شعری از ابوالقاسم مومنی

من مسافرم 
با شبنمی در هوا
و حکایتِ ابری شکاک
که می بارید در پاسخی طولانی

و ماه بود
که با تنهاییِ ما می رفت 

و دریا 
از شانه هایِ من 
                     می ریخت

من قسم خورده ام 
به آن کلاغ
تا که 
      در دست هایِ من بماند 

امروز ساعت
هنوز غروب است 
و چشم هایِ من 
هنوز شب  

خیس می شوم 
                    خیس
با ته مانده ای 
                  از بارانِ پارسال

ابری می گریست
در بازوانِ خویش
و در رگ هایم 
هیجانی از کهنسالی
به دیدنم آمده است 

می پذیرم این پاییز را
و غربتِ چشم هایم
که آرام  آرام
دارند تمام می شوند