"هادی ابراهیمی رودبارکی " خود را شاعری تجربه گرا می داند. اگر شاعر خود هم اذعان نمی کرد کارنامه شاعری او نشان می دهد که بیش و پیش از آنکه با شاعری حرفه ای طرف باشیم در صفحات کتاب هایش به دیدار شاعری تجربی خواهیم رفت ...

داستان، از بی صداترین اختراعات بشر است. هیچ کس از تاریخ تولد آن خبر ندارد.قطعاً می توان قدمت آن را برابر با درازای عمر بشر دانست. شاید هضم این گفته دشوار باشد. اما در ادامه خواهیم دید که چنان هم به بیراهه نرفته ایم ...

می‌ترسم
باران ببارد و
پنج کودک نشسته
در آستانه‌ی در گاه ...

تنها که ورق می‌خوری روی پوست ساحلم
زن می‌شوم
و چند ماسه لای انگشتانم به شعور می‌رسند
نه غوص می‌خورد نهنگ مانده در یونسم
...

لهجه ات را دوست دارم
وقتی فارسی می گویی
و سعی داری پنهان اش کنی ...

نه تقویم شمسی
نه بوی لباس عید
نه شکوﻓﻪی هلو
ربطی به آمدن بهار ندارند
بهار ...

آوازى ﻣﺤﻠﻲست، چرخ خیاطی
و دﺳﺖهای مادربزرگ از اجرایی دوباره برﻣﻲگردند
برﻣﻲگردد پیراهنم به جواﻧﻲاش
به تکه پارﭼﻪای
و کرم ابریشمی که مشغول به کار بود ...

لیوان خواب را سر کشیدم
به آب رفتم
تو را دیدم
ایستاده روی صخره
تو را
آخرین پری دریایی ...

به چشم های سیاهت، به گونه های ترت
به شب نشینی کابوس های توی سرت
نگاه میکنم از پشت پنجره به تو و
به مبل لم داده پشت گردن و کمرت ...

تسخیر هر ترانه به تأکید یک گمان
تأکید یه گمانه به تسخیر هر زبان
ایمان تو به ساعت میدان دون ِ شهر
تنظیم ساعتت به همان لحظه‌ای که آن ...