یک روز
نوک مژگان ﻣﻲشوی
تیرم ﻣﻲزنی چند یک روز
دردم ﻣﻲشود بسیار
بر هم ﻧﻤﻲشود ﭘﻠﻚهایم از درد ﻣﻲدردم
روز ﻣﻲدردم از درد شب ﻣﻲدردم ...

با تولد در کتاب اول بود
با پنجِ عصر
کمی کشور بود ...

از آسمان آتش می بارید.فکر می کرد مردم خوش بحالشان است با خانواده ناهار را خورده اند و الان آرام زیر باد کولر خانه هایشان توی چرت بعد ازظهری هستند.همه جا سوت و کور بود.سارا همینکه از خم کوچه گذشت واز دور شاخ و برگ بید حیاط خانه ی پدریش را ...

باستان شناس شده ای
تاریخ فسیل شدن سلولهای مغزم
خبرش مال تو
وجودم را حفاری کردی ...

باید به چیزی فکر کنم / به کسی
همچنان که ممکن است کسی به من فکر کند
ممکن است ژنرالی به من
و ستاره هایش همزمان فکر کند ...

خروسخوان چندم بود
توی کدام شعر نشسته بودیم
که شغال زوزه کشید
و با زﺧﻢهای ﺷﻌﻠﻪور گریختیم
...

باید دل می‌کَندم، عزیز. راه دیگری برایم نمانده بود ... اینجا دارد یک نمِ بارانی می‌زند روی خاکیِ سر بالایی. آب، خاکِ راه را به خود می‌گیرد، گِل می‌شود و پایین می‌سُرد. کاشکی در روح من هم باران می‌گرفت و این همه دلواپسی را می‌شست و می‌برد. هر چه از تو دورتر می‌شوم، حالم بدتر می‌شود ... هیچ وقت از خودت پرسیده‌ای چرا هیچ جای خانه ...

برگردان!
پشت سرت باد ایستاده
ومن که دارم
به خودم شلیک می کنم ...

و تو را آه می کنم
اگر ذره ای از حماقت اَت را بر زمین بگذاری
از لجن ِ مرگبار پیوسته در هوات
از اکسیژن کم رمق
و خوب است بدانی ...

ﺗﻜﻪهایی از این دست را روی دفتر ﻣﻲبرم
و خیال را که چیزهای عجیبی در سر دارد
لمس ﻣﻲکنم ...