آه اگر بدانی اندوه چه معنایی دارد وقتی که دنیا بهار است
آه اگر بدانی چه معنایی دارد که نیمی از تو غمین باشد
و نیم دیگرت مسرور
که پدری شب سال نو به رحمت خدا برود ...

اعتراف می کنم .می پذیرم.تمام ِعمرآن را با خود حمل کردم.رنجی فرساینده و جانکاه که مُخلّ ِ زندگی ام شد.اگرچه زیرتَلی از سوداها ،امیدهاوپروژه هاپنهان بود و به چشم نمی آمد، اماوجود داشت،هنوز هم آنجا بود.
آن ضجّه های ِ دلخراش ِایزابل.ومن که با تظاهربه آرامش به او می گفتم :«ایزا، هیچی نیست.عزیزم،متوجّه نمی شم؛حرف هات نامفهومه ،چی داری می گی ...

شايد باد آمده باشد
و روى شيارهاى خاك خنده‌هاى تو را ريخته باشد
با اين‌كه راه رفتنم نبود
بی‌حوصله روی احتمال حسرت بندهاى رخت ...

اندام‌هایش را واگذاشت و رفت. بدون دست و پا و بی‌قلب و اعضای درون بدن.
گفت که این‌گونه سبکبال خواهم بود، و شبانه رفت.
باد که روزی با موی او ورمی‌رفت، حالا با تهی‌بودگی‌اش بازی می‌کرد ...

صد و پنج سال پيش، در استكهلم،كودكي زاده شد، كه امروز محبوبترين شاعر سوئد است. او كه متولد خانواده اي ثروتمند بود، بخش عمده ي سالهاي جواني را در پاريس و لندن سپري كرد. و تسلطي كامل به دوزبان فرانسوی و انگلیسی داشت. ترجمه ي آثار ت. اس. اليوت و اشعار رمبو از معروفترين ترجمه هاي اوست. او هزاران صفحه مقاله و نقد در باره ي شعر و در دفاع از عرفان و سورئاليسم ، نوشت.عضو آکادمی شد، مترجم و منتقد تمام وقت شعر شد. شاعر تمام وقت شد ...

ستمگرانه تر آن نیست
هیچ اعجازی
به غیر اینکه
سم های آهنین م را ...

نامم را بنگارید لطفا
در لیست این رودها
من نیز جاری... از میان پنجه‌های وطنم.

نامم را از سیاهه‌های فراموشی بزدایید
می‌خواهم خوشه خوشه رزهای سرمستیم ...

فردا روزی است که هیچ کس
نگران «کسی» نیست
و این برگ‌ها که بر
شاخه‌های گوزن نشسته‌اند ...

با بغضی در ابعاد این همه سال
و چشم‌هایی‌که شبیه جوانی‌ات نیست
لهجه‌ی غمگینی از تو را به بوسه داد.
انگار وخامتی از زخم ...

خوش دارم این روان گزیده را
روانه‌ی خیابان‌ها کنم
و فیل‌های مست را برهانم.
شرور و مبارک ...

برونو کیتز اویر Bruno Keats Öijer متوّلد بیست و ششم نوامبر 1951 در شهر لینشُپینگ واقع در سوئد است. وی در 1970 به همراهی پر – اریک سودِر، اریک فیلکِسون و لیف اِلگرن گروه شعر وِسوویوس را دایر کرد.
«سیاه چون نقره» در سال 2008 میلادی منتشر شد. اریک لاکویست در گزارشی از شب شعرخوانی برونو - ک. اوير که به مناسبت انتشار این کتاب برگزار شد، می‌نویسد: «بر سردرِ سالن تأترِ جنوب نوشته شده‌بود: مردیکه در سال 1973 با چاپ اولین دفتر شعرش، شعر سوئد را دگرگون کرد ...

یک جاده ام که مردم این شهر لازم است
در راهشان همیشه تنم را لگد کنند
خط میکشند روی تنم تا مسیر را
از روی زخم های سپیدم رصد کنند ...

در کوچۀ تنگ خاطرم جا داری
یک پنجره... نه... شبیه یک دیواری
تنهایی من برو که تنها باشم!
ای کاش که دست از سرم برداری! ...

از هر چه بگذريم
از چشمان توكه نمي‎شود گذشت
چقدر قشنگ حرف مي‎زنند
وقتي من سكوت كرده‎ام ...

خطوطی که آسمان را صدا می‌کرد
صدای شکستن صفحات روی در
و من که از تو می گریزم ...

«کاغذهای گراپون» - مجموعه‌یی از شعرهای دیدِم ماداک Didem Madak - با ترجمه‌ی رؤیا شاه‌حسین‌زاده - در دست‌رسِ علاقه‌مندان قرار گرفت.
دیدِم ماداک در 8 نیسان Nisan منطبق بر ماهِ آوریل و در سال 1970 در ایزمیر İzmir یا همان ازمیر دیده به‌ جهان گشود. بعد از پایانِ تحصیلاتِ متوسطه در دانش‌کده‌ی حقوقِ دانش‌گاهِ نهمِ ایلول Dokuz Eylül Üniversitesi - نهم سپتامبر - درس خواند. شعرهای او از همان آغازِ شاعری‌اش ...

وقتِ موج زدن بر تنت،
موی‌ات،
باد، اندوهت را می‌پراکند
می‌دیدمت راه می‌روی
و گرداگردت، رنج قدم برمی‌دارد ...