نیمه های شب که مادر را به سختی با قدم های کوتاه و نامطمئن به دستشویی می بردم زیر لب با ناله گفت:
-عزیزم درد دارم ...کمی پاهام رو بمال... پاهام... اونایی که رو تخته...!
بعد با دست راست آرام چند بار به پهلوی پای راستش زد و گفت: اینو میگم ...
این یکی پا، ولی اونی که رو تخته ...

به فراخور ِ حال
حالم خراب وُ همین
بس نیست برای بریدن ِ رگ
رگبرگ‌های من از
رگبار ِ زیاد درد گرفته‌اند ...

پشت شب هیچ چی نبوده و نیست
بیخودی منتظر نمان دیگر..
معجزه اتفاق هر روز است
صبح حتما طلوع خواهد کرد.. ...

ﺷﺮﺍﺏ ﻣﯿﺪﻫﯽ، ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺎﺏ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ
ﻭ ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ
ﺗﻮﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻨﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ
ﻣﺮﺍ ﺑﻐﻞ ﺑﮑﻨﯽ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﯿﮕﯿــــــــﺮﯼ ...

به موسمی ندمم بامداد بودا را
به عالمی نزنم آتش اهورا را
صلیب معجزه ای کو؟که از سه جانب خاک
دوباره زنده کنم مرده ی مسیحا را ...

منم آنکس که به خود کرده گرفتار شده ست
آنچه خود ساخته روی سرش آوار شده ست
ذوقم از روز ازل کور شده ،پنجره ای_
در دلم بود که تبدیل به دیوار شده ست ...

بعد سوزن را برداشته بودم
و روی پارچه زیک زاک می نوشتم
خط ِ بریل و نوک انگشت ها
و چشم های ِ مرتب تو
و مژه های خط خطی ات
که حالا روی صفحه ی صورتت ...

هنوز بوسه من مثل قفل بر دهنش
هنوز انگشتم اسم رمز پیرهنش
هنوز خواهش بی آبروی چشمانش
هنوز نحوه ی دستوریِ صدا زدنش ...

لحنى شبیه سوتِ قطارها
چیزی را
از زیبایی‌ام می‌کاهد
دست تکان می‌دهم
و عابران
با چترهای گشوده ...

تو
زیبا
چون سپیده‌دمان و سحرگاهانی
تو
به سان شبهای تابستان زادگاه منی
آن دم که بر در می کوبد ...