردن او را اندازه گرفت. هفت انگشت بود. بعد از محاسبه به این نتیجه رسید که آنچه او را از رابطه با دیگران منع می کرد، اختلاف نه سانتی گردنش با گردن های دیگر بود. همان شب از خانه بیرون زد. به دور از چشم همسایه ها پلاک خانه هایی را که عدد نه در آن دیده می شد، با چاقو خراشید ...