سراسر وحشت را در سرسرایمان سرازیر
و سرتاسر تونل را از پیش روی وحشت

دویدن
پریدن
و باز دویدن ...

اسب‌ها روی خاک می‌دویدند
مدرسه‌ها کنار کشتزار‌ها
بی در و پیکر رها شده بود
خانه‌ام روی موج‌ها ...

تمام شب به تاریکی فقط زل زد:"اگر باران..."
برای غربت قریه تفال زد:"اگر باران..."
به کلی ناامید از آسمان خشک و ترسو بود
ولی دستی به دامان توسل زد :"اگر باران..." ...

ما خاطره و خوابیم
خواب رفتگان
بیهوده بر مزار و لاله‌ها می‌مویی
این لب که بوسیدیم ...

گفت‌وگویِ چهار نفره‌ی ما

به قلب‌ام پناه جسته‌ایم
امید،
تردید،
اندوه و من ...

اگر به شکل شب درآمدم
ترجیح می‌دهم
معاصر کسی باشم
که در من عبور تاریکی داشت ...

رفتن از یک جزیره
به جزیره‌ای دیگر
وقتی می‌رسیدم
نسیمی بودم
و تو
سبک‌تر از نسیم ...

صدا گنگ می‌شد و لابد سکوت غلیظ بود
که سایه‌ها را از خاک بیرون کشیدی
هیولاها آفریدی و کوچه‌های شهر را
به دست‌شان سپردی ...

آیا من؟ بله...
روزی ترک خواهم کرد درها را، خانه‌ها را، نشریه‌ها را
رنج‌هایی برجا خواهم گذاشت
گلی سلام خواهد داد...
کوه خوش‌آمد خواهد گفت ...

برزان هستيار، شاعر معاصر كردستان، سال 1963 در شهر سليمانيه عراق متولد شده و همان جا تحصیلاتش را به اتمام رسانده است. از دهه 80 ميلادي آثار خود را در روزنامه ها و نشریات كردي زبان عراق منتشر كرده است. اولين مجموعه شعرش را سال 2000 در سليمانيه و دومين مجموعه را در اربیل از سوی نشر «آراس» منتشر کرده است ...

شمر روی ذغال ها بودم
که به هر روضه آب خواهد شد
از حسین انتظار معجزه نیست
دل مجلس کباب خواهد شد
و جهنم چنانکه می گویند ...

در تابستان ۱۹۵۶، گوتفرید بن و برتولت برشت، دو تن از شاعران نامدار آلمان سده‌ی بیستم، یکی پس از دیگری در برلین درگذشتند. آن دو پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ در یک شهر ولی در دو جهان زندگی می‌کردند. بنِ اکسپرسیونیست جایزه‌ی ادبی بوشنر(۱) را در سال ۱۹۵۱ و صلیب شایستگی جمهوری فدرال آلمان را در سال ۱۹۵۲ دریافت کرده بود ...

بار اولی که بعد از بازگشتش سعی کردم ببوسمش، از دودو زدن چشم‌هاش و بوی ترسی که مثل یِه حیوونِ اسیر از وجودش ترشح می‌شد، فهمیدم یِه جای کار ایراد داره.
ولی دلم از ندیدنش مچاله بود و روحم پر می‌زد ...

دو سطر اول باران اشک فرشتگان است
باقی روده‌ی دراز روای است
و خدا محمود دولت‌آبادی است
با ابروهای پهن، سبیل زرد و دنده‌ی فیل
هی می‌نویسد، هی می‌نویسد و هی می‌نویسد ...

ویتکنشتاین بر این نکته تاکید دارد:" که زبان امری است یادگرفتنی ولی این یادگرفتن نباید به معنای عادی کلمه محاسبه گردد ".ویتکنشتاین وجاهت کاربردی واژگان را در نظر دارد که احتمالاً با همان نحوه تربیت، قدرت استعمال را از دست ندهد و ارزش‌های دیگری را به دست بدهد. این نیازمند تربیت خاصی در زبان هست ...

به بازویم
هلال و این جادو
ماه
و
چاره
و
اسب ...

ربط تنهایی با کوه
باد با آفتاب
دشت با صدا
هیچ جایی در این گذشته گیر نکرده بودم
که کلمات ...

مردانی صبحدم
از اذان گریه می‌کشند
تا زن به نام دیگری
در پیش باد بایستد ...

ایناکِنتی فیودرویچ آننسکی (20 آگوست /1 سپتامبر 1855، اُمسک– 30 نوامبر / 13 دسامبر 1909، سن پترزبورگ) شاعر، نمایشنامه نویس، مترجم، منتقد، پژوهشگر زبان و ادبیات و مدیر دبیرستان پسرانه تسارسکایه سیلو.
پدر او فیودور نیکلایویچ (درگذشته در 27 مارس 1880) یک کارمند دولت و مادرش ناتالیا پترونا (درگذشته در 25 اکتبر 1889) بود ...

میخائیل لرمانتف شعر «بادبان» را در سال 1832 سرود، سالی که ناچار شد مسکو و دانشگاهش را ترک کند. او پس از رسیدن به سنت پترزبورگ مستقیماً به سوی ساحل دریا رفت و در حالی که در کنار ساحل خلیج فنلاند قدم می زد، طرح کلی اثر شکل گرفت. این مطلب را ماریا لاپوخینا در نامه ای خاطرنشان کرده است ...