شاعران خسته
در گلوی قناری‌ها می‌خوانند
در بی‌خوابی‌های مدام و
در اضطرابی عظیم
به ماهی می‌اندیشند
که سرک می‌کشد
بر رویاهای‌شان ...

بهمن مفید، تلفِ روزگاری نامهربان شد. پنجم مرداد هزار و سیصد و بیست و یک دنیا آمده بود. در خانه¬ی بزرگی با انبوهِ درخت های خرمالو، نبشِ نایب السلطنه و عین الدوله. اما آنجا بزرگ نشد. بهمن مفید، مرد شده ی خیابان شهباز بود: نرسیده به میدان ژاله، روبروی ورزشگاه شماره ی پنج. او فرزند سوم از خانواده ای نُه نفره بود ...

آنچه که شخصیت «نوآم» را از دیگر هم‌سالانش متمایز می‌کند، گستره‌ی تخیل است. «نوآم» با تخیل و هر آنچه که در ذهنش با او همراه است، بازی می کند. ...

شب
تنیده در جادوی بغبغوی مرغکان
 آبزیِ مغموم در هق‌هقِ تنهایی
تمام نمی‌شوی چرا
در سینه‌های گداخته
نمی‌شوی تمام ای سنگ ابابیل ...

بین کله‌های گوسفند توی سینی سر پخته شده یک آدم هم دور سینی کله پزی چیده شده بود. کل حسین با ملاقه آب‌گوشت را روی کله ها می‌ریخت و اصلاً روی خودش نمی‌آورد و آدم‌های بیرون و توی دکان هم روی خودشان نمی‌آوردند. ...

من فوبیای "ابتدا و انتها" دارم!-
در فکر های من همیشه، پله برقی هست
در من هیولایی مقدس حکم می‌راند
این حس عموما توی انسان های شرقی، هست ...

این یک حدیثِ معتبر از مرگ است:
هر کس که مرده است نمی میرد!
هر کس که مرده بودنِ خود را هم،
از یاد برده است نمی میرد! ...

بزرگ بود غمی که تو را به من می‌داد
بزرگتر غم این زن، غم زن دوّم
قسم به چند تن از من، به ابر و ماه تنم
که مخفیانه‌ات هستم، من تن دوّم ...

قاصدک‌های سینه‌ی ترا در ضلعی از باد می‌گریَم
که زیبایی بهار در گلوی نوری سرخ را
به قرنیه‌های تو می‌چکانْد  ...

انگار که باید مرگ را به دست می‌گرفتم
تا به شکل امروز بنویسم

که صبحم در یکی از حرف‌های تو ظهور کند

تو که مرا به شعر بازگردانده‌ای
و من با خاطراتم نگذارم
برای همیشه از خود دور بمانی
...