مجموعه داستان با رنگی بدون اسم به نویسنده‌گی خانم سارا محمدی نوترکی در انتشارات نصیرا به سال 1400 چاپ گردیده است. این کتاب ارزشمند شامل یازده داستان در هشتاد و یک صفحه است. بافت داستان‌ها بر آمده از بستری است که شخصیت‌ها میان وقایع و خاطرات خود، در جستجوی لحظه‌های ناب زندگی هستند ...

فکرها در سرم بزرگ شدند،آسمان کوچک است در نظرم
این حوالی پلی نمی بینم،تا ازآنجا به زندگی بپرم
بروم در دل خطرها و جنگ با لايه هاي پنهاني
من کدامم از اینهمه تصویر!؟من در آيينه چندمين نفرم ...

خانه در چمدانت جا نمی‌شود
و این را
مو‌های پریشانت
بهتر از تو می‌دانند ...

یا بسته بودم
یا طریقه‌ی بستن
و دلیل‌ام دو سنگ خوابیده‌ست بر دریچه‌ی الست
بسته بودم، مطمئن‌ام
و کواکب
دری نگشوده‌اند ...

"تەنیا محمد" (تنها محمد) شاعر و نویسنده‌ی کورد، زاده‌ی یک آگوست ۱۹۸۹ میلادی در شهر رانیه، استان سلیمانیه‌ی اقلیم کوردستان است. در آن‌جا رشد و نمو یافت و اکنون سالیان درازی‌ست ساکن شهر کاردیف پایتخت کشور ولز است. ...

چیزی بگو صریح‌تر از ناسزا به من
«زخمی بزن عمیق‌تر از انزوا به من»
یا با خودت مرا به تماشای خود ببر
یا پس بده به برق نگاهی مرا به من ...

آگامبن می گوید: «هر اثر مکتوب طرحی ناتمام از اثری است که هیچ‌گاه نوشته نشده، زیرا آثار بعدی، در حکم الگو، تنها نمایانگر طرح‌های کلی هستند». این طرح‌ها به صورت زنجیره‌هایی به هم متصل‌اند. زنجیره‌هایی که نویسندگان از ماهیت شکل‌گیری و فرم‌دهی آن‌ها به مثابه‌ی طرحی کلی بی خبرند. این طرح‌ها هنگام خوانده شدن ...

ویلیام کارلوس ویلیامز، شاعر و پزشک معاصر ایالات متحده آمریکا، روز هفدهم سپتامبر ۱۸۸۳ در شهر راترفورد در ایالت نیوجرسی زاده شد. پدرش نسب انگلیسی و‌ دانمارکی داشت و با مشروبات الکلی تجارت می‌کرد. مادرش نیمه‌فرانسوی و از اهالی پوئرتوریکو بود.
ویلیامز پس از دوره‌ی دبستان، تحصیلات متوسطه‌اش را در ژنو‌ و پاریس ادامه داد ...

سگ آبی داشت خال‌های قرمز یک قزل‌آلا را تماشا می‌کرد
تا اینکه صفحه سیاه شد و عبارت no signal ظاهر شد

با خودم گفتم: تا آنتن بیاد شعری از چالنگی بخونم
این آمد: ...

گفتم شاید اگر کمی از جایم تکان بخورم بد نباشد . از انباری با همان پیژامه و ژاکت وصله پینه بیرون زدم . خورشید هم بود و نبود . تکه ای از آسمان جنگل بزرگ ، نور رخشان خورشید بود که زیر ابرهای متراکم و باران خیز ، دفن شده بود ...

در آواز کوچه‌ پیچیده
شادی‌ کودکان در تَک و دُو توپ
در هم‌‌همه‌ی خیابان
وُ هوی موتورها بر فضای بهمن
بهمن که خاطره‌ام از هوایی‌ست ...

داد مزدک را
در تیسفون
مدفون کردند
- به روایت نظام‌الملک -
- در حکایت فردوسی -
تیر زدند ...

صبح زودِ سردِ زمستان
شمعدانی ما گل داد
اما فقط یکی
عصر همان روز شنیدم
نفسش را نکشید دیگر ...

دادگاه —که در نوع خود منحصر به فرد بود— برای رسیدگی به اتهام پسربچه ای که یک لامپ رنگی از سر در مقبره ای دزدیده بود، تشکیل جلسه داده بود..
قاضی از پسرک پرسید:"آیا سوگند می خوری که غیر از راست چیزی نگویی؟"
پسرک پرسید:"غیر از راست " یعنی چی ...

برونو ك اوير یکی از برجسته ترین چهره های شعر معاصر سوئد به شمار می‌رود. او در سال ١٩٥١ در شهر لين شوپينگ سوئد به دنيا آمد. اولین کتاب شعر او با نام "ترانه ای برای آنارشیسم" در سال ۱۹۷۳ منتشر شد ...

ای دهانت سالی خوش
برکت باغ‌ها در سینه‌ی توست
آن انحنای بزرگوار شیر و
شِکَـر
که آب‌های اساطیری به آن‌جا می‌ریزند ...

سفر ما
در سواحل ادامه داشت
و دریا
در آب‌ها تکان می‌خورد
و خاطرات در پیچک‌های حافظه شکل می‌گرفت
تابستان هنوز در دل تابستانی که نمی‌خواستیم بود ...

از پرِ پرندگان نیز سبک‌تر می‌شوم
در چنین بامدادها
که بر پشتِ بامِ روبه‌رو
خورشیدپاره‌یی پیداست
درون‌ام پر از نغمه‌ی پرندگان ...

خیال نکن دردِ من آفتاب است.
چه سود بهار اگر بیاید،
گل‌های بادام اگر بشکفند؟
آخِرش مرگ که نیست ...

- «پس بالاخره اومدن».
بغض راه گلویم را بسته بود. لاف و گزاف خودشان و قیل و قال‌ ابوطیاره‌های طلبکارشان که به سمت جنگلِ کوچک آبنوس سرازیر می‌شدند، خانه‌خانه‌ی دهکده را پر کرده بود ...

لاشخور به پاهایم هجوم آورده بود و مدام با منقارش نوک می زد، چکمه ها و جوراب هایم را تکه پاره کرده و به انگشت هایم منقارش را فرو می کرد و ضربه می زد ، بعد بال کشید و چند بار دور سرم چرخید و دوباره فرود آمد و نشست و به کندن گوشت از پاهایم ادامه داد ...

به فردا چای تعارف می کنم
به قبله ام آب
یکی نبات نشانم می دهد و
دیگری ناله های جاودانه در خانه ...

بیتا می‌گوید از درِ انتهایی سوار شویم بهتر است؛ چون آنجا صندلی خالی برای نشستن پیدا می‌شود. تابه‌حال از درِ انتهایی سوار نشده‌ام. چون درِ ورودی با درِ انتهایی فاصلۀ زیادی دارد. بااینکه ده دقیقه زودتر به ایستگاه می‌رسم ...

با گله‌های علف
من تا بوی سرخ قتلگاه رفته‌ام.
در این صراحتِ لکنت
چریدن:
تا مرز براق کاردها
آزادی‌ست ...

از بلندگوها صدای حرکت تانک‌ها درنخلستان‌های ایران پخش می‌شد. تانک‌ها از روی سینه‌ی نوزادی رد شده بودند که درکَپَری زیر نخل‌ها تازه به دنیا آمده بود.
در گریه‌ی نوزاد و غرّش تانک‌ها دیدم هزار تکه شده‌ام ...

تنها یک بار، پس از این که بفهمی نفهمی با ساسان، هم دانشگاهی اش، با هم رابطه عاشقانه پیدا کرده بودند و آن رابطه خیلی زود مانند یک سوءتفاهم تمام شده و به آخر رسیده بود، در حالیکه در فرودگاه در سالن انتظار کنار هم نشسته بودند، دیده بود او عینکش را از روی چشم برداشت و با لب های غنچه کرده ...

" حجم ، شعر حرف های قشنگ نیست " . جمله ای که در توضیح شعر حجم عکس حرف های شاعر عمل می کند . شعر حجم شعر حرف های بکر است که مخاطب در مواجهه ی با آن اولین حضور خود با شعر را حس می کند . پس کمال می طلبد و در کمال پیوستن به آن چشمی ست که کشف می کند آن چیزی که خود از شعر می طلبد نه آنکه شاعر منظور دارد ...

با صورت‌بندی نیما شعر معاصر به دگردیسی تن داد تا پوست‌اندازی دهه چهل، شایستگی را بر تن شعر کند و آن فربگی تازه را جرات و رشادت روش‌ها و منش‌های تازه سازد. دهه‌ای که برای ماندگاری خود در شعر، به بودهای پیشین خود به ظاهر وفادار نبود و در باب سیرت و صورت یک مسیر تازه را برای هویت نوساخته خود برگزید که بدون شک اصول دیگر بودگی را از نیما و دلیرانی چون هوشنگ ایرانی آموخته بودند ...

با خوابیدن‌ات
تنهایی به سراغِ شهر می‌آمد
با بیدار شدن‌ات
در رخ‌سارِ من فصل تغییر می‌کرد
تو از دوست داشتنِ پنهانی‌ام خبردار نمی‌شدی ...

به دهانت نگاه می‌کردم
و دریچه‌ای که حرف‌های بسته را یکی یکی به رمز باز می‌کرد
دریچه که بسته شد
هزار کلید ...

جزو شاعران نسل دوم كردستان ایران است. او حكايت تعليق، تنهايی و سرگرداني انسان امروز را روايت مي كند؛ انساني كه از ريشه خود گسسته و در لاك تنهايی اش خزيده و فقط با رويكردی نو به طبيعت خود و هستي است كه مي تواند رابطه اش را دوبازه باز يابد ...

گفته بودم دره دایره نیست
شاید جاده بشوی
راهت را گم کنی
آفتاب اما کوچک نمی‌شود در دهان دره
کوهستان کِش نمی‌آید در پوست
رودخانه‌ای که از کنار افعی می‌گذرد ...

‌که سوخته است و
بعد
بخشی از هوایی‌ست که
بوی اندوه از آن بیاید
به این سینه پا که بگذارد هرکسی
برگشتنی پس هم در کار نیست ...

داستان کوتاه «من پسرتان نیستم، من کسی نیستم که بشناسید» داستان پاییز است. فصل خزان، فصل مرگ، فصل بازنشسته شدن و به انتظار زمستانِ زندگی، روزها را سپری کردن. فضا پر از صدای تمنا است. کسی، کسی را نمی­شناسد. ترس، حاکم است. ترسِ غریزیِ چشم­در­چشم شدن با آینه، با آینده، با خود. «نه ما شما را می­بینیم، نه شما ما را.» مانُر، ایستگاه آخر است ...