جلسه ی نقد و بررسی داستان «آقارضا وصله کار» نوشته ی «مهیار رشیدیان» درس خوانده ی ادبیات نمایشی، عصر چهارشنبه 29 خرداد 98 با حضور نویسندگان، منتقدان، مترجمان و جمعی از دوستداران ادبیات در سلسله نشست های «درغیابِ نویسنده» در انجمن صنفی مترجمان استان البرز برگزار شد. اين روزها چاپ دوم كتاب از سوي نشر نيلوفر به بازار آمده است.
در ابتدا «مهیار رشیدیان» بخشی از داستان را برای حضار خواند و اجرا كرد ، پس از آن «احمد درخشان» نويسنده رمان مه‌ماني به عنوان مجری و اولین منتقد جلسه، ضمن تشکر از نويسنده به دلیل خوانش شیرین لری و ...

سعدآباد شکسته بود
سرسام رود از چشم‌های تو می‌گذشت
برگی اما سبز نمی‌شد
به چنارها نگاه نمی‌کردم ...

مُرده بودی
قبل از طلوع اولین تصویرِ روز در آینه
قبل از شلوغ‌بازی گنجشک‌ها
مُرده بودی و
این درد کمی نبود
که هرچه به در می‌زدم ...

نه
نم هم پس نمی‌دهد
کم هم نمی‌آورد
این درخت در من روی تاریخ باد
دو تکه حرف
دست ...

بنا به دلایلی، در محل زندگی‌ام تاکسی کم پیدا می‌شود. در شبی بارانی مثل امشب آن هم دیر وقت، تعداد انگشت شماری که دوربرمان هستند بی‌شک مشغولند، تازه اگر راننده‌هایشان به گرمای خانه پناه نبرده باشند. بنابراین، نگران این بودم که نتوانم برای ام تاکسی گیر بیارم، زیرا که از عصر با یک بیمار قرار ملاقات گذاشته بود و قرار بود سر راه خود به او سر بزند. شارژ به نظر می‌رسید؛ زیرا در مورد مرسیدس بزرگ و شگفت‌انگیزی صحبت می‌کرد که قرار بود به محض اینکه ...

از تو چیزی به یادگاری بردن
با دو خورشید در دل اما دلسرد!
چند سال است که تو را ندیدن
تو را در پیاده‌روها گشتن
در توهم مه‌آلود یک روز بارانی ...

ایمی همپل ؛ زادهٔ ۱۴ دسامبر ۱۹۵۱ نویسنده داستان کوتاه و روزنامه‌نگار آمریکایی است. وی در کالج بنینگتون و دانشگاه فلوریدا نویسندگی خلاق تدریس می‌کند. وی همچنین برنده جوایزی همچون جایزه پن/ مالامود و کمک هزینه گوگنهایم شده‌است.
کتاب‌شناسی: دلایل زندگی (۱۹۸۵) / بر دروازه‌های پادشاهی حیوانات (۱۹۹۰) / خانه آشفته (۱۹۹۷) / به هر طریقی: اشعاری از سگهای نویسندگان (۱۹۹۹) / سگ ازدواج (۲۰۰۵) / مجموعه داستان (۲۰۰۶) / داستان‌های جدید از جنوب (۲۰۱۰) ...

مثل انسانی که در آینه ها منعکس نمی شود
مقابلت ایستاده ام
می بینی؟

در تلاقی بودن و نبودن، از کنج خلاء
تو را صدا می زنم
می شنوی؟ ...

و روی دیگر من
شمشادهای بلند
خواب که از تو
در ورای بنفش
جوی هایی که از آتش
در تنم می گذرد ...

من رشد بذر را به نام خود نام نهاده بودم تا
افرادِ آب دریابند مقصودشان کجاست!
بر اصوات معلق خود را پراکندم و پراکندم دست‌هایی را به اشاره
که هوا را بشکافند و همه‌چیز را به نام من، دگربار بیافرینند ...