عشق، تصادف ها را دوست دارد
سرنوشت، جدایی ها را
سال ها، عبور را دوست دارند
انسان، جستجوها را
...

روز را اندک می‌شماری
این روز، شب‌های زیادی با تو بوده
مانند نقطه‌ای طولانی
چیزی که نیست
چگونه گفته می‌شود؟ ...

چرا طبقات و نه رشحاتی دیگر از قاسم هاشمی نژاد. که هم سوگسرود باشد و هم داد در منقبت او به تمامی بدهیم. خوش شاید این است که از چیره دستی‌هایش در نقدها، سخت گیری‌هایش در انشاء و خیال پردازی‌هایش در اشعار، یاد کردی آید. اما چه کنیم که این شولانِ پیرانه‌سری او که به تعبیر خودش سی سال همدم بالینی‌اش بوده بایست باشد ...

توفان برده تهران را
به اعماق اندوه عصر
که یادش آورده تنهاست وقتی خورشید می‌رود
و روز روی تمام داشته‌هایش خط می‌کشد
درها و پنجره‌ها به هم می‌خورند ...

آمبولانس به صحنه حادثه رسیده بود. پلیس‌ها چند برابر شده بودند و تمام خانه را با نوار زرد محاصره کرده بودند. دو عکاس بی‌وقفه از جسد، بطری زرد و صحنه حادثه عکس می‌گرفتند. پتوی پیرمرد را روی جسد انداخته بودند و روی آن ملحفه‌ای سفید کشیده بودند. پیرمرد با لباس زیر کثیف و چرک مرده‌اش روی ویلچر نشسته بود. دندان‌هایش را پس‌گرفته بود ولی از شدت سرما چنان به هم میخوردند که ممکن بود در دهانش خورد شوند ...

در عصرهای تابستان وقتی هوا کمی خنک می شد، در خیابان نهم روبه روی بنبست سوم پیرمردی که قیافه خسته و کثیفی داشت روی جدول کنار جوب می نشست. صورتش همیشه کثیف و ریشش نامرتب بود و آدم فکر می کرد بین ریش های فرخورده و عرق کردهاش سوسک و یا حشره ای پنهان شده است. در سر طاسش به جز چند تار موی کثیف که هنوز در پشت گوش هایش مانده بود ...

پس برخاستم
از قوز کمر
با جریان خمیده‌ی در رگ‌هام سرخ
با معاشرتِ سالیانِ زخم و پوست
که بارها
لهیده
می‌نشستند به هم ...

آدرین ریچ (16مه،1929 – 27مارس،2012) شاعر، مقاله نویس و فمینیست امریکایی در بالتیمور دنیا آمد. از او به عنوان یکی از خوانده شده ترین و تاثیرگذارترین شاعران نیمه دوم قرن بیستم یاد می شود. آلیسون فلود در گاردین نوشت که ریچ، ستم به زنان و لزبین ها را به صف اول گفمان شعری آورد.

از ریچ بیش از 20 مجموعه شعر و مجموعه های متعدد غیرداستانی و نقد چاپ شده است. مجموعه اول او، «تغییر جهان»(1951) (A Change of World) توسط ویستن هیو اودن برای «جایزه مجموعه شعر جوان ییل» (Yale Younger Poets Award) انتخاب شد و اودن مقدمه ای بر ...

انجی ملینکو(19 سپتامبر، 1969) در فیلادلفیای امریکا به دنیا آمد. اشعار او درباره زندگی شهری، زبان و نقص هایش، و چیزهایی که می بینیم و نمی بینیم است. ملینکو اغلب با فرانک اوهارا مقایسه می شود. مجله نیویورکر «شوخ طبعی و رمز منحصر به فرد» او را ستایش کرد. جان اشبری درباره مجموعه شعر Starred Wire گفت: «یک نور ریزبافت مثل چیزی که در نقاشی های منظره دانمارکی ...

تازه‌ترین شماره‌ی فصل‌نامه‌ی "هفتاد" با آثار و گفتاری از این عزیزان آمده است: محمد آشور/ سامان بختیاری/ فراز بهزادی/ ابوالفضل پاشا / محمد جانبازان/ کامبیز جعفری‌نژاد/ سمیرا چراغ‌پور/ نادر چگینی/ سریا داوودی حموله/ عبدالله سلیمانی/ علی‌رضا شکرریز/ مریم شکوهی/ آفاق شوهانی / محمدحسین عابدی/ مهرداد فلاح/ پژمان قانون/ مراد قلی‌پور/ آزیتا قهرمان/ ابوذر کردی/ فرهاد کریمی/ اعظم کمالی/ شجاع گل‌ملایری/ کامیار محسنین/ علی‌رضا مطلّبی/ سیروس ممبینی/ افسانه‌ی نجومی/ سعید نصاریوسفی/ آرش نصرت‌اللهی/ علی نقویان/ یاسین نمکچیان/ مجتبا نهانی ...

خورشید در تدارک رفتن بود
تن در تدارک شکستن در تاریکی
سر در تدارک بر باد رفتن
که او با فانوس آبی‌اش سرنرسید ...

کوچ کردنِ کوچ کردنم! بی وطن منم! در سفر منم
رو به هرطرف موقعِ فرار گیر کردنِ قفلِ در منم
از درونِ تو ریختم زمین، پاگذاشتم روی سیمِ مین
توی قلب تو جا نمیشوم! یک نفر تویی! بیشتر منم ...

امروز صبح:
احضارش کردند به اتاق شیشه‌ای. آنجا خبری از آن صندلی‌های سفت و سخت با تکیه‌گاه کوتاه نبود. دسته‌های راحتی او را در آغوش گرفته‌ بودند. جلویش یک فنجان قهوه شکلات گذاشتند که از آن بخار بلند می‌شد. یکدفعه دسته‌های صندلی مچ دست‌هایش را محکم گرفتند و مجبورش کردند ماهی تون با هویج ببلعد ...

در ذهنِ‌ من:
صخره‌ها از جای خود کنده می‌شوند
و دیوارها فرومی‌ریزند
در قلبِ‌ من:
خلأیی در بسترِ رودخانه‌یی در حالِ ‌خشک شدن است ...

تو افسانه بودی کارون
به‌وقت سیمرغان فاجعه
به‌وقت سنگ‌واره‌های باستانی
به‌وقت پرندگان کوچ بی‌باران
وقتی شیوع مرض
اهسته در پوستت
شروع به جفت‌گیری کرد ...

آن روزها
ملیکا یاسمن چند روزه بود
و صدای انقلاب به اتاق خواب بچه های چهل روزه نیز رخنه کرده بود
یادش بخیر
تو برای من وینستون چهارخط بودی
عطری بودی لای گیسوی شمشادها ...

قلب من خانه ی زنی تنهاست
که بغل می کند جنونش را
که در آغوش می کشد هر شب
گریه ی کودک درونش را ...

بوى الکل از همه‌جا بوى فِنُل پیچیده است
و مجبورم این‌ها چه‌گونه من باید تحمل کنم
که این‌جا تو را بگو چرا آورده‌اند؟ ...

دامینی داشت به کبیر تلفن می کرد که زنگ در به صدا درآمد. تنها و مضطرب در اتاق منتظر شوهرش نشسته بود. خیلی دیر شده بود با اینکه می دانست که چرا او دیرکرده، می خواست بداند که در آنجا چه اتفاقی در حال رخ دادن است.
دامینی همانطور که روی کاناپه کنار شوهرش نشست، پرسید: «نیشی چطوره؟»
کبیر آهی کشید و گفت: «خوبه» ...