نه تو را نزادم
تو ترشحات من بودی
می‌خزیدی از شکاف زخم
می‌پریدی از لبه‌ی جنون بیرون
کشف بیمار رهگذری خاموش پُرَت می‌کرد ...

من ۲۰ سال پیش از تولدم
به دنیا آمدم
بی‌آن‌که کسی بفهمد؛
شب‌ها در میخانه‌ای قدیمی در استانبول
می‌گریستم ...

صدات گرفته است
صدات پهلو گرفته است
و قایق‌های کاغذی از برابرت عبور می‌کنند

نه عشق‌های قدیمی
نه شعر
نه اندوهی حتا ...

به‌ هوشیاری خواب‌هام نمک بپاش
من هم سریع مغزم را می‌بوسم
مِهرم را به دلم می‌اندازم...،
تا حالا بعدِ سه‌نقطه، ویرگول دیده‌اید؟
من وقتی از خواب بلند می‌شوم ...

رمانِ کوتاه «دنیای قُزقُزایی»، نوشتۀ مجتبی تجلی، توسط نشر سیب سرخ در پاییز 1400 منتشر شد. به عنوان اولین رابط میان خواننده و کتابی که قرار است از قفسۀ یک کتابفروشی انتخاب شود، طرحِ جلد و نامِ رمان، به عنوانِ ویترینی حاوی شخصیت و هویت ظاهری کتاب، بهترین ترغیب کنندۀ مخاطب برای خریدن آن می باشند ...

یک روز که ما در خوابیم
دنیا خودش درست می‌شود
دوباره باز می‌گردد این چشمِ دریده از چنگالِ یادآوری
مردگان نشسته‌اند روی مبل
چای می‌خورند وُ ادامه‌ی قند را تف می‌کنند روی روزنامه‌ها ...

آمد به سویم
چونان چهره‌ غریبی
باری
آن کودک که بودم ...

از اتاقی که در کنار دریا دارم
به پنجره حتا اگر نگاه نکنم
می‌دانم که قایق‌هایی که بیرون در حالِ عبورند
هندوانه حمل می‌کنند ...

من در روشنایی روز،
بلند شدن گندم‌وار گیسوان‌ات را،
به‌چشم دیدم.
در چشم‌های خندان، در چشم‌های گریان‌ات
هم‌چون آسمان‌ها و دریاها نگاه می‌کردم ...

هر روز می‌روم بالا، بالا وُ بالاتر
جسمِ پراکنده‌ام را می‌بینم
در انتظارِ چوب‌دستیِ زردِ اندوه
رویایی زَر اندود شده‌ام
خلاصه شده در اطوارِ صبحانه
بی‌میل به چایی که داغ نیست ...

امروز هم نبودی، ندیدمت میان این همه آدم که توی خیابان هراز پایین و بالا می رفتند و تن سو نگاهی می انداختند به عابری که بی حواس می گذشت. جیب های کاپشن چرمی کهنه اش را با خشونت می جورید و می کشید به اطراف انگار بال گشوده روی پیاده رو و بعد با حالتی عصبی در حالی که زیر لب چیزی ...

این رمان از زبان اول شخص، زنی‌ به نام لیورا، روایت می‌شود. ‌لیورا سه برهه از زندگی‌اش را به‌صورت موازی روایت می‌کند: کودکی در نهاوند، جوانی در تهران و میان‌سالی در آمریکا؛ و در هر برهه شخصیت‌هایی وارد می‌شوند و زندگی‌اش را تحت الشعاع قرار می‌دهند. رمان از لس آنجلس شروع می‌شود ...

من در روشنایی روز،
بلند شدن گندم‌وار گیسوان‌ات را،
به‌چشم دیدم.
در چشم‌های خندان، در چشم‌های گریان‌ات
هم‌چون آسمان‌ها و دریاها نگاه می‌کردم.

من گرمی دست‌های تو را ...

زمان رو به گذشته
مسدود است،
رو‌به‌‌رو نامعلوم.
همیشه باید انتظار کشید
انتظار طولانی
...

کاش اسمم را فراموش کنند مردمان همچنان که زایل می‌شود سراب
در خاطر بیابان
همچنان که محو می‌شود ردپای گنجشکان
در میانه کهنه‌برف قرص و نوبرف سست ...

سپیده‌دم را دوست دارد معشوقه‌ام،
من شب را و جوگندمی بودن‌اش را.
قله‌ها را دوست دارد او
و می‌ترسد از این ...

تکذیبن وارد شدم
ماشین‌رو به خود گرفته
خمودِ خواب‌ درز می‌کرد
می‍ می‍ می‍ می‍ می‍ م‍ی‍
می‍ دی‍ دم
و بسا قشری داشتم ...

هر اشک! دانه‌ای
زنی‌ست عاشق
که در شخم‌زار دلش
سرزمینی حاصل‌خیز دارد
تا از بارانک دعایش
مردی شیدا بیاید ...

ویرایش نخست «صدسال شعر زنان ایران»پس از حدود چهار سال کوشش تدریجی در آغاز دی ماه 1400 در 400 صفحه در انتشارات مروارید به چاپ رسید.این منتخب فقط شعر آزاد،نیمایی و سپید را در برمی گیرد. مجموعۀ مورد بحث براساس آثار چاپ شده بانوان شاعر(در چند مورد محدود:دفترهای چاپ نشده) در دوره زمانی 1299 تا 1399 گردآوری و انتخاب شده است ...

گیورگوس سِفِریس (به یونانی: Γιώργος Σεφέρης) (زاده ۱۳ مارس ۱۹۰۰ – درگذشته ۲۰ سپتامبر ۱۹۷۱) یکی از مهم‌ترین پایه‌گذاران شعر معاصر یونان بود که از سال ۱۹۳۵ به‌این سو نفوذی بی‌پایان بر شاعران جوان کشور خود داشته‌است. اهمیت و اعتبار جهانی شعر او به حدی بود که در سال ۱۹۶۳ به دریافت جایزهٔ نوبل در ادبیات نایل شد. ...