می توان چنین پنداشت که سُرایش نوعی نوشتن است که بن مایه اش برگرفته از شالوده و بُنلاد و «چونانچون ِ» یا ( کیفیه الکیفیّاتی) می باشد که از نظر زیباشناسی زبان با یک نوشتن معمولی در تفاوت عمده است و از این منظر این کیفیه الکیفیات را درزوایایی هم ، می توان شعر نامید . به گونه ای که شعرِ شاعر باید از واقعیت های روزانه فراتر رود ...

ادبیات پست مدرنیستی مانند اندیشه ­ی پست مدرنیسم نه نقطه ­ی اوج تمدن بشری است و نه واپسین دوره­ ی انحطاط تمدن آن پست مدرنیسم همان گونه که از واژه­اش استنباط می­ شود به معنای پشت سر گذاشتن مدرنیته است یعنی دوره­ای که خود با نفی سنت شکل گرفته است ...

به بدر نشسته
ماه
بیا
جفت در به در دره های بی دهان
ما زخم خورده ایم ...

قلب آبی کبود
تو را ﻣﻲآویزند از ﺭﮒهایت
ﺁﻥجور که ﻗﺼﺎﺏها گوسفندان را
نترس ...

دیدن چشم تو چاه ﻣﻲخواهد
آبی بدر
-یوسفی که ﻧﻤﻲداند کیست- ﻣﻲخواهد
ترنجیده از تنهایی
...

جفت شاخ ﻣﻲرود
روی ترمز/ هرمز
ﺗﻨﮓش گرفت
ول داد، تنگه را
به امان خدا
هنوز زیپ دهانش را ...

ناﻣﻪای به دیوار اگر بنویسم
تن ﻣﻲدهد به سپیدهای رفته و فرو ﻧﻤﻲریزد؟
رﻳﺨﺘﻦات از حروف/ ریختن از رﻧﮓها ...

میان اشکال هندسی تنم سرگردانم
این انحنای رو به سرخی
راستی و کژ ی و داﻳﺮﻩها
در حوض کاﺷﻲﻛﺎری کدام عمارت ...

می مانی و خبرت می کنند که گویی مانده ای که بشوی و هی بکوبند با مرگ، که مرگ عزیزی، حبیبی و یا هرچه دیگر نمی شنوی اش و نمی بینی اش. می پذیری لال بنشینی و تلخ سر کنی. حبیب هم رفت. شاعری عزیز بود و و مومنی صادق. اهمیت حبیب قلیش لی برای هیچ کس پوشیده نیست که حبیب پوشیده بود و نجیب. هر آنکه حتی یک بار هم دیده بودش می توانست دلیل کافی برای دلتنگی اش داشته باشد. ...

این دست زیر سر تو نبوده که بوی پوست رﻧﺪﻩﺷﺪﻩی پرتقال بدهد
یا به خواب برود در رود نیل فلان رودخانه
نسبتی ندارم من با نزار قبانی
از گوﺷﻲی تلفن من آبزیانی بیرون ﻣﻲپرند ...

بروم ببینم تَرَک برداشته یا نه
یا باز هم کمی دیگر تحمل کنم عصر یخبندان را
با وطنی که استخوان از لای رکاب دوچرخه‎ام برنمی‎دارد
با این دوچرخه چه چیز را دنبال کنم ...

با تردید از من حرف بزن
چشیدنت را محال ﻛﺮﺩﻩام در این قحطی
و سوگندها را به دریا رﻳﺨﺘﻪام
شبیه یک جنایت ﺷﺪﻩام
پوستم را که برداری ...

به‎روال سابق یادداشت‎هایم در بخش بررسی کتاب، از هرگونه ارزش‎گذاری این مجموعه شعر نیز پرهیز می‎کنم و در این یادداشت قصد دارم صرفاً به مولفه‎های برسازنده‎ی شعریت این مجموعه بپردازم.
شعر محمد آشور، زاده‎ی زمان حال است بدین معنی‎که عمدا به دانش تولید شده در زمینه‎ی انسان‎شناسی و روانکاوی توجه کرده و سعی داشته شعری مطابق با شکل‎بندی و طبعا زیباشناسی انسان معاصر ارائه کند اما این بدین معنی نیست که شعر او می‎باید توسط جامعه (یا همان انسان معاصر) پذیرفته شود بلکه ذائقه‎ی شعری غالب ما، هنوز با کارکرد ذهنی‎مان در قرن بیست و ...

هر پنجره‌ی باز
پاسخی ست به تنهایی
هر چراغ روشن
پاسخی ست به ترس ...

این اﺷﻚﻫﺎی تو را روی پوست پیازی هم ﻣﻲشود نوشت
این اﺷﻚﻫﺎی تو را روی پوست پیازی هم ﻣﻲشود نوشت
بس که نازک
بس که خطوط نامریی دارد از تو در خود
عین پوست پیاز ...

ای از اتاق که بیرون می زنی
پنجره می شوی صیقل تر از سینه ی سندروم
و مرد ، عاشق تر از چله های بی ستون
کوهستان از هر چه مه ، دود تر ...

زن سر مرد پنهان‌شده در ذهنش را با وسواس زیاد که از حرکات دستانش پیدا بود بیرون کشید و آن‌را به‌جای سر مردش گذاشت. اما همچون شب‌های گذشته نتوانست آن‌را از تن تنومند مردش جدا کند ...

شعر پلی‎فونیک و مونوفونیک یا اصطلاحا تک‎صدایی و چندصدایی در دو دهه‎ی اخیر، ابژه‎ی نقادی ادبی بوده‎اند که چنین رویکردی البته بیشتر در نقش دستاویزی برای تخریب یا ستایش آثار کاربرد داشته و صرفا همچون برچسبی تقلیل‎گرایانه به کار برده شده است. این امر، دلیلی جز عدم مفهوم پردازی دقیق چیستیِ شعر "چندصدایی" ندارد ...

انگار که با گوزن گیج بزرگی شاخ به شاخ شده باشم
و درست در آخرین لحظه،بازوهای متقاطع‌ام توی صورتش پاشیده باشد از هم
و تکه‌تکه‌های شیشه‌ای‌اَم را کاشته باشم توی گوشت برآمده‌ی سینه‌اش ...