حفره‌ای بی‌منفذ
سیل نور
ترجمان اشیا و آدم‌ها می‌کند
به شدن از آن
همه مکیده شده
...

در این شعر باید شش دانگ بشوی تا ببینی که شاعر چه رفتاری دارد با اتاق و اشیا. و رصد کنی نفوذش و احاطه‌اش را بر فرم روایت شاعرانه در چینش تک تک سطرها و روانی گفتگوی درونی آن نظمی شخصی که با تمهیدات نشانه‌ای و غنایی که به مکانیسم توصیف در سرایش پارسی بر می‌سازد این حضرت شاعر!!. و نیز یکه کردن در فرایند شدن‌ها، ساحت‌های زمانی ،حضور و غیاب‌ها. تداعی‌هایی که در هم می‌آیند و به هم می‌رسند و انتقال حالتها و مفصل بندی قطعه‌ها. استفاده از زاویه‌ی دیدها و پویایی ضمایری که در جایگاه هر کدام‌شان شعر خوانشی ...

در آشپز خانه های زیر زمینی
آنها بشدّت مشغول بشقابهاي صبحانه اند
همراه با حاشيه هاي پایمال شده ی خيابان
من آگاهم از رطوبت روح خدمتکار ها
به شكل محزونی می شکفند در آستان دروازه ها

...

چشمهایم حالا
تپه‌ی آفتابی را لمس می‌کنند
پیش‌تر از من_
و به مراتب جلوتر آن‌ها براه افتاده‌اند ...

از همه‌ی من بود که‌گفت به همه‌ی من
رخصت امتحان بر کسی ندارید به پیدا کردنم .
یک مانع بود آنجا
آنجا که الگوی کنش‌های من _
و طرح ِ زندگی‌م _
دگرگونه شد
...

من قادرم در دریاچه ی درد
غوطه ور شوم
دریاچه ای پر از درد
این عادت من است
...