به باور اسطوره‌شناسان، اسطوره را می‌توان مجموعه‌ای از تأثیرات متقابل اجتماعی و انسانی و طبیعی دانست که با نیازهای اجتماعی و روانی انسان‌ها هماهنگ می‌شود. از این رو انسان همواره به ساختن اسطوره نیاز داشته است، زیرا بدون آن بخشی از نیازهای او برای زندگی، بی‌پاسخ می‌مانده است ...

مگر مى‌شود
مگر غوغاى گربه‌هاى
سراسيمه
در كاهدان
و گريز خروس‌هاى قرمز
قشنگ نيست مگر؟
چه دلهره‌اى بهار مى‌آورد ...

گشوده چشمی
پياده از اسب‌های ابرويش
رها و رميده
در چراگاه پيشانی
و هفت‌سين ديوانه‌ای ...

من ماه نو بودم. قاچ شیرینی از خربزهٔ اصفهانی. رشته مویی طلایی افتاده بر دامان صحرا زمانی که فصل درو بود. با دست دوست بودم. دست همیشه گرم بود. نفس می‌کشد. جان داشت. ساقه‌ها را مشت می‌کرد. من بوسه می‌زدم بر گردنشان. ساقه‌ها آه می‌کشیدند. آهشان صدا خِش می‌داد. آهشان خِش خِش می‌کرد ...

به باغ سیب که می‌رسیدیم.همان جای همیشگی ترمز می‌کرد.کالسکه‌ را از صندوق عقب در می‌آورد. بازش می‌کرد و کیفم را روی شانه‌اش می‌انداخت.کیف زنانه به آن ریش بلندی که داشت نمی‌آمد.وصله ناجور بود‌.اما خودش می‌خواست.می‌گفت« تو همین‌که کالسکه را می‌کشی کلی هنر می‌کنی» تا برسیم به آن کافه، نصف بیشتر راه را رفته بودیم ...

«با سنگ‌ریزه می‌زنم به پنجره‌ت». دقیقاً همین را به او گفت وقتی خانه‌شان طبقه‌ی اول بود و پنجره‌ی اتاقش رو به کوچه باز می‌شد. قرار شد وقتی برگشت، اینطور خبرش کند. حالا طبقه هشتم است. اگر هم بیاید که نمی‌آید، زورش به هشت طبقه که نمی‌رسد. نیمه‌های شب است. از پنجره سرک می‌کشد. تک و توک چراغ خانه‌ها روشن است ...

نگاه می‌کنم و نمی‌بینمت
حس می‌کنم یالت را بر صورتم
و دهانت را
که زخم در پهلو را می‌جوید
در ساعت چهار بامداد ...

وقتی نان‌ات را برمی‌گیری،
دست‌ات آیا درنگ می‌کند؟
جویدن لقمه را فراموش می‌کنی؟
یا از خودت می‌پرسی
او اکنون چگونه است ...

رودخانه‌ام به دریا ریخت
تا گم شوم از تو
و پیدای‌ام کند موج

بر این‌همه چین‌وچروکِ خیس
حباب می‌شوم ...

سلام ای نقشه‌ی زخمی، بلندای زمین خورده!
درود ای درد حاصلخیز، رویایِ وجین خورده!
نشان بوسه‌ی تیغ است روی گونه‌ی شرمت
گلاب قمصرت آب از لب حمام فین خورده ...

ما حرف تنهای خدا بودیم
اشراق عشق در نت‌ سوراخ صفر
جمع نبودیم
کثرت نبودیم
بلکه سوراخ یگانه‌ی صفر
در قعر کهکشان سودا ...

هر سحرگاه
پس از بیدار شدن‌مان
نام‌ات جای آسمان را می‌گیرد
هر آبی می‌خواهد باشد
با نگاه کردنِ تو سبز می‌شود ...

وقتی اینقدر عاشقت هستم مرده‌ام بارها به جایِ زنت
کاش می‌شد تو را صدا بزنم ،توی این شعر، با صدایِ زنت
گرچه طوفان شده‌ست مغلوب است پیشِ گل‌های دامنم اما
آدمِ تازه‌ای برایش باش، باردارِ توأم برایِ زنت ...

«سال ها» از تبار برف بودند
نرم نرمک بر ما هبوط کردند
آرام آرام پا به سن گذاشتیم.
لایه ای از شعاع نور چونان کفن ما را در برگرفت ...

این نامه را برای خودم می‌نویسم
برای تکه‌های خودم
یا "ابد الآباد"ام
انگشت‌هایم را جاگذاشته‌ام روی پوست تن‌ات
یا "باد"ام پراکنده‌ام زخم‌هایم را در این سرزمین

...

ژاپن به عنوان مبدع شعر هایکو در جهان شناخته می‌شود. ویژگی اصلی هایکو سادگی و کوتاهی آن است. ریشه این نوع اشعار را می‌توان در تفکرات ذن بودایی جستجو کرد. در هایکوها لحن عرفانی و معنوی وجود دارد و دلیل اقبال مردم به این نوع شعر شاید زندگی پر سرعت و شتابان کنونی باشد که دیگر مجالی برای خواندن شعر بلند و طولانی ...

نه تو را نزادم
تو ترشحات من بودی
می‌خزیدی از شکاف زخم
می‌پریدی از لبه‌ی جنون بیرون
کشف بیمار رهگذری خاموش پُرَت می‌کرد ...

من ۲۰ سال پیش از تولدم
به دنیا آمدم
بی‌آن‌که کسی بفهمد؛
شب‌ها در میخانه‌ای قدیمی در استانبول
می‌گریستم ...

صدات گرفته است
صدات پهلو گرفته است
و قایق‌های کاغذی از برابرت عبور می‌کنند

نه عشق‌های قدیمی
نه شعر
نه اندوهی حتا ...

به‌ هوشیاری خواب‌هام نمک بپاش
من هم سریع مغزم را می‌بوسم
مِهرم را به دلم می‌اندازم...،
تا حالا بعدِ سه‌نقطه، ویرگول دیده‌اید؟
من وقتی از خواب بلند می‌شوم ...

رمانِ کوتاه «دنیای قُزقُزایی»، نوشتۀ مجتبی تجلی، توسط نشر سیب سرخ در پاییز 1400 منتشر شد. به عنوان اولین رابط میان خواننده و کتابی که قرار است از قفسۀ یک کتابفروشی انتخاب شود، طرحِ جلد و نامِ رمان، به عنوانِ ویترینی حاوی شخصیت و هویت ظاهری کتاب، بهترین ترغیب کنندۀ مخاطب برای خریدن آن می باشند ...

یک روز که ما در خوابیم
دنیا خودش درست می‌شود
دوباره باز می‌گردد این چشمِ دریده از چنگالِ یادآوری
مردگان نشسته‌اند روی مبل
چای می‌خورند وُ ادامه‌ی قند را تف می‌کنند روی روزنامه‌ها ...

آمد به سویم
چونان چهره‌ غریبی
باری
آن کودک که بودم ...

از اتاقی که در کنار دریا دارم
به پنجره حتا اگر نگاه نکنم
می‌دانم که قایق‌هایی که بیرون در حالِ عبورند
هندوانه حمل می‌کنند ...

من در روشنایی روز،
بلند شدن گندم‌وار گیسوان‌ات را،
به‌چشم دیدم.
در چشم‌های خندان، در چشم‌های گریان‌ات
هم‌چون آسمان‌ها و دریاها نگاه می‌کردم ...

هر روز می‌روم بالا، بالا وُ بالاتر
جسمِ پراکنده‌ام را می‌بینم
در انتظارِ چوب‌دستیِ زردِ اندوه
رویایی زَر اندود شده‌ام
خلاصه شده در اطوارِ صبحانه
بی‌میل به چایی که داغ نیست ...

امروز هم نبودی، ندیدمت میان این همه آدم که توی خیابان هراز پایین و بالا می رفتند و تن سو نگاهی می انداختند به عابری که بی حواس می گذشت. جیب های کاپشن چرمی کهنه اش را با خشونت می جورید و می کشید به اطراف انگار بال گشوده روی پیاده رو و بعد با حالتی عصبی در حالی که زیر لب چیزی ...

این رمان از زبان اول شخص، زنی‌ به نام لیورا، روایت می‌شود. ‌لیورا سه برهه از زندگی‌اش را به‌صورت موازی روایت می‌کند: کودکی در نهاوند، جوانی در تهران و میان‌سالی در آمریکا؛ و در هر برهه شخصیت‌هایی وارد می‌شوند و زندگی‌اش را تحت الشعاع قرار می‌دهند. رمان از لس آنجلس شروع می‌شود ...

من در روشنایی روز،
بلند شدن گندم‌وار گیسوان‌ات را،
به‌چشم دیدم.
در چشم‌های خندان، در چشم‌های گریان‌ات
هم‌چون آسمان‌ها و دریاها نگاه می‌کردم.

من گرمی دست‌های تو را ...

زمان رو به گذشته
مسدود است،
رو‌به‌‌رو نامعلوم.
همیشه باید انتظار کشید
انتظار طولانی
...

کاش اسمم را فراموش کنند مردمان همچنان که زایل می‌شود سراب
در خاطر بیابان
همچنان که محو می‌شود ردپای گنجشکان
در میانه کهنه‌برف قرص و نوبرف سست ...

سپیده‌دم را دوست دارد معشوقه‌ام،
من شب را و جوگندمی بودن‌اش را.
قله‌ها را دوست دارد او
و می‌ترسد از این ...

تکذیبن وارد شدم
ماشین‌رو به خود گرفته
خمودِ خواب‌ درز می‌کرد
می‍ می‍ می‍ می‍ می‍ م‍ی‍
می‍ دی‍ دم
و بسا قشری داشتم ...

هر اشک! دانه‌ای
زنی‌ست عاشق
که در شخم‌زار دلش
سرزمینی حاصل‌خیز دارد
تا از بارانک دعایش
مردی شیدا بیاید ...