شعرهایی از منصور ململی

۱-

پیش از آنکه بایستم

و شیهه بکشم در آتش،

فرود آر دلدار مرا ای ماه!

دست افشان و پای کوبان

بر نرمی برگ گل،

عاشقانه از اسب.

۲-

بر من نمی وزد چرا؟

نسیمی از دم گندم

و چراغی از بوی علف؟!

که به اصرار مهتاب پرنده شدم!

به اصرار دریا، درخت!

۳-

صدای تو غلتیدن بر خاک آوردگاه بود و

نشستن تیر گز در چشم

برابرت ابدیتی گریه می کند بر یال اسب!

۴-

پلنگی که آفتاب زد،

لم می دهد بر شاخه ای سرد!

به اکراه دور می کند پروانه ای بازیگوش را

از گرداگرد چهره و چشم

باریک می گذرد ماه!

۵-

پذیرفتم پس از صعود

از دره های شیهه و اسب

به صدا در آوردم ترا در دشت

ای زنگوله ی زرد!