برای رنج جهانت ، کمی دعا ازمن
برای آینه هایت ، کمی صدا ازمن
برای آنکه هنوزم برای من هستی
کمی سکوت و صدا و خدا خدا ازمن ...

لبريزم از سكوت و
صدايت نمي زنم
اين حس دور رو
به نهايت نگاه كرد
شايد تمام وحشت من
آسمان نبود
تنها ستاره اي
كه خودش اشتباه كرد
...

در چنين روايتي كلمات ، صداي آواهايي هستند كه نشانه ي خويشند و درمسيرمعنا بخشي به متن به شكل گيري مجدد خود مي رسند و خودرا درخود تكثير ميكنند و نظام نشانه اي خويش را وسعت مي بخشند و آنچه از اين گستره ي معنايي شكل مي گيرد، سمبلي است كه درناخوداگاه متن در حال بيان روايت است .روايتي كه درآن استعاره هايي كه هم دست يابند و هم دور از دست . شعر و مخاطبان شعر را دريك فضاي مشترك به دور هسته اي از خيال پردازي هاي كه در آن شريكند گرد هم مي آورند .
...