شعری از لیزا زاران
ترجمه ی کامبیز جعفری نژاد

لیزا زاران، شاعر، مقاله نویس و مولف آمریکایی در سال 1969 در لس آنجلس از شهرهای ایالت کالیفرنیا به دنیا آمد. اولین سروده‏ اش بنام «راهرو» را در ۶ سالگی سرود. نوشته ‏های او مورد اقبال همه ‏ی سطوح سنی به خصوص جوانان هستند.

شعرهای زاران، اغلب شرح کوتاهی از زندگی و تجربیاتش هستند. او با بیان یک صحنه ‏ی فراموش نشدنی یا یک رویداد چشمگیر احساسات و عواطف خواننده را برمی‏ انگیزد و او را متوجه معنای پنهان زندگی می‏ کند.

دخترک

می‏‏گوید: بریده ‏‏ها‏‏ی آسمان را جمع آوری می‏‏ کند.

با قیچی نقره ‏‏اش حفره‏‏ ها‏‏یی در دل آسمان بُرش می ‏‏دهد

و بریده‏‏ ها‏‏ را تکه‏‏ ها‏‏ی بهشتی می‏‏ نامد.

پرندگان گرد انگشتانش حلقه می‏‏ زنند

و او آن‏‏ها‏‏ را بانوان رامشگر می‏‏ خواند.

کتاب‏ها‏‏یی غبار گرفته از کتابخانه به امانت می‏‏ گیرد

هر روز شعر می‏ خواند

پارک می رود

و به رهگذران غریبه لبخند می‏ زند

هیچ تدبیری اما دل شکسته ‏‏اش را بند نمی ‏‏زند.

می‏‏ گوید: شب، دست سردی را به یادش می ‏‏آورد

که یکبار پیشانی تبدارش را مهربانانه لمس کرده است

و می ‏‏گوید: می‏ خواهد سر به سينه‏‏ ی آسمان پر ستاره بگذارد

به خواب برود

زیرا درخشش جاودان ستارگان در شب

او را به فکر انداخته که به دوردست ‏‏ها‏‏ رهسپار است

به سوی جاودانه‏ ها

زمزمه کنان چشم بر هم می‏‏ نهد

و در فضای بی‏کران پر و بال می گشاید

در آن هوای سبک که دستی مانع سقوطش نیست.