شعرهایی از آزاده حسینی

1

و من   هجای اول او را    دوم او را                            او  را

چنان می کشم که درخت ها

در جمجمه ی باد سوت می زنند

و اسرافیل با زغال در غار ها خجالت می کشد

دیدم خدا نسبتی است بین من و آلو

                                     و آلومینیوم

و یک کلید    که در شیب ورطوبت

 چرخ دنده های روزنامه های عصر را     به نامگذاری شب  ادعای قفل می دهد

و آیینه ای  که از صدای نفس های باد تغییر می کند

و در عشیره ی قشقایی زمین

تنها سوی او بود   که عاطفه داشت

و با مهربانی

 هجای دوم خود را    به تنهایی خدا بخشید .

2

این لحظه                                                                    

         مرا از اقیانوس گرفته است

        هوا بوی ماهی می دهد

شناسنامه ام را به من بده

می خواهم علف هایش را     به شانه به سر ها و جنگل دهم

من یاد گرفته ام که خرس ها غمگینند

و در سالی که اسب بود

در حلقه های آتش     آیه می گفتند

و یاد گرفته ام          دیگر کتاب نیچه نخوانم

کرم هایی که در اقیانوس اطلس   

     نیچه می خواندند

    از سیبی زیر دندان های وزارت پشه     پروانه می شدند

و جغرافیای روده به هم می خورد

وباد از عصیان تلخ هوا بالا می آمد

و روی دست های من

          - که دست های شاهزاده ای در ونوس بود -

یک جفت چشم باد کرده جا گذاشت

من   به اندازه ی یک خشت نارنجی کج    از این لحظه   شیر سرد نوشیده ام

و با تمام ساعت ها     که روی محور خدا و عنکبوت

                                روح مرا به سیم های برق می بافند

خواهر تنی ام