شعرهایی از منوچهر ایمری اسکندری

          ۱

ندیدن

   به ویرانه‌ها کور و کبود ببینمت
  با درختان و یخ میوه‌هات
   که غش بپوشانی مرا
   خون بفشانم به چهره‌ی گل
   و تو علفی جوشانده باشی
   با اشترانه‌ی عروس و آتشی گران
   که بسوزانیم چشم‌ها را 
   برای هرگز ندیدن.

      
      ۲
به مقام پروانه

   آن‌گونه که ترا 
   به مقام پروانگان سرودم
   پری کوچک بی دست و پا
   نان از نمک میوه برمی‌داری و 
    به اشارتی کور می‌کنی
   کودکانی که در آب تاریکند
   بر خیال خوف‌انگیز برف می‌بارد... 

          
۳
 

برقه‌ی خواب‌ها
     و علف نامه‌های تلخ
     یال مادیان مرا 
   کف آینه می‌نشانید
     جفت ران‌های کشیده‌ی اسبانِ بریده از 
  تسلسل کوه و 
        گریبانگیرهای مرتفع
         و کشته شد 
       سربازان گم‌نام بر او پرده کشیدند.